Job 29

1 Pẹ̀lúpẹ̀lú, Jobu sì tún tẹ̀síwájú nínú ọ̀rọ̀ rẹ̀, ó sì wí pé,

Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

2 “Háà! ìbá ṣe pé èmi wà bí ìgbà oṣù tí ó kọjá, bí ọjọ́ tí Ọlọ́run pa mí mọ́,

Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;

3 nígbà tí fìtílà rẹ tàn sí mi ní orí, àti nípa ìmọ́lẹ̀ rẹ̀ èmi rìn nínú òkùnkùn já.

Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;

4 Bí mo ti rí nígbà ọ̀dọ́ mi, nígbà tí ọ̀rẹ́ Ọlọ́run tímọ́tímọ́ bùkún ilé mi,

Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;

5 nígbà tí Olódùmarè wà pẹ̀lú mi, nígbà tí àwọn ọmọ mi wà yí mi ká;

Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;

6 nígbà tí èmi fi òrí-àmọ́ n wẹ ìṣísẹ̀ mi, àti tí àpáta ń tú ìṣàn òróró jáde fún mi wá.

Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 “Nígbà tí mo jáde la àárín ìlú lọ sí ẹnu ibodè, nígbà tí mo tẹ́ ìtẹ́ mi ní ìgboro,

Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

8 nígbà náà ni àwọn ọmọkùnrin rí mi, wọ́n sì sá pamọ́, àwọn àgbà dìde dúró ní ẹsẹ̀ wọn,

Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.

9 àwọn ọmọ-aládé dákẹ́ ọ̀rọ̀ sísọ, wọn a sì fi ọwọ́ wọn lé ẹnu.

Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

10 Àwọn ọlọ́lá dákẹ́, ahọ́n wọn sì lẹ̀ mọ́ èrìgì ẹnu wọn.

Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

11 Nígbà tí etí gbọ́, ó sì súre fún mi, àti nígbà tí ojú sì rí mi, ó jẹ́rìí mi,

Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

12 nítorí mo gbà tálákà tí n fẹ́ ìrànlọ́wọ́, àti aláìní baba tí kò sí olùrànlọ́wọ́ fún un.

Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.

13 Ẹni tí ó ń kìlọ̀ súre fún mi, èmi sì mú àyà opó kọrin fún ayọ̀.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

14 Èmi sì mú òdodo wọ̀ bí aṣọ, ẹ̀tọ́ mi dàbí aṣọ ìgúnwà àti adé ọba.

W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

15 Mo ṣe ojú fún afọ́jú mo sì ṣe ẹsẹ̀ fún amúnkùn ún.

Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

16 Mo ṣe baba fún tálákà; mo ṣe ìwádìí ọ̀ràn àjèjì tí èmi kò mọ̀ rí.

Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.

17 Mo sì ká eyín ẹ̀rẹ̀kẹ́ ènìyàn búburú, mo sì já ohun ọdẹ náà kúrò ní eyín rẹ̀.

I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

18 “Nígbà náà ni mo rò pé, ‘Èmi yóò kú nínú ilé mi, èmi yóò sì mú ọjọ́ mi pọ̀ sí i bí iyanrìn.

Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

19 Gbòǹgbò mi yóò ta kan omi, ìrì yóò sì sẹ̀ ní gbogbo òru sí ara ẹ̀ka mi.

Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.

20 Ògo mi yóò wà ní ọ̀tún ní ọ̀dọ̀ mi, ọrun mi sì padà di tuntun ní ọwọ́ mi.’

Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.

21 “Èmi ni ènìyàn ń dẹtí sílẹ̀ sí, wọn a sì dúró, wọn a sì dákẹ́ rọ́rọ́ ní ìmọ̀ràn mi.

Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.

22 Lẹ́yìn ọ̀rọ̀ mi, wọn kò tún sọ̀rọ̀ mọ́; ọ̀rọ̀ mi wọ̀ wọ́n ní etí ṣinṣin.

Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.

23 Wọn a sì dúró dè mí bí ẹni wí pé wọ́n dúró fún ọ̀wọ́ òjò; wọn a sì mu nínú ọ̀rọ̀ mi bí ẹní mu nínú òjò àrọ̀kúrò.

Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.

24 Èmi sì rẹ́rìn-ín sí wọn nígbà tí wọn kò bá gbà á gbọ́; ìmọ́lẹ̀ ojú mi jẹ́ iyebíye sí wọn.

Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.

25 Mo la ọ̀nà sílẹ̀ fún wọn, mo sì jókòó bí olóyè wọn. Mo jókòó bí ọba ní àárín ológun rẹ, mo sì rí bí ẹni tí ń tu ẹni tí ń ṣọ̀fọ̀ nínú.

Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.