Zǝbur 120

1 «Yuⱪiriƣa qiⱪix nahxisi» Beximƣa kün qüxkǝndǝ mǝn Pǝrwǝrdigarƣa nida ⱪildim; U manga jawab bǝrdi.

Ein song til høgtidsferderne. Til Herren ropa eg i mi naud, og han svara meg.

2 I Pǝrwǝrdigar, jenimni yalƣan sɵzlǝydiƣan lǝwlǝrdin, Aldamqi tildin ⱪutuldurƣaysǝn.

Herre, frels mi sjæl frå ljugarlippa, frå den falske tunga!

3 Sanga nemǝ berilidu, Sanga nemǝ ⱪoxuluxi kerǝk, Əy aldamqi til?

Kva skal han gjeva deg, og kva meir skal han gjeva deg, du falske tunga?

4 — Palwan atⱪan ɵtkür oⱪlar, Arqa qoƣliri sanga tǝgsun!

Kveste piler til ei kjempa og gløder av einebuska.

5 Mǝxǝk diyarida musapir bolup yaxiƣinimƣa, Kedar qedirliri arisida turƣinimƣa ⱨalimƣa way!

Usæl eg, som framand er imillom Mesek, og bur ved Kedars tjeld!

6 Mǝn tinqliⱪⱪa ɵqlǝr arisida uzundin buyan turuwatimǝn;

Lenge nok hev sjæli mi butt hjå deim som hatar fred.

7 Mǝn tinqliⱪpǝrwǝrmǝn; Biraⱪ gǝp ⱪilsam, ular uruximizla, dǝydu.

Eg er berre fred, men når eg talar, er dei ferdige til strid.