Yǝrǝmiyaning yiƣa-zarliri 3
1 (Alǝf) Mǝn uning ƣǝzǝp tayiⱪini yǝp jǝbir-zulum kɵrgǝn adǝmdurmǝn.
Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
2 Meni U ⱨǝydiwǝtti, Nurƣa ǝmǝs, bǝlki ⱪarangƣuluⱪⱪa mangdurdi;
Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
3 Bǝrⱨǝⱪ, U kün boyi ⱪolini manga ⱪayta-ⱪayta ⱨujum ⱪildurdi;
Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
4 (Bǝt) Ətlirimni wǝ terilirimni ⱪaⱪxal ⱪiliwǝtti, Sɵngǝklirimni sunduruwǝtti.
Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
5 U manga muⱨasirǝ ⱪurdi, Ɵt süyi wǝ japa bilǝn meni ⱪapsiwaldi.
Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
6 U meni ɵlgili uzun bolƣanlardǝk ⱪapⱪarangƣu jaylarda turuxⱪa mǝjbur ⱪildi.
I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
7 (Gimǝl) U meni qiⱪalmaydiƣan ⱪilip qitlap ⱪorxiwaldi; Zǝnjirimni eƣir ⱪildi.
Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
8 Mǝn warⱪirap nida ⱪilsammu, U duayimni ⱨeq ixtimidi.
Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
9 U yollirimni jipsilaxⱪan tax tam bilǝn tosuwaldi, Qiƣir yollirimni ǝgri-toⱪay ⱪiliwǝtti.
Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
10 (Dalǝt) U manga paylap yatⱪan eyiⱪtǝk, Pistirmida yatⱪan xirdǝktur.
Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
11 Meni yollirimdin burap tetma-titma ⱪildi; Meni tügǝxtürdi.
Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
12 U oⱪyasini kerip, Meni oⱪining ⱪarisi ⱪildi.
Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
13 (He) Oⱪdenidiki oⱪlarni bɵrǝklirimgǝ sanjitⱪuzdi.
Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
14 Mǝn ɵz hǝlⱪimgǝ rǝswa obyekti, Kün boyi ularning mǝshirǝ nahxisining nixani boldum.
Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
15 U manga zǝrdabni toyƣuqǝ yutⱪuzup, Kǝkrǝ süyini toyƣuqǝ iqküzdi.
Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
16 (Waw) U qixlirimni xeƣil taxlar bilǝn qeⱪiwǝtti, Meni küllǝrdǝ tügüldürdi;
Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
17 Jenim tinq-hatirjǝmliktin yiraⱪlaxturuldi; Arambǝhxning nemǝ ikǝnlikini untup kǝttim.
Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
18 Mǝn: «Dǝrmanim ⱪalmidi, Pǝrwǝrdigardin ümidim ⱪalmidi» — dedim.
Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
19 (Zain) Mening har ⱪilinƣanlirimni, sǝrgǝdan bolƣanlirimni, Əmǝn wǝ ɵt süyini [yǝp-iqkinimni] esinggǝ kǝltürgǝysǝn!
Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
20 Jenim bularni ⱨǝrdaim ǝslǝwatidu, Yǝrgǝ kirip kǝtküdǝk bolmaⱪta.
Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
21 Lekin xuni kɵnglümgǝ kǝltürüp ǝslǝymǝnki, Xuning bilǝn ümid ⱪaytidin yanidu, —
Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
22 (Hǝt) Mana, Pǝrwǝrdigarning ɵzgǝrmǝs meⱨribanliⱪliri! Xunga biz tügǝxmiduⱪ; Qünki Uning rǝⱨimdilliⱪlirining ayiƣi yoⱪtur;
Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
23 Ular ⱨǝr sǝⱨǝrdǝ yengilinidu; Sening ⱨǝⱪiⱪǝt-sadiⱪliⱪing tolimu moldur!
Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
24 Ɵz-ɵzümgǝ: «Pǝrwǝrdigar mening nesiwǝmdur; Xunga mǝn Uningƣa ümid baƣlaymǝn» — dǝymǝn.
Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
25 (Tǝt) Pǝrwǝrdigar Ɵzini kütkǝnlǝrgǝ, Ɵzini izdigǝn jan igisigǝ meⱨribandur;
Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
26 Pǝrwǝrdigarning nijatini kütüx, Uni süküt iqidǝ kütüx yahxidur.
Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
27 Adǝmning yax waⱪtida boyunturuⱪni kɵtürüxi yahxidur.
Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
28 (Yod) U yeganǝ bolup süküt ⱪilip oltursun; Qünki Rǝb buni uningƣa yüklidi.
at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
29 Yüzini topa-tupraⱪⱪa tǝgküzsun, — Eⱨtimal, ümid bolup ⱪalar?
at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
30 Mǝngzini urƣuqiƣa tutup bǝrsun; Til-aⱨanǝtlǝrni toyƣuqǝ ixitsun!
at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
31 (Kaf) Qünki Rǝb ǝbǝdil-ǝbǝd insandin waz kǝqmǝydu;
For Herren støyter ikkje æveleg burt.
32 Azar bǝrgǝn bolsimu, Ɵzgǝrmǝs meⱨribanliⱪlirining molluⱪi bilǝn iqini aƣritidu;
For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
33 Qünki U insan balilirini har ⱪilixni yaki azablaxni haliƣan ǝmǝstur.
For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
34 (Lamǝd) Yǝr yüzidiki barliⱪ ǝsirlǝrni ayaƣ astida yanjixⱪa,
At dei krasar under fot alle fangar i landet,
35 Ⱨǝmmidin Aliy Bolƣuqining aldida adǝmni ɵz ⱨǝⱪⱪidin mǝⱨrum ⱪilixⱪa,
at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
36 Insanƣa ɵz dǝwasida uwal ⱪilixⱪa, — Rǝb bularning ⱨǝmmisigǝ guwaⱨqi ǝmǝsmu?
at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
37 (Mǝm) Rǝb uni buyrumiƣan bolsa, Kim deginini ǝmǝlgǝ axuralisun?
Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
38 Külpǝtlǝr bolsun, bǝht-saadǝt bolsun, ⱨǝmmisi Ⱨǝmmidin Aliy Bolƣuqining aƣzidin kǝlgǝn ǝmǝsmu?
Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
39 Əmdi tirik bir insan nemǝ dǝp aƣrinidu, Adǝm balisi gunaⱨlirining jazasidin nemǝ dǝp waysaydu?
Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
40 (Nun) Yollirimizni tǝkxürüp sinap bilǝyli, Pǝrwǝrdigarning yeniƣa yǝnǝ ⱪaytayli;
Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
41 Ⱪollirimizni kɵnglimiz bilǝn billǝ ǝrxtiki Tǝngrigǝ kɵtürǝyli!
Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
42 Biz itaǝtsizlik ⱪilip sǝndin yüz ɵriduⱪ; Sǝn kǝqürüm ⱪilmiding.
Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
43 (Samǝⱪ) Sǝn ɵzüngni ƣǝzǝp bilǝn ⱪaplap, bizni ⱪoƣliding; Sǝn ɵltürdüng, ⱨeq rǝⱨim ⱪilmiding.
Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
44 Sǝn Ɵzüngni bulut bilǝn ⱪapliƣansǝnki, Dua-tilawǝt uningdin ⱨeq ɵtǝlmǝs.
I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
45 Sǝn bizni hǝlⱪlǝr arisida daxⱪal wǝ nijasǝt ⱪilding.
Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
46 (Pe) Barliⱪ düxmǝnlirimiz bizgǝ ⱪarap aƣzini yoƣan eqip [mazaⱪ ⱪildi];
Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
47 Üstimizgǝ qüxti alaⱪzadilik wǝ ora-tuzaⱪ, Wǝyranqiliⱪ ⱨǝm ⱨalakǝt.
Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
48 Hǝlⱪimning ⱪizi nabut bolƣini üqün, Kɵzümdin yaxlar ɵstǝng bolup aⱪmaⱪta.
Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
49 (Ayin) Kɵzüm yaxlarni üzülmǝy tɵküwatidu, Ular ⱨeq tohtiyalmaydu,
Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
50 Taki Pǝrwǝrdigar asmanlardin tɵwǝngǝ nǝzǝr selip [ⱨalimizƣa] ⱪariƣuqǝ.
fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
51 Mening kɵzüm Roⱨimƣa azab yǝtküzmǝktǝ, Xǝⱨirimning barliⱪ ⱪizlirining Ⱨali tüpǝylidin.
Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
52 (Tsadǝ) Manga sǝwǝbsiz düxmǝn bolƣanlar, Meni ⱪuxtǝk ⱨǝdǝp owlap kǝldi.
Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
53 Ular orida jenimni üzmǝkqi bolup, Üstümgǝ taxni qɵridi.
Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
54 Sular beximdin texip aⱪti; Mǝn: «Üzüp taxlandim!» — dedim.
Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
55 (Kof) Ⱨangning tüwliridin namingni qaⱪirip nida ⱪildim, i Pǝrwǝrdigar;
Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
56 Sǝn awazimni angliding; Ⱪutulduruxⱪa nidayimƣa ⱪuliⱪingni yupuruwalmiƣin!
Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
57 Sanga nida ⱪilƣan künidǝ manga yeⱪin kǝlding, «Ⱪorⱪma» — deding.
Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
58 (Rǝx) I rǝb, jenimning dǝwasini ɵzüng soriding; Sǝn manga ⱨǝmjǝmǝt bolup ⱨayatimni ⱪutⱪuzdung.
Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
59 I Pǝrwǝrdigar, manga bolƣan uwalliⱪni kɵrdüngsǝn; Mǝn üqün ⱨɵküm qiⱪarƣaysǝn;
Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
60 Sǝn ularning manga ⱪilƣan barliⱪ ɵqmǝnliklirini, Barliⱪ ⱪǝstlirini kɵrdungsǝn.
Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
61 (Xiyn) I Pǝrwǝrdigar, ularning aⱨanǝtlirini, Meni barliⱪ ⱪǝstligǝnlirini anglidingsǝn,
Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
62 Manga ⱪarxi turƣanlarning xiwirlaxlirini, Ularning kün boyi kǝynimdin kusur-kusur ⱪilixⱪanlirini anglidingsǝn.
det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
63 Olturƣanlirida, turƣanlirida ularƣa ⱪariƣaysǝn! Mǝn ularning [mǝshirǝ] nahxisi boldum.
Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
64 (Taw) Ularning ⱪolliri ⱪilƣanliri boyiqǝ, i Pǝrwǝrdigar, bexiƣa jaza yandurƣaysǝn;
Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
65 Ularning kɵngüllirini kaj ⱪilƣaysǝn! Bu sening ularƣa qüxidiƣan lǝniting bolidu!
Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
66 Ƣǝzǝp bilǝn ularni ⱪoƣliƣaysǝn, Ularni Pǝrwǝrdigarning asmanliri astidin yoⱪatⱪaysǝn!
Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
