Ayup 22
1 Andin Temanliⱪ Elifaz mundaⱪ dedi: —
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
2 Adǝm Hudaƣa ⱪandaⱪmu payda kǝltürǝlisun? Dana adǝmlǝrmu Uningƣa nemǝ payda kǝltürǝlisun?
«Er mannen vel til gagn for Gud? Nei, vitug mann seg sjølv mun gagna.
3 Sǝn ⱨǝⱪⱪaniy bolsangmu, Ⱨǝmmigǝ Ⱪadirƣa nemǝ bǝⱨrǝ berǝlǝytting? Yolliring ǝyibsiz bolƣan tǝⱪdirdimu, sǝn Uningƣa nemǝ ƣǝniymǝtlǝrni elip kelǝlǝysǝn?
Hev Allvald bate av di rettferd? Er det hans vinst, at rett du ferdast?
4 Uning seni ǝyiblǝydiƣanliⱪi, Wǝ Uning sanga xikayǝtlǝr yǝtküzidiƣini sening ihlasmǝn bolƣining üqünmu-ya?
Er det din gudlegdom han refser, når han med deg held rettargang?
5 Sening rǝzilliking zor ǝmǝsmu? Sening gunaⱨliring ⱨesabsiz ǝmǝsmu?
Hev ei din vondskap vore stor og dine syndar utan ende?
6 Sǝn ⱪerindaxliringdin sǝwǝbsiz kepillik alƣansǝn; Sǝn yalangtüxlǝrni kiyim-keqǝkliridin mǝⱨrum ⱪiliwǝtkǝnsǝn.
Grunnlaust du panta dine brøder; halvnakne drog du klædi av;
7 Ⱨalsizlanƣanlarƣa su bǝrmiding, Aq ⱪalƣanlarƣa axnimu ayap bǝrmiding,
den trøytte gav du ikkje vatn, den svoltne negta du ditt brød.
8 Gǝrqǝ sǝn yǝr-zeminlik bolƣan ⱪoli uzun adǝm bolsangmu, Yǝr-zemin tutup ⱨɵrmǝtlinip kǝlgǝn adǝm bolsangmu,
Det er den sterke som eig landet, den stolte hev si bustad der.
9 Sǝn tul hotunlarnimu ⱪuruⱪ ⱪol yandurƣansǝn, Yetim-yesirlarning ⱪolinimu yanjitiwǝtkǝnsǝn.
Du jaga enkjor burt tomhendt’ burt, slo armen av på faderlause.
10 Mana xu sǝwǝbtin ǝtrapingda tuzaⱪlar yatidu, Uxtumtut pǝyda bolƣan wǝⱨimimu seni basidu.
Difor ligg snaror kringum deg, og rædsla skræmer deg so brått.
11 Xu sǝwǝbtinmu seni ⱪarangƣuluⱪ besip kɵrǝlmǝs ⱪildi, Bir kǝlkün kelip seni ƣǝrⱪ ⱪildi.
Ell’ vert du ikkje myrkret var, den flaum som fossar yver deg?
12 Tǝngri ǝrxalaning qoⱪⱪisida turidu ǝmǝsmu? Əng egiz yultuzlarning nǝⱪǝdǝr aliy ikǝnlikigǝ ⱪarap baⱪ!
Bur ikkje Gud i himmelhøgd, sjå øvste stjernor, høgt dei sit!
13 Biraⱪ sǝn: «Tǝngri nemini bilidu? U rast xunqǝ zulmǝt ⱪarangƣuluⱪta birnemini pǝrⱪ etǝlǝmdu?!» dǝwatisǝn.
Du segjer so: «Kva veit vel Gud? Kann attum skyerne han døma?
14 Yǝnǝ: «Ⱪoyuⱪ bulutlar uni tosiwalidu, Xunga U pǝlǝk üstidǝ aylinip mangƣinida bizni kɵrmǝydu!» — dǝysǝn.
For skyer dimmer augo hans; han hev sin gang på himmelkvelven.»
15 Yaman adǝmlǝr mangƣan kona yolni sǝnmu tutiwerǝmsǝn?
Seg, vil du fylgja fortids-vegen, den stig som illverksmenner gjekk?
16 Ular waⱪti toxmay turupla elip ketilgǝn, Ularning ulliri kǝlkün tǝripidin eⱪitilip ketilgǝn.
Dei som i utid tekne vart - og deira grunn flaut burt i flaum -
17 Ular Tǝngrigǝ: «Bizdin neri bol!» Ⱨǝmmigǝ Ⱪadir bizni nemǝ ⱪilalisun?» — dǝytti.
som sagde til Gud: «Haldt du deg burte!» Kva skulde Allvald vel deim gjera?
18 Biraⱪ ularning ɵylirini esil nǝrsilǝr bilǝn toldurƣan dǝl Uning Ɵzidur, Mǝn bolsam yamanlarning nǝsiⱨitidin yiraⱪlaxⱪanmǝn!
Endå han signa deira hus - langt burt frå meg med gudlaus råd!
19 Ⱨǝⱪⱪaniylar ularning bǝrbat bolƣanliⱪini kɵrüp xadlinidu; Bigunaⱨlar ularni mazaⱪ ⱪilip: —
Rettvise folk det såg med gleda, og den skuldlause spotta deim:
20 «Bizgǝ ⱪarxi qiⱪⱪuqilar xübⱨisiz wǝyran bolidu, Ot ularning bayliⱪlirini yutuwǝtmǝmdu?» — dǝydu.
«Fiendarn’ våre gjekk til grunns! Sjå elden øydde det dei leivde!»
21 [Xunga] Hudaƣa boysunup Uni tonusang, Xu qaƣdila sǝn aman bolisǝn; Xuning bilǝn sanga amǝt kelidu.
Vert ven med honom, og få fred! So skal og lukka timast deg.
22 Uning aƣzidin kǝlgǝn nǝsiⱨǝtnimu ⱪobul ⱪil, Uning sɵzlirini kɵnglünggǝ püküp ⱪoy.
Og tak so lærdom av hans munn, og legg deg ordi hans på hjarta!
23 Sǝn Ⱨǝmmigǝ Ⱪadirning yeniƣa ⱪaytip kǝlsǝng, muⱪǝrrǝrki, Ⱪaytidin ⱪurulup qiⱪalaysǝn; Əgǝr sǝn ⱪǝbiⱨlikni qedirliringdin yiraⱪlaxtursang,
Vend um til Allvald, då du byggjest og jagar syndi frå ditt tjeld.
24 Əgǝr sǝn altunungni topa-qang üstigǝ taxliyalisang, Ofirdiki altunungni xiddǝtlik eⱪinning taxliriƣa ⱪoxuwǝtsǝng,
Kast gullet ditt i moldi ned - Ofir-gull millom bekkjesteinar.
25 Undaⱪta Ⱨǝmmigǝ Ⱪadirning Ɵzi sanga altun bolidu. Sening üqün sǝrhil kümüxmu bolidu.
Allvald skal vera då ditt gull og haugar utav sylv for deg.
26 U qaƣda sǝn Ⱨǝmmigǝ Ⱪadirdin sɵyünisǝn, Yüzüngni Tǝngrigǝ ⱪarap kɵtürǝlǝysǝn.
Då skal du frygda deg i Allvald, di åsyn lyfta upp til Gud.
27 Sǝn Uningƣa dua ⱪilsang, U ⱪulaⱪ salidu, Xundaⱪla sǝnmu iqkǝn ⱪǝsǝmliringgǝ ǝmǝl ⱪilisǝn.
Og når du ropar, vil han høyra, so du kann halda det du lovar.
28 Sǝn ⱪarar ⱪilƣan ix ǝmǝlgǝ axidu, Yolliring üstigǝ nur qüxidu.
Det du deg etlar, skal du vinna, og ljos skal skina på din veg.
29 Adǝmlǝr pǝs ⱪilinƣanda, sǝn ularƣa: «Ornunglardin turunglar!» dǝysǝn, Xuning bilǝn [Huda] qirayi sunƣanlarni ⱪutⱪuzidu.
Gjeng vegen ned, du ropar: «Upp!» Han hjelpar den bljug-øygde mann.
30 U ⱨǝtta gunaⱨi bar adǝmnimu ⱪutⱪuzidu, U ⱪolungdiki ⱨalalliⱪtin ⱪutⱪuzulidu.
Ja, ikkje-skuldfri mann han bergar, frelst vert han ved di reine hand.»
