Zebur 137

1 Babildiki derya-ériqlar boyida biz olturduq; Zionni esliginimizde, berheq yigha kötürduq;

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

2 Chiltarimizni arisidiki sögetlerge ésip qoyduq.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

3 Chünki bizni sürgün qilghanlar bizdin naxsha telep qildi; Bizni zarlatquchilar bizdin tamasha telep qilip: — «Hey, Zion naxshiliridin birni bizge éytqina» — déyishti.

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

4 Yaqa yurtta turup Perwerdigarning naxshisini qandaqmu éytayli?

Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

5 Ey Yérusalém, men séni untusam, Ong qolum [maharitini] untusun!

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

6 Séni eslimisem, — Yérusalémni eng chong xursenlikimdin ewzel körmisem — Tilim tanglayimgha chapliship qalsun!

Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

7 I Perwerdigar, Édom baliliridin hésab alghanda, Yérusalémning béshigha chüshken künini yadinggha keltürgeysen; Chünki ular: «Uni yer bilen yeksan qilinglar, Ulighiche yer bilen yeksan qilinglar!» déyishti.

Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

8 I bulinish aldida turghan Babil qizi, Bizge qilghan qilmishliringni özüngge qayturghuchi bextliktur!

Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

9 Bowaqliringni élip tashqa atquchi kishi bextliktur!

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!