Zebur 137

1 Babildiki derya-ériqlar boyida biz olturduq; Zionni esliginimizde, berheq yigha kötürduq;

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 Chiltarimizni arisidiki sögetlerge ésip qoyduq.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 Chünki bizni sürgün qilghanlar bizdin naxsha telep qildi; Bizni zarlatquchilar bizdin tamasha telep qilip: — «Hey, Zion naxshiliridin birni bizge éytqina» — déyishti.

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 Yaqa yurtta turup Perwerdigarning naxshisini qandaqmu éytayli?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 Ey Yérusalém, men séni untusam, Ong qolum [maharitini] untusun!

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 Séni eslimisem, — Yérusalémni eng chong xursenlikimdin ewzel körmisem — Tilim tanglayimgha chapliship qalsun!

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 I Perwerdigar, Édom baliliridin hésab alghanda, Yérusalémning béshigha chüshken künini yadinggha keltürgeysen; Chünki ular: «Uni yer bilen yeksan qilinglar, Ulighiche yer bilen yeksan qilinglar!» déyishti.

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 I bulinish aldida turghan Babil qizi, Bizge qilghan qilmishliringni özüngge qayturghuchi bextliktur!

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Bowaqliringni élip tashqa atquchi kishi bextliktur!

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!