Zebur 137

1 Babildiki derya-ériqlar boyida biz olturduq; Zionni esliginimizde, berheq yigha kötürduq;

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 Chiltarimizni arisidiki sögetlerge ésip qoyduq.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 Chünki bizni sürgün qilghanlar bizdin naxsha telep qildi; Bizni zarlatquchilar bizdin tamasha telep qilip: — «Hey, Zion naxshiliridin birni bizge éytqina» — déyishti.

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 Yaqa yurtta turup Perwerdigarning naxshisini qandaqmu éytayli?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Ey Yérusalém, men séni untusam, Ong qolum [maharitini] untusun!

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Séni eslimisem, — Yérusalémni eng chong xursenlikimdin ewzel körmisem — Tilim tanglayimgha chapliship qalsun!

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 I Perwerdigar, Édom baliliridin hésab alghanda, Yérusalémning béshigha chüshken künini yadinggha keltürgeysen; Chünki ular: «Uni yer bilen yeksan qilinglar, Ulighiche yer bilen yeksan qilinglar!» déyishti.

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 I bulinish aldida turghan Babil qizi, Bizge qilghan qilmishliringni özüngge qayturghuchi bextliktur!

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Bowaqliringni élip tashqa atquchi kishi bextliktur!

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!