Zebur 137

1 Babildiki derya-ériqlar boyida biz olturduq; Zionni esliginimizde, berheq yigha kötürduq;

Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

2 Chiltarimizni arisidiki sögetlerge ésip qoyduq.

Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

3 Chünki bizni sürgün qilghanlar bizdin naxsha telep qildi; Bizni zarlatquchilar bizdin tamasha telep qilip: — «Hey, Zion naxshiliridin birni bizge éytqina» — déyishti.

Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

4 Yaqa yurtta turup Perwerdigarning naxshisini qandaqmu éytayli?

Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

5 Ey Yérusalém, men séni untusam, Ong qolum [maharitini] untusun!

Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

6 Séni eslimisem, — Yérusalémni eng chong xursenlikimdin ewzel körmisem — Tilim tanglayimgha chapliship qalsun!

Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

7 I Perwerdigar, Édom baliliridin hésab alghanda, Yérusalémning béshigha chüshken künini yadinggha keltürgeysen; Chünki ular: «Uni yer bilen yeksan qilinglar, Ulighiche yer bilen yeksan qilinglar!» déyishti.

Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

8 I bulinish aldida turghan Babil qizi, Bizge qilghan qilmishliringni özüngge qayturghuchi bextliktur!

Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

9 Bowaqliringni élip tashqa atquchi kishi bextliktur!

Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!