Зәбур 8

1 Нәғмичиләрниң бешиға тапшурулуп, «Гиттиф»та орунлансун дәп, Давут язған күй: — И, Өз һәйвәңни асманлардинму жуқури тиклигән Пәрвәрдигар Рәббимиз, Пүткүл йәр йүзидә намиң шунчә шәрәпликтур!

В конец, о точилех, Псалом Давиду. Господи Господь наш, яко чудно имя Твое по всей земли, яко взятся великолепие Твое превыше небес.

2 Өз рәқиплириң түпәйлидин, Дүшмән вә қисасчиларниң ағзини етишкә, Бовақлар вә әмгүчиләрниң ағзидин күч тиклидиңсән.

Из уст младенец и ссущих совершил еси хвалу, враг Твоих ради, еже разрушити врага и местника.

3 Мән бармақлириңниң ясиғини болған асманлириңға, Сән мәзмут бекиткән ай-юлтузларға қариғинимда,

Яко узрю небеса, дела перст Твоих, луну и звезды, яже Ты основал еси:

4 Сән инсанни сеғинидикәнсән, Әнди адәм дегән немә еди? Сән униң йениға келип йоқлайдикәнсән, Инсан балиси қанчилик немә еди?

что есть человек, яко помниши его? Или сын человечь, яко посещаеши его?

5 Чүнки Сән униң орнини пәриштиләрниңкидин азғинә төвән бекиттиңсән, Сән униңға шан-шәрәп вә шөһрәтләрни таҗ қилип бәрдиң.

Умалил еси его малым чим от Ангел, славою и честию венчал еси его:

6 Уни қолуңниң ясиғанлирини идарә қилишқа тиклидиң; Сән барлиқ нәрсиләрни униң пути астиға қойғансән,

и поставил еси его над делы руку Твоею, вся покорил еси под нозе его:

7 Җүмлидин барлиқ қой-калилар, Даладики барлиқ җаниварлар,

овцы и волы вся, еще же и скоты польския,

8 Асмандики учар-қанатлар, Деңиздики белиқлар, Деңизларниң йоллиридин өткүчиләрниң барлиғини пути астиға қойдуң.

птицы небесныя и рыбы морския, преходящыя стези морския.

9 И Пәрвәрдигар Рәббимиз, пүткүл йәр йүзидә намиң немидегән шәрәплик-һә!

Господи Господь наш, яко чудно имя Твое по всей земли.