Зәбур 78
1 Асаф язған «Масқил»: — И Мениң хәлқим, тәлимимни аңлаңлар, Ағзимдики сөзләргә қулақ селиңлар.
Чуј, народе мој, наук мој, пригни ухо своје к речима уста мојих.
2 Мән ағзимни бир тәмсил билән ачимән, Қедимки тепишмақларни елан қилимән.
Отварам за причу уста своја, казаћу старе приповетке.
3 Биз буларни аңлиған, билгән, Ата-бовилиримиз уларни бизгә ейтип бәргән.
Шта слушасмо и дознасмо, и што нам казиваше оци наши,
4 Биз буларни уларниң әвлатлиридин йошурмаймиз, Келидиған дәвиргә Пәрвәрдигарниң мәдһийилирини, Униң күч-қудритини, Униң қилған карамәт ишлирини баян қилимиз.
Нећемо затајити од деце њихове, нараштају позном јавићемо славу Господњу и силу Његову и чудеса која је учинио.
5 Чүнки У Яқупта бир агаһ-гувани бекиткән, Исраилда бир қанунни орнатқан; У ата-бовилиримизға буларни өз пәрзәнтлиригә үгитишни буйруған;
Сведочанство подиже у Јакову, и у Израиљу постави закон, који даде оцима нашим да га предаду деци својој;
6 Шундақ қилип келәр дәвир, Йәни туғулидиған балиларму буларни билсун, Уларму орнидин туруп өз балилириға буларни үгәтсун;
Да би знао потоњи нараштај, деца која ће се родити, па и они да би казивали својој деци.
7 Пәрзәнтлири үмүтини Худаға бағлисун, Тәңриниң қилғанлирини унтумисун, Бәлки Униң әмирлиригә кирсун;
Да полажу на Бога надање своје, и не заборављају дела Божијих, и заповести Његове да држе;
8 Улар ата-бовилириға охшимисун дәп, Йәни җаһил һәм асий бир дәвир, Өз қәлбини дурус қилмиған, Роһи Тәңригә вапалиқта турмиған бир дәвиргә охшимисун дәп, У шундақ [буйруғандур].
И да не буду као оци њихови, род неваљао и упоран, род који не беше чврст срцем својим, нити веран Богу духом својим.
9 Мана Әфраимниң әвлатлири, Қуралланған оқячилар болсиму, Җәң күнидә сәптин янди.
Синови Јефремови наоружани, који стрељају из лука, вратише се натраг, кад беше бој.
10 Улар Худаниң әһдисини тутмиди, Бәлки Униң Тәврат-қанунида меңишни рәт қилди.
Не сачуваше завет Божји, и по закону Његовом не хтеше ходити.
11 Улар Униң қилғанлирини, Өзлиригә көрсәткән карамәтлирини унтуди.
Заборавише дела Његова, и чудеса, која им је показао,
12 У Мисирниң зиминида, Зоанниң даласида, Уларниң ата-бовилириниң көз алдида мөҗизиләрни көрсәткән еди;
Како пред очима њиховим учини чудеса у земљи мисирској, на пољу Соану;
13 У деңизни бөлүветип, Уларни оттурисидин өткүзгән; Суларни дога-дога қилип тиклиди.
Раздвоји море, и проведе их, од воде начини зид;
14 У күндүздә булут билән, Кечидә от нури билән уларни йетәклиди.
И води их дању облаком, и сву ноћ светлим огњем;
15 Чөл-баяванда ташларни йеривәтти, Чоңқур сурлардин урғуп чиққандәк ичимликни мол қилди;
Раскида стене у пустињи, и поји их као из велике бездане;
16 У хада таштин өстәң-еқинларни һасил қилди, Суни дәриялардәк аққузди.
Изводи потоке из камена, и води воду рекама.
17 Бирақ улар йәнә Униң алдида гуна қиливәрди, Чөлдә Һәммидин Алий Болғучиға асийлиқ қилди.
Али они још једнако грешише Њему, и гневише Вишњег у пустињи.
18 Улар көңлидә Тәңрини синиди, Нәпсини қандурушқа йемәкликни тәләп қилди.
И кушаше Бога у срцу свом, иштући јела по вољи својој,
19 Улар Худани һақарәтләп: — «Тәңри чөл-дәшттә дәстихан салаламду?
И викаше на Бога, и рекоше: "Може ли Бог зготовити трпезу у пустињи?"
20 Мана У қорам ташни урувиди, Сулар урғуп, Еқинлар булақтәк тешип чиқти; Әнди У бизгә нанму берәләмду? Өз хәлқини гөш билән тәминләләмду?» — дейишти.
Ево! Он удари у камен, и потече вода, и реке устадоше; може ли и хлеба дати? Хоће ли и меса поставити народу свом?
21 Шуниң билән Пәрвәрдигар аңлап, ғәзәпләнди; Яқупқа от туташти, Исраилға аччиғи көтирилди;
Господ чу и разљути се, и огањ се разгоре на Јакова, и гнев се подиже на Израиља.
22 Чүнки улар Худаға ишәнмиди, Униң ниҗатлиғиға улар таянмиди,
Јер не вероваше Богу и не уздаше се у помоћ Његову.
23 У әрштин булутларни буйруп, Асман дәрвазилирини ачқан еди;
Тада заповеди облацима одозго, и отвори врата небеска,
24 У улар үстигә «манна»ни яғдуруп, Уларға әрштики ашлиқни бәргән еди;
И пусти, те им подажде мана за јело, и хлеб небески даде им.
25 Шуниң билән инсанлар күч егилириниң ненини йегән еди; У уларға қанғичә озуқни әвәткән еди.
Хлеб анђеоски јеђаше човек; посла им јела до ситости.
26 Әнди У асманда шәриқ шамили чиқирип, Күчи билән җәнуп шамилиниму елип кәлди;
Пусти небом устоку, и наведе силом својом југ;
27 У гөшни чаң-тозандәк улар үстигә чүшүрди, Деңизлар саһилидики қумлардәк учар-қанатларни яғдурди.
И као прахом засу их месом, и као песком морским птицама крилатим;
28 У буларни уларниң баргаһиниң оттурисиға, Чедирлириниң әтрапиға чүшүрди.
Побаца их сред логора њиховог, око шатора њихових.
29 Улар болушичә йәп тоюшти, Чүнки уларниң нәпси тартқинини [Худа] уларға кәлтүргән еди.
И наједоше се и даде им шта су желели.
30 Лекин улар нәпси тартқинидин техи зерикмәйла, Гөшни еғизлирида техи чайнаватқинидила,
Али их још и не прође жеља, још беше јело у устима њиховим,
31 Худаниң ғәзиви уларға қарита қозғалди; У улардин әң қамәтликлирини қиривәтти, Исраилниң сәрхил яшлирини йәргә урувәтти.
Гнев се Божји подиже на њих и помори најјаче међу њима, и младиће у Израиљу поби.
32 Мана, шундақ болсиму, Улар йәнила давамлиқ гуна қиливәрди, Униң мөҗизилиригә техичила ишәнмиди;
Преко свега тога још грешише, и не вероваше чудесима Његовим.
33 Шуңа У уларниң күнлирини беһудиликтә, Жиллирини дәккә-дүккилик ичидә түгәткүзди.
И пусти, те дани њихови пролазише узалуд, и године њихове у страху.
34 У уларни өлтүргили турғанда, Андин улар Уни издиди; Улар йолидин йенип, интилип Тәңрини издиди;
Кад их убијаше, онда притецаху к Њему, и обраћаху се и искаху Бога;
35 Улар Худаниң уларниң уюлтеши екәнлигини, Һәммидин Алий Болғучи Тәңриниң уларниң һәмҗәмәт-қутқузғучиси екәнлигини есигә кәлтүрди.
И помињаху да је Бог одбрана њихова, и Вишњи Избавитељ њихов.
36 Бирақ улар ағзи билән Униңға хушамәт қилди, Тили билән Униңға ялған сөз қилди;
Ласкаху Му устима својим, и језиком својим лагаху Му.
37 Чүнки уларниң көңли Униңға садиқ болмиди, Улар Униң әһдисини чиң тутмиди.
А срце њихово не беше Њему верно, и не беху тврди у завету Његовом.
38 Бирақ У йәнила рәһимдил еди; Қәбиһлигини кәчүрүп, уларни йоқатмиди; У қайта-қайта Өз ғәзивидин янди, У қәһрини қозғиғини билән һәммини төкмиди.
Али Он беше милостив, и покриваше грех, и не помори их, често заустављаше гнев свој, и не подизаше све јарости своје.
39 У уларниң пәқәт әт егилири, Кәтсә қайтип кәлмәс бир нәпәс екәнлигини яд әтти.
Опомињаше се да су тело, ветар, који пролази и не враћа се.
40 Улар чөл-дәшттә шунчә көп қетим Униң аччиғини кәлтүрди. Шунчә көп қетим баяванда көңлигә азар бәрди!
Колико Га пута расрдише у пустињи, и увредише у земљи где се не живи!
41 Бәрһәқ, улар қайтидин йолдин чәтнәп Тәңрини синиди, Исраилдики Муқәддәс Болғучиниң жүригини зедә қилди.
Све наново кушаше Бога, и Свеца Израиљевог дражише.
42 Улар Униң қолини [әслимиди]; Уларни зомигәрниң чаңгилидин һөрлүккә қутқузған күнини, Қандақ қилип Мисирда карамәтләрни яритип, Зоан даласида мөҗизиләрни көрсәткинини есидин чиқарди.
Не сећаше се руке Његове и дана, у који их избави из невоље,
У који учини у Мисиру знаке своје и чудеса своја на пољу Соану;
44 У [Мисирлиқларниң] дәриялирини, еқинлирини қанға айландуруп, Уларни ичәлмәс қилип қойди;
И проврже у крв реке њихове и потоке њихове, да не могоше пити.
45 Уларниң арисиға нәштәрлик чивинларни топ-топи билән әвәтти, Һалак қилар пақиларни маңдурди;
Посла на њих бубине да их кољу, и жабе да их море.
46 Уларниң зираәтлирини кепинәк қурутлириға тутуп берип, Мәһсулатлирини чекәткиләргә бәрди;
Летину њихову даде црву, и муку њихову скакавцима.
47 Үзүм таллирини мөлдүр билән урдуруп, Әнҗирлирини қирав билән үшшүтивәтти.
Винограде њихове поби градом, и смокве њихове сланом.
48 У калилирини мөлдүргә соқтуруп, Маллирини чақмақ отлирида [көйдүривәтти].
Граду предаде стоку њихову, и стада њихова муњи.
49 У уларға ғәзивиниң дәһшәтлигини — Қәһрини, аччиғини һәм еғир күлпәтләрни, Балаю-апәт елип келидиған бир түркүм пәриштиләрниму чүшүрди.
Посла на њих огњени гнев свој, јарост, срдњу и мржњу, чету злих анђела.
50 У Өз ғәзиви үчүн бир йолни түзләп қойди; Уларниң җенини өлүмдин айимай, Бәлки һаятини вабаға тапшурди;
Равни стазу гневу свом, не чува душе њихове од смрти, и живот њихов предаде помору.
51 У Мисирда барлиқ тунҗа туғулған балиларни, Һамниң чедирлирида уларниң ғурури болған тунҗа оғул балилирини қиривәтти.
Поби све првенце у Мисиру, први пород по колибама Хамовим.
52 У падичидәк Өз хәлқини Мисирдин сәпәргә атландуруп, Чөл-баявандин уларни қой падисидәк башлап маңди;
И поведе народ свој као овце, и води их као стадо преко пустиње.
53 Уларни аман-есән йетәклигәчкә, Улар қорқунучтин халий болуп маңди; Дүшмәнлирини болса, деңиз жутуп кәтти.
Води их поуздано, и они се не бојаше, а непријатеље њихове затрпа море.
54 У уларни Өз муқәддәс зимининиң чегарасиға, Оң қоли егиливалған бу тағлиққа елип кәлди.
И доведе их на место светиње своје, на ову гору, коју задоби десница Његова.
55 У әлләрни уларниң алдидин қоғливетип, Зимин үстигә тана тартқузуп өлчәп, уларға тәқсим қилди; Исраил қәбилилирини уларниң чедирлириға олтирақлаштурди.
Одагна испред лица њиховог народе; жребом раздели њихово достојање, и по шаторима њиховим насели колена Израиљева.
56 Бирақ улар Худани, Һәммидин Алий Болғучини синап аччиқландурди, Униң тапшурған гува-агаһлирини тутмиди;
Али они кушаше и срдише Бога Вишњег и уредбе Његове не сачуваше.
57 Бәлки ата-бовлиридәк йолдин тейип асийлиқ қилди, Хаин оқядәк қейип кәтти.
Одусташе и одвргоше се, као и оци њихови, слагаше као рђав лук.
58 Улар егизликтә қурған ибадәтгаһлар билән Униң ғәзивини қозғиди, Ойма бутлири билән Униң жүригини өртиди.
Увредише Га висинама својим, и идолима својим раздражише Га.
59 Худа уларни аңлап ғәзәпләнди, Исраилдин интайин йиргәнди.
Бог чу и разгневи се и расрди се на Израиља веома.
60 У Шилоһдики маканини, Йәни У инсан арисида турған чедирни ташлап кәтти,
Остави насеље своје у Силому, шатор, у коме живљаше с људима.
61 Өзиниң қудрәт бәлгүсини булап кетишкә, Шан-шәривини ишғалийәтчиләрниң қолиға бәрди;
И оправи у ропство славу своју и красоту своју у руке непријатељеве.
62 Өз хәлқини қиличқа тапшурди, Өзиниң мираси болғанлардин интайин ғәзәпләнди.
И предаде мачу народ свој, и на достојање своје запламте се.
63 От уларниң жигитлирини ялмиди, Қизлири той нахшилирида махталмайтти.
Младиће његове једе огањ, и девојкама његовим не певаше сватовских песама;
64 Уларниң каһинлири қилич астида жиқилди, Лекин тул хотунлири һаза тутмиди.
Свештеници његови падаше од мача, и удовице његове не плакаше.
65 Андин Рәб бириси уйқидин ойғандәк ойғанди, Шараптин җасарәтләнгән палвандәк товлиди.
Најпосле, као иза сна пробуди се Господ, прену се као јунак кад се напије вина.
66 У рәқиплирини уруп чекиндүрүп, Уларни түгимәс рәсваға қалдурди.
И поби непријатеље своје с леђа, вечној срамоти предаде их.
67 Йүсүпниң чедирини шаллап, рәт қилди; Әфраим қәбилисини таллимиди;
И не хте шатор Јосифов, и колено Јефремово не изабра.
68 Бәлки Йәһуда қәбилисини, Яхши көргән Зион теғини таллиди.
Него изабра колено Јудино, гору Сион, која Му омиле.
69 [Шу йәрдә] муқәддәс җайини тағ чоққилиридәк, Йәр-зиминни әбәдий орнатқандәк мәзмут бена қилди;
И сагради светињу своју као горње своје станове, и као земљу утврди је довека.
70 У Өз қули Давутни таллап, Уни қой қотанлиридин чақиривалди;
И изабра Давида, слугу свог, и узе га од торова овчијих,
71 Қозилирини емитидиған сағлиқларни әгишип беқиштин айрип, Уни Өз хәлқи Яқупни, мираси болған Исраилни беқишқа чиқарди.
И од дојилица доведе га да пасе народ Његов, Јакова, и наследство Његово, Израиља.
72 Давут уларни қәлбидики дуруслуғи билән бақти, Қолиниң әпчиллиги билән уларни йетәклиди.
И он их пасе чистим срцем, и води их мудрим рукама.
