Зәбур 78
1 Асаф язған «Масқил»: — И Мениң хәлқим, тәлимимни аңлаңлар, Ағзимдики сөзләргә қулақ селиңлар.
An Instructive Psalm. Asaph’s. Give ear, O my people, to mine instruction, Bend your ear to the sayings of my mouth;
2 Мән ағзимни бир тәмсил билән ачимән, Қедимки тепишмақларни елан қилимән.
I will open, in a parable, my mouth, I will pour forth enigmas out of antiquity; —
3 Биз буларни аңлиған, билгән, Ата-бовилиримиз уларни бизгә ейтип бәргән.
Which we have heard, and come to know, And, our fathers, have recounted to us;
4 Биз буларни уларниң әвлатлиридин йошурмаймиз, Келидиған дәвиргә Пәрвәрдигарниң мәдһийилирини, Униң күч-қудритини, Униң қилған карамәт ишлирини баян қилимиз.
We will not withhold [them] from their children, To a later generation, recounting the praises of Yahweh, Even his might and his wonders which he wrought;
5 Чүнки У Яқупта бир агаһ-гувани бекиткән, Исраилда бир қанунни орнатқан; У ата-бовилиримизға буларни өз пәрзәнтлиригә үгитишни буйруған;
When he set up a testimony in Jacob, And, a law, appointed in Israel, —Which he commanded our fathers, That they might make them known to their children;
6 Шундақ қилип келәр дәвир, Йәни туғулидиған балиларму буларни билсун, Уларму орнидин туруп өз балилириға буларни үгәтсун;
To the end, A later generation, might come to know, Children who should be born, Who should arise, and recount [them] to their children;
7 Пәрзәнтлири үмүтини Худаға бағлисун, Тәңриниң қилғанлирини унтумисун, Бәлки Униң әмирлиригә кирсун;
That they might set, in Elohim, their confidence, —And not forget the doings of El, But, his commandments, might observe;
8 Улар ата-бовилириға охшимисун дәп, Йәни җаһил һәм асий бир дәвир, Өз қәлбини дурус қилмиған, Роһи Тәңригә вапалиқта турмиған бир дәвиргә охшимисун дәп, У шундақ [буйруғандур].
And not become, like their fathers, a generation stubborn and rebellious, —A generation that fixed not their heart, Neither was their spirit, faithful with GOD.
9 Мана Әфраимниң әвлатлири, Қуралланған оқячилар болсиму, Җәң күнидә сәптин янди.
The sons of Ephraim—armed bowmen, Turned in the day of battle;
10 Улар Худаниң әһдисини тутмиди, Бәлки Униң Тәврат-қанунида меңишни рәт қилди.
They kept not the covenant of God, And, in his law, refused to walk;
11 Улар Униң қилғанлирини, Өзлиригә көрсәткән карамәтлирини унтуди.
And forgat His doings, And his wonders which he had showed them:
12 У Мисирниң зиминида, Зоанниң даласида, Уларниң ата-бовилириниң көз алдида мөҗизиләрни көрсәткән еди;
In presence of their fathers, wrought he, wondrously, —In the land of Egypt—the field of Zoan:
13 У деңизни бөлүветип, Уларни оттурисидин өткүзгән; Суларни дога-дога қилип тиклиди.
He clave the sea, and caused them to pass through, And reared up the waters like a mound;
14 У күндүздә булут билән, Кечидә от нури билән уларни йетәклиди.
And led them, by a cloud, in the daytime, And all the night, by a light of fire;
15 Чөл-баяванда ташларни йеривәтти, Чоңқур сурлардин урғуп чиққандәк ичимликни мол қилди;
He used to cleave rocks in the desert, And let them drink as out of mighty deeps;
16 У хада таштин өстәң-еқинларни һасил қилди, Суни дәриялардәк аққузди.
And he brought forth streams out of the cliff, And caused waters to flow down, like rivers.
17 Бирақ улар йәнә Униң алдида гуна қиливәрди, Чөлдә Һәммидин Алий Болғучиға асийлиқ қилди.
But again, once more sinned they against him, Resisting the Most High in a land of drought:
18 Улар көңлидә Тәңрини синиди, Нәпсини қандурушқа йемәкликни тәләп қилди.
They put GOD to the proof in their heart, By asking food to their mind:
19 Улар Худани һақарәтләп: — «Тәңри чөл-дәшттә дәстихан салаламду?
Yea they spake against Elohim, —They said, Can GOD prepare a table in the desert?
20 Мана У қорам ташни урувиди, Сулар урғуп, Еқинлар булақтәк тешип чиқти; Әнди У бизгә нанму берәләмду? Өз хәлқини гөш билән тәминләләмду?» — дейишти.
Lo! he hath smitten a rock, And waters, have gushed out, Yea, torrents, have rushed along, —Food also, can he give? Or provide flesh for his people?
21 Шуниң билән Пәрвәрдигар аңлап, ғәзәпләнди; Яқупқа от туташти, Исраилға аччиғи көтирилди;
Therefore, Yahweh hearkened, and became wroth, —And, a fire, was kindled against Jacob, Moreover also, anger, mounted against Israel;
22 Чүнки улар Худаға ишәнмиди, Униң ниҗатлиғиға улар таянмиди,
Because, They believed not in God, Nor trusted in his salvation;
23 У әрштин булутларни буйруп, Асман дәрвазилирини ачқан еди;
Though he had commanded the skies above, And, the doors of the heavens, had opened;
24 У улар үстигә «манна»ни яғдуруп, Уларға әрштики ашлиқни бәргән еди;
And had rained on them manna to eat, And, the corn of the heavens, had given to them:
25 Шуниң билән инсанлар күч егилириниң ненини йегән еди; У уларға қанғичә озуқни әвәткән еди.
The food of the mighty, each one did eat, Nourishment, sent he them to the full;
26 Әнди У асманда шәриқ шамили чиқирип, Күчи билән җәнуп шамилиниму елип кәлди;
He let loose an east wind in the heavens, Then guided he, in his might, a south wind;
27 У гөшни чаң-тозандәк улар үстигә чүшүрди, Деңизлар саһилидики қумлардәк учар-қанатларни яғдурди.
And rained upon them flesh as the dust, And, like the sand of the seas, birds of wing;
28 У буларни уларниң баргаһиниң оттурисиға, Чедирлириниң әтрапиға чүшүрди.
And let them fall in the midst of their camp, —Round about their habitations.
29 Улар болушичә йәп тоюшти, Чүнки уларниң нәпси тартқинини [Худа] уларға кәлтүргән еди.
So they did eat and were abundantly filled, When, what they longed for, he had brought them: —
30 Лекин улар нәпси тартқинидин техи зерикмәйла, Гөшни еғизлирида техи чайнаватқинидила,
They had not turned away from what they had longed for, Yet was their food in their mouth,
31 Худаниң ғәзиви уларға қарита қозғалди; У улардин әң қамәтликлирини қиривәтти, Исраилниң сәрхил яшлирини йәргә урувәтти.
When, the anger of God, mounted against them, And he slew of their vigorous youths, And, the choice young men of Israel, caused he to bow down in death.
32 Мана, шундақ болсиму, Улар йәнила давамлиқ гуна қиливәрди, Униң мөҗизилиригә техичила ишәнмиди;
For all this, sinned they still, And believed not in his wonders;
33 Шуңа У уларниң күнлирини беһудиликтә, Жиллирини дәккә-дүккилик ичидә түгәткүзди.
So he ended, in a breath, their days, And their years, in a sudden terror!
34 У уларни өлтүргили турғанда, Андин улар Уни издиди; Улар йолидин йенип, интилип Тәңрини издиди;
If he slew [of] them, then they sought him, Yea they turned, and did earnestly seek GOD;
35 Улар Худаниң уларниң уюлтеши екәнлигини, Һәммидин Алий Болғучи Тәңриниң уларниң һәмҗәмәт-қутқузғучиси екәнлигини есигә кәлтүрди.
And remembered that, Elohim, was their rock, Yea, EL Most High, their Redeemer:
36 Бирақ улар ағзи билән Униңға хушамәт қилди, Тили билән Униңға ялған сөз қилди;
So they spake him fair with their mouth, And, with their tongue, did promise him falsely;
37 Чүнки уларниң көңли Униңға садиқ болмиди, Улар Униң әһдисини чиң тутмиди.
But, their heart, was not fixed with him, Nor were they trusty in his covenant:
38 Бирақ У йәнила рәһимдил еди; Қәбиһлигини кәчүрүп, уларни йоқатмиди; У қайта-қайта Өз ғәзивидин янди, У қәһрини қозғиғини билән һәммини төкмиди.
Yet, he, full of compassion, would put a propitiatory-covering over iniquity, and not destroy, —Yea, many a time, turned he back his anger, And would not stir up all his wrath.
39 У уларниң пәқәт әт егилири, Кәтсә қайтип кәлмәс бир нәпәс екәнлигини яд әтти.
So then he remembered, That, Flesh, they were, A Wind departing, that returneth not.
40 Улар чөл-дәшттә шунчә көп қетим Униң аччиғини кәлтүрди. Шунчә көп қетим баяванда көңлигә азар бәрди!
How often they, Resisted him in the desert, Vexed him, in the waste:
41 Бәрһәқ, улар қайтидин йолдин чәтнәп Тәңрини синиди, Исраилдики Муқәддәс Болғучиниң жүригини зедә қилди.
Yea they again put GOD to the test, And, to the Holy One of Israel, caused they sorrow:
42 Улар Униң қолини [әслимиди]; Уларни зомигәрниң чаңгилидин һөрлүккә қутқузған күнини, Қандақ қилип Мисирда карамәтләрни яритип, Зоан даласида мөҗизиләрни көрсәткинини есидин чиқарди.
They remembered not his hand—The day, When he ransomed them from the adversary;
When he set, in Egypt, his signs, And his wonders, in the plain of Zoan;
44 У [Мисирлиқларниң] дәриялирини, еқинлирини қанға айландуруп, Уларни ичәлмәс қилип қойди;
When he turned, into blood, their Nile-streams, And, their own rivers, could they not drink;
45 Уларниң арисиға нәштәрлик чивинларни топ-топи билән әвәтти, Һалак қилар пақиларни маңдурди;
He sent among them, The gad-fly, and it devoured them, And the frog, and it despoiled them;
46 Уларниң зираәтлирини кепинәк қурутлириға тутуп берип, Мәһсулатлирини чекәткиләргә бәрди;
When he gave to the corn-locust their produce, And their toil, to the swarming locust;
47 Үзүм таллирини мөлдүр билән урдуруп, Әнҗирлирини қирав билән үшшүтивәтти.
He killed, with hail, their vine, And their sycomores, with frost:
48 У калилирини мөлдүргә соқтуруп, Маллирини чақмақ отлирида [көйдүривәтти].
When he gave up, to hail-storms, their beasts, And their cattle, to pestilent fevers;
49 У уларға ғәзивиниң дәһшәтлигини — Қәһрини, аччиғини һәм еғир күлпәтләрни, Балаю-апәт елип келидиған бир түркүм пәриштиләрниму чүшүрди.
He sent among them the heat of his anger, Wrath and indignation and distress, —A mission of messengers of misfortune:
50 У Өз ғәзиви үчүн бир йолни түзләп қойди; Уларниң җенини өлүмдин айимай, Бәлки һаятини вабаға тапшурди;
He leveled a path for his anger, Withheld not, from death, their soul, But, their life—to the pestilence, he delivered:
51 У Мисирда барлиқ тунҗа туғулған балиларни, Һамниң чедирлирида уларниң ғурури болған тунҗа оғул балилирини қиривәтти.
So he smote, Every first-born in Egypt, The beginning of their strength, in the tents of Ham;
52 У падичидәк Өз хәлқини Мисирдин сәпәргә атландуруп, Чөл-баявандин уларни қой падисидәк башлап маңди;
And he set forth, like sheep, his people, And guided them, like a flock in the desert;
53 Уларни аман-есән йетәклигәчкә, Улар қорқунучтин халий болуп маңди; Дүшмәнлирини болса, деңиз жутуп кәтти.
Yea he led them securely, and they dreaded not, And, their enemies, the sea did cover.
54 У уларни Өз муқәддәс зимининиң чегарасиға, Оң қоли егиливалған бу тағлиққа елип кәлди.
Then brought he them within his own holy bounds, The mountain-range, which his right hand made his own:
55 У әлләрни уларниң алдидин қоғливетип, Зимин үстигә тана тартқузуп өлчәп, уларға тәқсим қилди; Исраил қәбилилирини уларниң чедирлириға олтирақлаштурди.
So he drave out, before them, [whole] nations, And allotted them, by line, an inheritance, And caused to dwell, in their own homes, the tribes of Israel.
56 Бирақ улар Худани, Һәммидин Алий Болғучини синап аччиқландурди, Униң тапшурған гува-агаһлирини тутмиди;
But they tested and resisted God Most High, And, his testimonies, did not observe;
57 Бәлки ата-бовлиридәк йолдин тейип асийлиқ қилди, Хаин оқядәк қейип кәтти.
But drew back and dealt treacherously, like their fathers, They turned aside, like deceitful bowmen;
58 Улар егизликтә қурған ибадәтгаһлар билән Униң ғәзивини қозғиди, Ойма бутлири билән Униң жүригини өртиди.
And provoked him to anger with their high places, And, with their images, used to move him to jealousy.
59 Худа уларни аңлап ғәзәпләнди, Исраилдин интайин йиргәнди.
God heard and was wroth, And greatly abhorred Israel;
60 У Шилоһдики маканини, Йәни У инсан арисида турған чедирни ташлап кәтти,
So he gave up the habitation of Shiloh, The tent he had set up among Men;
61 Өзиниң қудрәт бәлгүсини булап кетишкә, Шан-шәривини ишғалийәтчиләрниң қолиға бәрди;
Yea he gave up, into captivity, his strength, And his beauty into the hand of an adversary;
62 Өз хәлқини қиличқа тапшурди, Өзиниң мираси болғанлардин интайин ғәзәпләнди.
And delivered up, to the sword, his people, And, with his own inheritance, was he wroth;
63 От уларниң жигитлирини ялмиди, Қизлири той нахшилирида махталмайтти.
His young men, were devoured by fire, And, his virgins, were not praised in song;
64 Уларниң каһинлири қилич астида жиқилди, Лекин тул хотунлири һаза тутмиди.
His priests, by the sword, did fall, And, his widows, were not able to bewail.
65 Андин Рәб бириси уйқидин ойғандәк ойғанди, Шараптин җасарәтләнгән палвандәк товлиди.
Then awoke, as one that had slept, Adonay, As a warrior exulting with wine!
66 У рәқиплирини уруп чекиндүрүп, Уларни түгимәс рәсваға қалдурди.
So he smote his adversaries in the rear, Reproach age-abiding, laid he upon them.
67 Йүсүпниң чедирини шаллап, рәт қилди; Әфраим қәбилисини таллимиди;
Howbeit he rejected the tent of Joseph, And, the tribe of Ephraim, did not choose:
68 Бәлки Йәһуда қәбилисини, Яхши көргән Зион теғини таллиди.
But made choice of the tribe of Judah, The mountain of Zion, which he loved;
69 [Шу йәрдә] муқәддәс җайини тағ чоққилиридәк, Йәр-зиминни әбәдий орнатқандәк мәзмут бена қилди;
And built, like the heights, his sanctuary, Like the earth, he founded it to times age-abiding.
70 У Өз қули Давутни таллап, Уни қой қотанлиридин чақиривалди;
And made choice of David his servant, And took him from among the folds of the sheep:
71 Қозилирини емитидиған сағлиқларни әгишип беқиштин айрип, Уни Өз хәлқи Яқупни, мираси болған Исраилни беқишқа чиқарди.
From after the sucking ewes, he brought him in, —To be shepherd to Jacob his people, And to Israel, his inheritance.
72 Давут уларни қәлбидики дуруслуғи билән бақти, Қолиниң әпчиллиги билән уларни йетәклиди.
So he did shepherd them, according to the singleness of his heart, And, with the discernment of his hands, used he to guide them.
