Зәбур 78
1 Асаф язған «Масқил»: — И Мениң хәлқим, тәлимимни аңлаңлар, Ағзимдики сөзләргә қулақ селиңлар.
“A psalm of Asaph.” Give ear, O my people, to my instruction! Incline your ears to the words of my mouth!
2 Мән ағзимни бир тәмсил билән ачимән, Қедимки тепишмақларни елан қилимән.
I will open my mouth in a psalm; I will utter sayings of ancient times.
3 Биз буларни аңлиған, билгән, Ата-бовилиримиз уларни бизгә ейтип бәргән.
What we have heard and learned, And our fathers have told us,
4 Биз буларни уларниң әвлатлиридин йошурмаймиз, Келидиған дәвиргә Пәрвәрдигарниң мәдһийилирини, Униң күч-қудритини, Униң қилған карамәт ишлирини баян қилимиз.
We will not hide from their children; Showing to the generation to come the praises of Jehovah, His might, and the wonders he hath wrought.
5 Чүнки У Яқупта бир агаһ-гувани бекиткән, Исраилда бир қанунни орнатқан; У ата-бовилиримизға буларни өз пәрзәнтлиригә үгитишни буйруған;
For he appointed statutes in Jacob, And established a law in Israel, Which he commanded our fathers To make known to their children;
6 Шундақ қилип келәр дәвир, Йәни туғулидиған балиларму буларни билсун, Уларму орнидин туруп өз балилириға буларни үгәтсун;
So that the generation to come might know them; The children, which should be born, and rise up, Who should declare them to their children;
7 Пәрзәнтлири үмүтини Худаға бағлисун, Тәңриниң қилғанлирини унтумисун, Бәлки Униң әмирлиригә кирсун;
That they might put their trust in God, And not forget his deeds, But keep his commandments;
8 Улар ата-бовилириға охшимисун дәп, Йәни җаһил һәм асий бир дәвир, Өз қәлбини дурус қилмиған, Роһи Тәңригә вапалиқта турмиған бир дәвиргә охшимисун дәп, У шундақ [буйруғандур].
And might not be, like their forefathers, A stubborn and rebellious generation, —A generation whose heart was not fixed upon God, And whose spirit was not steadfast toward the Almighty.
9 Мана Әфраимниң әвлатлири, Қуралланған оқячилар болсиму, Җәң күнидә сәптин янди.
The children of Ephraim were like armed bowmen, Who turn their backs in the day of battle.
10 Улар Худаниң әһдисини тутмиди, Бәлки Униң Тәврат-қанунида меңишни рәт қилди.
They kept not the covenant of God, And refused to walk in his law;
11 Улар Униң қилғанлирини, Өзлиригә көрсәткән карамәтлирини унтуди.
And forgot his mighty deeds, And the wonders he had shown them.
12 У Мисирниң зиминида, Зоанниң даласида, Уларниң ата-бовилириниң көз алдида мөҗизиләрни көрсәткән еди;
Marvellous things did he in the sight of their fathers, In the land of Egypt, in the field of Zoan.
13 У деңизни бөлүветип, Уларни оттурисидин өткүзгән; Суларни дога-дога қилип тиклиди.
He divided the sea, and caused them to pass through; Yea, he made the waters to stand as a heap.
14 У күндүздә булут билән, Кечидә от нури билән уларни йетәклиди.
By day he led them by a cloud, And all the night by a light of fire.
15 Чөл-баяванда ташларни йеривәтти, Чоңқур сурлардин урғуп чиққандәк ичимликни мол қилди;
He clave the rocks in the wilderness, And gave them drink, as from the great deep.
16 У хада таштин өстәң-еқинларни һасил қилди, Суни дәриялардәк аққузди.
From the rock he brought flowing streams, And made water to run down like rivers.
17 Бирақ улар йәнә Униң алдида гуна қиливәрди, Чөлдә Һәммидин Алий Болғучиға асийлиқ қилди.
Yet still they sinned against him, And provoked the Most High in the desert.
18 Улар көңлидә Тәңрини синиди, Нәпсини қандурушқа йемәкликни тәләп қилди.
They tempted God in their hearts, By asking food for their delight.
19 Улар Худани һақарәтләп: — «Тәңри чөл-дәшттә дәстихан салаламду?
Yea, they spake against God, and said, “Can God spread a table in the wilderness?
20 Мана У қорам ташни урувиди, Сулар урғуп, Еқинлар булақтәк тешип чиқти; Әнди У бизгә нанму берәләмду? Өз хәлқини гөш билән тәминләләмду?» — дейишти.
Behold! he smote the rock, and the water flowed, And streams gushed forth: Is he also able to give bread? Can he provide flesh for his people?”
21 Шуниң билән Пәрвәрдигар аңлап, ғәзәпләнди; Яқупқа от туташти, Исраилға аччиғи көтирилди;
When, therefore, the LORD heard this, he was wroth: So a fire was kindled against Jacob, And anger arose against Israel.
22 Чүнки улар Худаға ишәнмиди, Униң ниҗатлиғиға улар таянмиди,
Because they believed not in God, And trusted not in his aid.
23 У әрштин булутларни буйруп, Асман дәрвазилирини ачқан еди;
Yet he had commanded the clouds above, And had opened the doors of heaven;
24 У улар үстигә «манна»ни яғдуруп, Уларға әрштики ашлиқни бәргән еди;
And had rained down upon them manna for food, And had given them the corn of heaven.
25 Шуниң билән инсанлар күч егилириниң ненини йегән еди; У уларға қанғичә озуқни әвәткән еди.
Every one ate the food of princes; He sent them bread to the full.
26 Әнди У асманда шәриқ шамили чиқирип, Күчи билән җәнуп шамилиниму елип кәлди;
Then he caused a strong wind to blow in the heavens, And by his power he brought a south wind;
27 У гөшни чаң-тозандәк улар үстигә чүшүрди, Деңизлар саһилидики қумлардәк учар-қанатларни яғдурди.
He rained down flesh upon them as dust, And feathered fowls as the sand of the sea.
28 У буларни уларниң баргаһиниң оттурисиға, Чедирлириниң әтрапиға чүшүрди.
He caused them to fall in the midst of their camp, Round about their habitations.
29 Улар болушичә йәп тоюшти, Чүнки уларниң нәпси тартқинини [Худа] уларға кәлтүргән еди.
So they did eat, and were filled; For he gave them their own desire.
30 Лекин улар нәпси тартқинидин техи зерикмәйла, Гөшни еғизлирида техи чайнаватқинидила,
Their desire was not yet satisfied, And their meat was yet in their mouths,
31 Худаниң ғәзиви уларға қарита қозғалди; У улардин әң қамәтликлирини қиривәтти, Исраилниң сәрхил яшлирини йәргә урувәтти.
When the wrath of God came upon them, And slew their strong men, And smote down the chosen men of Israel.
32 Мана, шундақ болсиму, Улар йәнила давамлиқ гуна қиливәрди, Униң мөҗизилиригә техичила ишәнмиди;
For all this they sinned still, And put no trust in his wondrous works.
33 Шуңа У уларниң күнлирини беһудиликтә, Жиллирини дәккә-дүккилик ичидә түгәткүзди.
Therefore he consumed their days in vanity, And their years in sudden destruction.
34 У уларни өлтүргили турғанда, Андин улар Уни издиди; Улар йолидин йенип, интилип Тәңрини издиди;
When he slew them, they sought him; They returned, and sought earnestly for God;
35 Улар Худаниң уларниң уюлтеши екәнлигини, Һәммидин Алий Болғучи Тәңриниң уларниң һәмҗәмәт-қутқузғучиси екәнлигини есигә кәлтүрди.
And remembered that God was their rock, And the Most High their redeemer.
36 Бирақ улар ағзи билән Униңға хушамәт қилди, Тили билән Униңға ялған сөз қилди;
But they only flattered him with their mouths, And spake falsely to him with their tongues.
37 Чүнки уларниң көңли Униңға садиқ болмиди, Улар Униң әһдисини чиң тутмиди.
For their hearts were not true to him, Nor were they steadfast in his covenant.
38 Бирақ У йәнила рәһимдил еди; Қәбиһлигини кәчүрүп, уларни йоқатмиди; У қайта-қайта Өз ғәзивидин янди, У қәһрини қозғиғини билән һәммини төкмиди.
Yet, being full of compassion, he forgave their iniquity, And would not utterly destroy them; Often he restrained his indignation, And stirred not up all his anger.
39 У уларниң пәқәт әт егилири, Кәтсә қайтип кәлмәс бир нәпәс екәнлигини яд әтти.
He remembered that they were but flesh, —A breath, that passeth and cometh not back.
40 Улар чөл-дәшттә шунчә көп қетим Униң аччиғини кәлтүрди. Шунчә көп қетим баяванда көңлигә азар бәрди!
How often did they provoke him in the wilderness! How often did they anger him in the desert!
41 Бәрһәқ, улар қайтидин йолдин чәтнәп Тәңрини синиди, Исраилдики Муқәддәс Болғучиниң жүригини зедә қилди.
Again and again they tempted God, And offended the Holy One of Israel.
42 Улар Униң қолини [әслимиди]; Уларни зомигәрниң чаңгилидин һөрлүккә қутқузған күнини, Қандақ қилип Мисирда карамәтләрни яритип, Зоан даласида мөҗизиләрни көрсәткинини есидин чиқарди.
They remembered not his hand, Nor the day when he delivered them from the enemy;
What signs he had wrought in Egypt, And what wonders in the fields of Zoan.
44 У [Мисирлиқларниң] дәриялирини, еқинлирини қанға айландуруп, Уларни ичәлмәс қилип қойди;
He turned their rivers into blood, So that they could not drink of their streams.
45 Уларниң арисиға нәштәрлик чивинларни топ-топи билән әвәтти, Һалак қилар пақиларни маңдурди;
He sent amongst them flies, which devoured them, And frogs, which destroyed them.
46 Уларниң зираәтлирини кепинәк қурутлириға тутуп берип, Мәһсулатлирини чекәткиләргә бәрди;
He gave also their fruits to the caterpillar, And their labor to the locust.
47 Үзүм таллирини мөлдүр билән урдуруп, Әнҗирлирини қирав билән үшшүтивәтти.
He destroyed their vines with hail, And their sycamore-trees with frost.
48 У калилирини мөлдүргә соқтуруп, Маллирини чақмақ отлирида [көйдүривәтти].
He also gave up their cattle to hail, And their flocks to hot thunderbolts.
49 У уларға ғәзивиниң дәһшәтлигини — Қәһрини, аччиғини һәм еғир күлпәтләрни, Балаю-апәт елип келидиған бир түркүм пәриштиләрниму чүшүрди.
He sent against them the fierceness of his anger, Wrath, indignation, and woe, —A host of angels of evil.
50 У Өз ғәзиви үчүн бир йолни түзләп қойди; Уларниң җенини өлүмдин айимай, Бәлки һаятини вабаға тапшурди;
He made a way for his anger, He spared them not from death, But gave up their lives to the pestilence.
51 У Мисирда барлиқ тунҗа туғулған балиларни, Һамниң чедирлирида уларниң ғурури болған тунҗа оғул балилирини қиривәтти.
He smote all the firstborn in Egypt; The first-fruits of their strength in the tents of Ham.
52 У падичидәк Өз хәлқини Мисирдин сәпәргә атландуруп, Чөл-баявандин уларни қой падисидәк башлап маңди;
But he led forth his own people like sheep, And guided them like a flock in the wilderness.
53 Уларни аман-есән йетәклигәчкә, Улар қорқунучтин халий болуп маңди; Дүшмәнлирини болса, деңиз жутуп кәтти.
He led them on safely, so that they feared not, While the sea overwhelmed their enemies.
54 У уларни Өз муқәддәс зимининиң чегарасиға, Оң қоли егиливалған бу тағлиққа елип кәлди.
He brought them to his own sacred border, Even to this mountain which his right hand had gained.
55 У әлләрни уларниң алдидин қоғливетип, Зимин үстигә тана тартқузуп өлчәп, уларға тәқсим қилди; Исраил қәбилилирини уларниң чедирлириға олтирақлаштурди.
He cast out the nations before them, And divided their land by a measuring-line, as an inheritance, And caused the tribes of Israel to dwell in their tents.
56 Бирақ улар Худани, Һәммидин Алий Болғучини синап аччиқландурди, Униң тапшурған гува-агаһлирини тутмиди;
Yet they tempted and provoked God, the Most High, And kept not his statutes;
57 Бәлки ата-бовлиридәк йолдин тейип асийлиқ қилди, Хаин оқядәк қейип кәтти.
Like their fathers they were faithless, and turned back; They turned aside, like a deceitful bow.
58 Улар егизликтә қурған ибадәтгаһлар билән Униң ғәзивини қозғиди, Ойма бутлири билән Униң жүригини өртиди.
They provoked his anger by their high places, And stirred up his jealousy by their graven images.
59 Худа уларни аңлап ғәзәпләнди, Исраилдин интайин йиргәнди.
God saw this, and was wroth, And greatly abhorred Israel;
60 У Шилоһдики маканини, Йәни У инсан арисида турған чедирни ташлап кәтти,
So that he forsook the habitation at Shiloh, The tabernacle where he dwelt among men,
61 Өзиниң қудрәт бәлгүсини булап кетишкә, Шан-шәривини ишғалийәтчиләрниң қолиға бәрди;
And delivered his strength into captivity, And his glory into the hand of the enemy.
62 Өз хәлқини қиличқа тапшурди, Өзиниң мираси болғанлардин интайин ғәзәпләнди.
His own people he gave up to the sword, And was wroth with his own inheritance.
63 От уларниң жигитлирини ялмиди, Қизлири той нахшилирида махталмайтти.
Fire consumed their young men, And their maidens did not bewail them.
64 Уларниң каһинлири қилич астида жиқилди, Лекин тул хотунлири һаза тутмиди.
Their priests fell by the sword, And their widows made no lamentation.
65 Андин Рәб бириси уйқидин ойғандәк ойғанди, Шараптин җасарәтләнгән палвандәк товлиди.
But at length the Lord awaked as from sleep, As a hero who had been overpowered by wine;
66 У рәқиплирини уруп чекиндүрүп, Уларни түгимәс рәсваға қалдурди.
He smote his enemies, and drove them back, And covered them with everlasting disgrace.
67 Йүсүпниң чедирини шаллап, рәт қилди; Әфраим қәбилисини таллимиди;
Yet he rejected the tents of Joseph, And chose not the tribe of Ephraim;
68 Бәлки Йәһуда қәбилисини, Яхши көргән Зион теғини таллиди.
But chose the tribe of Judah, The Mount Zion which he loved;
69 [Шу йәрдә] муқәддәс җайини тағ чоққилиридәк, Йәр-зиминни әбәдий орнатқандәк мәзмут бена қилди;
Where he built, like the heavens, his sanctuary; Like the earth, which he hath established for ever.
70 У Өз қули Давутни таллап, Уни қой қотанлиридин чақиривалди;
And he chose David, his servant, And took him from the sheepfolds;
71 Қозилирини емитидиған сағлиқларни әгишип беқиштин айрип, Уни Өз хәлқи Яқупни, мираси болған Исраилни беқишқа чиқарди.
From tending the suckling ewes he brought him To feed Jacob his people, And Israel his inheritance.
72 Давут уларни қәлбидики дуруслуғи билән бақти, Қолиниң әпчиллиги билән уларни йетәклиди.
He fed them with an upright heart, And guided them with skilful hands.
