Зәбур 66
1 Нәғмичиләрниң бешиға тапшурулуп, тарлиқ сазлар билән оқулсун дәп, күй-нахша: — Пүткүл җаһан, хошаллиқ билән Худаға тәнтәнә қилиңлар!
В конец, песнь псалма воскресения.
2 Униң наминиң улуқлуғини нахша қилип җакалаңлар, Униң мәдһийилирини шәрәплик қилиңлар!
Воскликните Господеви вся земля, пойте же имени Его, дадите славу хвале Его.
3 Худаға: «Сениң қилғанлириң нәқәдәр қорқунучлуқтур! Қудритиң зор болғач, Дүшмәнлириң алдиңда зәиплишип тәслим болиду;
Рцыте Богу: коль страшна дела Твоя? Во множестве силы Твоея солжут Тебе врази Твои.
4 Барлиқ йәр йүзидикиләр Саңа сәҗдә қилип, Сени күйләп, нахша ейтишиду; Улар намиңни күйләп нахша қилип ейтиду» — дәңлар! (Селаһ)
Вся земля да поклонится Тебе и поет Тебе, да поет же имени Твоему, Вышний.
5 Келиңлар, Худаниң қилғанлирини көрүңлар; Инсан балилири алдида қилған карамәтлири қорқунучлуқтур.
Приидите и видите дела Божия, коль страшен в советех паче сынов человеческих.
6 У деңизни қуруқлуққа айландурди; [Әҗдатлиримиз] дәриядинму пиядә өтти; Биз у йәрдә униңдин хурсән болдуқ.
Обращаяй море в сушу, в реце пройдут ногами: тамо возвеселимся о Нем,
7 У қудрити билән мәңгү һөкүм сүриду; Униң көзлири әлләрни күзитип туриду; Асийлиқ қилғучилар мәғрурланмисун! (Селаһ)
владычествующем силою Своею веком: очи Его на языки призираете: преогорчевающии да не возносятся в себе.
8 И қовмлар, Худайимизға тәшәккүр-мәдһийә ейтиңлар; Униңға болған мәдһийә-һәмдусаналарни яңритиңлар!
Благословите, языцы, Бога нашего, и услышан сотворите глас хвалы Его,
9 У җенимизни һаятлиқ ичигә тиккән, Путлиримизни тейилдурушларға йол қоймайду.
положшаго душу мою в живот, и не давшаго во смятение ног моих.
10 Чүнки Сән, и Худа, бизни синидиң; Күмүчни отта тавлиғандәк бизни тавлидиң.
Яко искусил ны еси, Боже, разжегл ны еси, якоже разжизается сребро.
11 Сән бизни торға чүшүрдуң; Белимизгә еғир жүкни жүклидиң.
Ввел ны еси в сеть, положил еси скорби на хребте нашем.
12 Хәқләрни бешимизға миндүрдүң; Биз от вә кәлкүнни бесип өттуқ; Сән ахир бизни кәңричиликкә чиқардиң.
Возвел еси человеки на главы нашя: проидохом сквозе огнь и воду, и извел еси ны в покой.
13 Мән көйдүрмә қурбанлиқларни елип өйүңгә кирәй; Саңа қилған қәсәмлиримгә әмәл қилимән;
Вниду в дом Твой со всесожжением, воздам Тебе молитвы моя,
14 Бәрһәқ, бешимға күн чүшкәндә ләвлирим чиқарған, Еғизим ейтқан вәдилиримни әмәлгә ашуримән.
яже изрекосте устне мои, и глаголаша уста моя в скорби моей.
15 Мән Саңа бордақ малларни көйдүрмә қурбанлиқ қилип сунимән, Қочқарларниң йеғини хуш пуритип көйдүримән; Өкүз вә өшкиләрни әкилип сунимән. (Селаһ)
Всесожжения тучна вознесу Тебе с кадилом, и овны, вознесу Тебе волы с козлы.
16 Худадин әймингүчи һәммиңлар, келиңлар, қулақ селиңлар! Униң мән үчүн қилған карамәтлирини баян қилимән;
Приидите, услышите, и повем вам, вси боящиися Бога, елика сотвори души моей.
17 Ағзим ечип униңға пәряд көтәрдим, Униң улуқлуғини җакалиған мәдһийиләр тилимда болди.
К Нему усты моими воззвах, и вознесох под языком моим.
18 Көңлүмдә гунани көзләп жүргән болсам, Рәб [дуайимни] аңлимиған болатти.
Неправду аще узрех в сердцы моем, да не услышит мене Господь.
19 Бирақ Худа аңлиди; У дуайимға қулақ салди.
Сего ради услыша мя Бог, внят гласу моления моего.
20 Худаға тәшәккүр-мәдһийә яғдурулсун! У мениң дуайимни яндурмиди, Һәм мәндин өзгәрмәс муһәббитини елип кәтмиди!
Благословен Бог, Иже не отстави молитву мою и милость Свою от мене.
