Зәбур 4
1 Нәғмичиләрниң бешиға тапшурулуп, тарлиқ сазлар билән оқулсун дәп, Давут язған күй. — Мән нида қилғинимда, маңа җавап бәргәйсән, И маңа һәққанийлиғим ата қилғучи Худа! Бесим астида қалғанда Сән мени кәңричиликкә чиқардиң; Маңа меһри-шәпқәт көрситип, дуайимни аңла!
Til songmeisteren, med strengleik; ein salme av David. Når eg ropar, so svara meg, du Gud som er rettferd! I trengsla hev du gjeve meg rom; ver meg nådig og høyr mi bøn!
2 И инсан балилири, силәр мениң шан-шәривимни қачанғичә аһанәткә қалдурисиләр? Қачанғичә беһудиликни сөйүп, Ялғанни издәп жүрисиләр? (Селаһ)
De velduge menner Kor lenge skal mi æra vera til skam? Kor lenge vil de elska fåfengd, fara etter lygn? (Sela)
3 Бирақ шуни билип қоюңларки, Пәрвәрдигар ихласмәнләрни Өзигә хас қилған; Мән Униңға нида қилғинимда, Пәрвәрдигар аңлайду.
Vit då, at Herren fer underleg med den som er etter hans ynde! Herren høyrer, når eg ropar til honom.
4 Аччиғиңларға берилип, гуна қилмаңлар; Өз орнуңларда йетип, қәлбиңларда чоңқур ойлинип, Сүкүт қилиңлар. (Селаһ)
Harmast, men synda ikkje! Tenk etter i dykkar hjarta på dykkar lægje, og ver stille! (Sela)
5 Һәққанийлиқ билән қурбанлиқларни қилиңлар, Вә Пәрвәрдигарға тайиниңлар.
Ber fram rettferds offer, og set dykkar lit til Herren!
6 Көп хәлиқ: — «Ким бизгә яхшилиқ көрситәлисун?» — дәп соримақта; Җамалиңниң нури үстимизгә чүшсун, и Пәрвәрдигар!
Mange segjer: «Kven vil syna oss noko godt?» Lyft du yver oss ljoset frå di åsyn, Herre!
7 Ашлиқ вә йеңи шараплири молчилиқ болғанларниң хошаллиғидинму, Мениң қәлбимни бәкрәк хошаллиққа толдурдуң.
Du hev gjeve meg større gleda i mitt hjarta enn dei hev når deira korn og vin fell rikeleg.
8 Мән ятай, һәм хатирҗәмликтә ухливалай; Чүнки мени бехәтәрликтә яшатқучи пәқәтла Сән, и Пәрвәрдигар!
I fred vil eg både leggja meg og sovna; for du, Herre, let meg einsaman bu i trygd.
