Зәбур 38
1 Давут язған күй: — (Әслимә үчүн) И Пәрвәрдигар, ғәзивиңдә тәнбиһ бәрмигәйсән, Қәһриңдә мени җазалимиғайсән!
Псалом Давиду, в воспоминание о субботе. Господи, да не яростию Твоею обличиши мене, ниже гневом Твоим накажеши мене:
2 Чүнки оқлириң мени зәхимләндүрүп санҗиди, Қолуң үстүмдин қаттиқ басти.
яко стрелы Твоя унзоша во мне, и утвердил еси на мне руку Твою.
3 Қаттиқ ғәзивиң түпәйлидин әтлиримдә һеч сақлиқ йоқ, Гунайим түпәйлидин устиханлиримда арам йоқтур.
Несть изцеления в плоти моей от лица гнева Твоего, несть мира в костех моих от лица грех моих.
4 Чүнки гуналирим боюмдин ташти; Улар көтирәлмигүсиз еғир жүктәк мени бесивалди.
Яко беззакония моя превзыдоша главу мою, яко бремя тяжкое отяготеша на мне.
5 Ахмақлиғимдин җараһәтлирим сесип, шәлвәрәп кәтти.
Возсмердеша и согниша раны моя, от лица безумия моего.
6 Азаптин бәллирим толиму пүкүлүп кәтти, Күн бойи ғәмгә петип жүримән!
Пострадах и слякохся до конца, весь день сетуя хождах:
7 Чатирақлирим отқа толди, Әтлиримниң сақ йери йоқтур.
яко лядвия моя наполнишася поруганий, и несть изцеления в плоти моей.
8 Мән толиму һалсирап, езилип кәттим; Қәлбимдики азап-қайғу түпәйлидин һөкирәймән.
Озлоблен бых и смирихся до зела, рыках от воздыхания сердца моего.
9 Рәб, барлиқ арзуюм көз алдиңдидур; Уһ тартишлирим Сәндин йошурун әмәс;
Господи, пред Тобою все желание мое, и воздыхание мое от Тебе не утаися.
10 Жүригим җиғилдап, һалимдин кәттим; Көзлиримниң нури өчти.
Сердце мое смятеся, остави мя сила моя, и свет очию моею, и той несть со мною.
11 Яр-бурадәрлиримму мени урған ваба түпәйлидин, өзлирини мәндин тартти; Йеқинлиримму мәндин жирақ қачти.
Друзи мои и искреннии мои прямо мне приближишася и сташа.
12 Җенимни алмақчи болғанлар қапқан қуриду; Маңа зиянни қәстлигәнләр зәһирини чачмақта; Улар күн бойи һейлә-микирләрни ойлимақта.
И ближнии мои отдалече мене сташа, и нуждахуся ищущии душу мою: и ищущии злая мне глаголаху суетная, и льстивным весь день поучахуся.
13 Лекин мән гас адәмдәк аңлимаймән, Гача адәмдәк ағзимни ачмаймән;
Аз же яко глух не слышах, и яко нем не отверзаяй уст своих:
14 Бәрһәқ, мән аңлалмайдиған гаслардәк болуп қалдим; Ағзимда қилидиған рәддийә-тәнбиһ йоқ.
и бых яко человек не слышай и не имый во устех своих обличения.
15 Чүнки үмүтүмни Сән Пәрвәрдигарға бағлидим; Рәб Худайим, Сән илтиҗайимға иҗабәт қилисән.
Яко на Тя, Господи, уповах, Ты услышиши, Господи Боже мой.
16 Чүнки мән: — «Улар мениң үстүмгә чиқип махтанмиғай; Болмиса, путлирим тейилип кәткәндә, улар шатлиниду» — дедим мән.
Яко рех: да не когда порадуютмися врази мои: и внегда подвижатися ногам моим, на мя велеречеваша.
17 Чүнки мән дәлдәңшип, түгишәй дәп қалдим, Азавим көз алдимдин кәтмәйду.
Яко аз на раны готов, и болезнь моя предо мною есть выну.
18 Чүнки мән өз яманлиғимни иқрар қилимән; Гунайим үстидә қайғуримән.
Яко беззаконие мое аз возвещу и попекуся о гресе моем.
19 Лекин дүшмәнлирим җушқун һәм күчлүктур; Қара чаплап, маңа нәпрәтләнгәнләрниң сани нурғундур.
Врази же мои живут и укрепишася паче мене, и умножишася ненавидящии мя без правды:
20 Вапаға җапа қилидиғанлар болса, мән билән қаршилишиду; Чүнки мән яхшилиқни көзләп, интилимән.
воздающии ми злая воз благая оболгаху мя, зане гонях благостыню.
21 И Пәрвәрдигар, мәндин ваз кәчмигәйсән! И Худайим, мәндин жирақлашмиғайсән!
Не остави мене, Господи Боже мой, не отступи от мене:
22 И Рәб, мениң ниҗатлиғим, Маңа чапсан ярдәм қилғайсән!
вонми в помощь мою, Господи спасения моего.
