Зәбур 3
1 Давут өз оғли Абшаломдин қечип жүргән күнләрдә язған күй: — И Пәрвәрдигар, мени қиставатқанлар нәқәдәр көпийип кәткән, Мән билән қаршилишиватқанлар немидегән көп!
Доамне, че мулць сунт врэжмаший мей! Че мулциме се скоалэ ымпотрива мя!
2 Нурғунлар мән тоғрилиқ: — «Худадин униңға һеч ниҗат йоқтур!» дейишиватиду. (Селаһ)
Кыт де мулць зик деспре мине: „Ну май есте скэпаре пентру ел ла Думнезеу!”
3 Бирақ Сән, и Пәрвәрдигар, әтрапимдики қалқандурсән; Шан-шәривим һәм бешимни йөлигүчидурсән!
Дар Ту, Доамне, Ту ешть скутул меу, Ту ешть слава мя ши Ту ымь ыналць капул!
4 Авазим билән мән Пәрвәрдигарға нида қилимән, У муқәддәс теғидин иҗабәт бериду. (Селаһ)
Еу стриг ку гласул меу кэтре Домнул ши Ел ымь рэспунде дин мунтеле Луй чел сфынт.
5 Мән болсам яттим, ухлидим; Ойғандим, чүнки Пәрвәрдигар маңа яр-йөләк болиду.
Мэ кулк, адорм ши мэ дештепт ярэшь, кэч Домнул есте сприжинул меу.
6 Мени қоршап сәп түзгән түмәнлигән адәмләр болсиму, Мән улардин қорқмаймән!
Ну мэ тем де зечиле де мий де попоаре каре мэ ымпресоарэ дин тоате пэрциле.
7 И Пәрвәрдигар, орнуңдин тур! Мени қутқуз, и Худайим! Мениң барлиқ дүшмәнлиримниң тәстикигә салғайсән; Рәзилләрниң чишлирини чеқивәткәйсән!
Скоалэ-Те, Доамне! Скапэ-мэ, Думнезеуле! Кэч Ту баць песте образ пе тоць врэжмаший мей ши здробешть динций челор рэй.
8 Ниҗатлиқ болса Пәрвәрдигардиндур; Бәрикитиң Өз хәлқиңдә болсун! (Селаһ)
Ла Домнул есте скэпаря: бинекувынтаря Та сэ фие песте попорул Тэу.
