Зәбур 2

1 Әлләр немишкә чуқан салиду? Немә үчүн хәлиқләр бекардин-бекар сүйқәст ойлайду?

Wherefore have nations assembled in tumult? Or should, peoples, mutter an empty thing?

2 Дуниядики падишалар сәпкә тизилип, Әмәлдарлар қара нийәт әйлишип, Пәрвәрдигар вә Униң Мәсиһи билән қаршилишип: —

The kings of earth take their station, and, grave men, have met by appointment together, —against Yahweh, and against his Anointed One [saying]:

3 «Уларниң чәклимилирини чөрүветәйли, Уларниң асарәтлирини бузуп ташлайли!» — дейишиду.

Let us break asunder their bonds, —and cast from us their cords!

4 Асманда олтарғучи күлиду, Рәб уларни мазақ қилиду;

He that sitteth in the heavens, will laugh, —My Lord, will mock at them:

5 Һәм аччиғида уларға сөзләп, Қәһри билән уларни вәһимигә селип: —

Then, will he speak unto them in his anger, and, in his wrath, confound them:

6 «Өзүм болсам Зионда, йәни муқәддәс теғимда, Өзүм мәсиһ қилған падишани тиклидим».

Yet, I, have installed my king, —on Zion my holy mountain.

7 «Мән [әрштики] пәрманни җакалаймәнки, Пәрвәрдигар маңа: — «Сән Мениң оғлум; Өзүм сени бүгүнки күндә туғулдурдум;

Let me tell of a decree, —Yahweh, hath said unto me, My son, thou art, I, to-day, have begotten thee:

8 Мәндин сора, Мән саңа мирас болушқа әлләрни, Тәәллуғуң болушқа йәр йүзини чәт-чәтлиригичә беримән;

Ask of me, and let me give nations as thine inheritance, and, as thy possession, the ends of the earth:

9 Сән төмүр таяқ билән уларни битчит қиливетисән; Сапал чинини кукум-талқан қилғандәк, сән уларни парә-парә қиливетисән» — деди».

Thou shalt shepherd them with a sceptre of iron, —as a potter’s vessel, shalt thou dash them in pieces.

10 Әнди, һәй падишалар, әқилдар болуңлар! Җаһандики сорақчилар савақ елиңлар;

Now, therefore, ye kings, show your prudence, Be admonished, ye judges of earth:

11 Пәрвәрдигардин қорқуш билән униң хизмитидә болуңлар; Титрәк ичидә хошаллиниңлар!

Serve Yahweh with reverence, and exult with trembling:

12 Оғулниң ғәзивиниң қозғалмаслиғи үчүн, Уни сөйүңлар; Чүнки униң ғәзиви сәлла қайниса, Йолуңлардила һалак болисиләр; Униңға таянғанлар нәқәдәр бәхитликтур!

Kiss the son, lest he be angry, and ye perish by the way, for soon might be kindled his anger, —How happy are all who seek refuge in him!