Зәбур 147
1 Һәмдусана! Яһни мәдһийиләңлар! Бәрһәқ, бундақ қилиш шериндур; Худайимизни күйләңлар! Мәдһийә оқуш инсанға яришиду.
Halleluja! Ja, det är gott att lovsjunga vår Gud, ja, det är ljuvligt; lovsång höves oss.
2 Пәрвәрдигар Йерусалимни бена қилмақта; Исраилниң сүргүн қилинғанлирини У жиғип келиду;
HERREN är den som bygger upp Jerusalem, Israels fördrivna samlar han tillhopa.
3 У көңли сунуқларни давалайду; Уларниң ярилирини таңиду.
Han helar dem som hava förkrossade hjärtan, och deras sår förbinder han.
4 У юлтузларниң санини санайду; Уларниң һәммисигә бир-бирләп исим қойиду.
Han bestämmer stjärnornas mängd, han nämner dem alla vid namn.
5 Улуқдур Рәббимиз, зор қудрәтликтур; Униң чүшиниши чәксиздур.
Vår Herre är stor och väldig i kraft, hans förstånd har ingen gräns.
6 Пәрвәрдигар мулайим мөминләрни йөләп көтириду; Рәзилләрни йәргичә төвән қилиду.
HERREN uppehåller de ödmjuka, men de ogudaktiga slår han till jorden.
7 Пәрвәрдигарға тәшәккүрләр билән нахша ейтиңлар; Күйләрни чилтарға тәңшәп ейтиңлар!
Höjen sång till HERREN med tacksägelse, lovsjungen vår Gud till harpa,
8 У асманни булутлар билән қаплитиду, Зиминға ямғурни бекитиду, Тағларда от-чөпләрни өстүриду;
honom som betäcker himmelen med moln, honom som bereder regn åt jorden, honom som låter gräs skjuta upp på bergen,
9 Малларға озуқ, Тағ қарғисиниң җүҗилири зарлиғанда, уларға озуқ бериду;
honom som giver föda åt djuren, åt korpens ungar som ropa.
10 Ат күчидин У зоқ алмайду; Адәмниң чәбдәс путлирини хурсәнлик дәп билмәйду;
Han har icke sin lust i hästens styrka, hans behag står ej till mannens snabbhet.
11 Пәрвәрдигар бәлки Өзидин әйминидиғанларни, Өзиниң өзгәрмәс муһәббитигә үмүт бағлиғанларни хурсәнлик дәп билиду.
HERRENS behag står till dem som frukta honom, till dem som hoppas på hans nåd.
12 Пәрвәрдигарни махтаңлар, и Йерусалим; Худайиңни мәдһийилә, и Зион.
Jerusalem, prisa HERREN; Sion, lova din Gud.
13 Чүнки У дәрвазилириңниң тақақлирини мәһкәм қилиду; Сениңдә туруватқан пәрзәнтлириңгә бәхит-бәрикәт бәрди.
Ty han har gjort bommarna för dina portar fasta; han har välsignat dina barn i dig.
14 У чәт-чегаралириңда арам-течлиқ жүргүзиду, Сени буғдайниң есили билән қанаәтләндүриду.
Han skaffar dina gränser frid, han mättar dig med bästa vete.
15 У Өз әмир-бешарәтлирини йәр йүзигә әвәтиду; Униң сөз-калами интайин тез жүгүриду.
Han låter sitt tal gå ut till jorden, hans ord löper åstad med hast.
16 У ақ қарни жуңдәк бериду, Қиравни күлләрдәк тарқитиду.
Han låter snö falla såsom ull, rimfrost strör han ut såsom aska.
17 Униң музини нан увақлиридәк қилип парчиливетиду; Униң соғуғи алдида ким туралисун?
Han kastar sitt hagel såsom smulor; vem kan bestå för hans frost?
18 У сөзини әвәтип, уларни еритиду; Униң шамилини чиқирип, суларни аққузиду.
Åter sänder han sitt ord, då smälter det frusna; sin vind låter han blåsa, då strömmar vatten.
19 У Өз сөз-каламини Яқупқа, Бәлгүлимилирини һәм һөкүмлирини Исраилға аян қилиду;
Han har förkunnat för Jakob sitt ord, för Israel sina stadgar och rätter.
20 У башқа һеч бир әлгә мундақ муамилә қилмиғандур; Униң һөкүмлирини болса, улар билип баққан әмәс. Һәмдусана!
Så har han icke gjort för något hednafolk; och hans rätter, dem känna de icke. Halleluja!
