< Зәбур 147 >

1 Һәмдусана! Яһни мәдһийиләңлар! Бәрһәқ, бундақ қилиш шериндур; Худайимизни күйләңлар! Мәдһийә оқуш инсанға яришиду.
Lobet den HERRN; denn unsern Gott loben, das ist ein köstlich Ding; solch Lob ist lieblich und schön.
2 Пәрвәрдигар Йерусалимни бена қилмақта; Исраилниң сүргүн қилинғанлирини У жиғип келиду;
Der HERR bauet Jerusalem und bringet zusammen die Verjagten in Israel.
3 У көңли сунуқларни давалайду; Уларниң ярилирини таңиду.
Er heilet, die zerbrochenes Herzens sind, und verbindet ihre Schmerzen.
4 У юлтузларниң санини санайду; Уларниң һәммисигә бир-бирләп исим қойиду.
Er zählet die Sterne und nennet sie alle mit Namen.
5 Улуқдур Рәббимиз, зор қудрәтликтур; Униң чүшиниши чәксиздур.
Unser HERR ist groß und von großer Kraft; und ist unbegreiflich, wie er regieret.
6 Пәрвәрдигар мулайим мөминләрни йөләп көтириду; Рәзилләрни йәргичә төвән қилиду.
Der HERR richtet auf die Elenden und stößet die Gottlosen zu Boden.
7 Пәрвәрдигарға тәшәккүрләр билән нахша ейтиңлар; Күйләрни чилтарға тәңшәп ейтиңлар!
Singet umeinander dem HERRN mit Dank und lobet unsern Gott mit Harfen,
8 У асманни булутлар билән қаплитиду, Зиминға ямғурни бекитиду, Тағларда от-чөпләрни өстүриду;
der den Himmel mit Wolken bedeckt und gibt Regen auf Erden; der Gras auf Bergen wachsen läßt;
9 Малларға озуқ, Тағ қарғисиниң җүҗилири зарлиғанда, уларға озуқ бериду;
der dem Vieh sein Futter gibt, den jungen Raben, die ihn anrufen.
10 Ат күчидин У зоқ алмайду; Адәмниң чәбдәс путлирини хурсәнлик дәп билмәйду;
Er hat nicht Lust an der Stärke des Rosses noch Gefallen an jemandes Beinen.
11 Пәрвәрдигар бәлки Өзидин әйминидиғанларни, Өзиниң өзгәрмәс муһәббитигә үмүт бағлиғанларни хурсәнлик дәп билиду.
Der HERR hat Gefallen an denen, die ihn fürchten, die auf seine Güte hoffen.
12 Пәрвәрдигарни махтаңлар, и Йерусалим; Худайиңни мәдһийилә, и Зион.
Preise, Jerusalem, den HERRN; lobe, Zion, deinen Gott!
13 Чүнки У дәрвазилириңниң тақақлирини мәһкәм қилиду; Сениңдә туруватқан пәрзәнтлириңгә бәхит-бәрикәт бәрди.
Denn er macht fest die Riegel deiner Tore und segnet deine Kinder drinnen.
14 У чәт-чегаралириңда арам-течлиқ жүргүзиду, Сени буғдайниң есили билән қанаәтләндүриду.
Er schaffet deinen Grenzen Frieden und sättiget dich mit dem besten Weizen.
15 У Өз әмир-бешарәтлирини йәр йүзигә әвәтиду; Униң сөз-калами интайин тез жүгүриду.
Er sendet seine Rede auf Erden; sein Wort läuft schnell.
16 У ақ қарни жуңдәк бериду, Қиравни күлләрдәк тарқитиду.
Er gibt Schnee wie Wolle, er streuet Reif wie Asche.
17 Униң музини нан увақлиридәк қилип парчиливетиду; Униң соғуғи алдида ким туралисун?
Er wirft seine Schloßen wie Bissen; wer kann bleiben vor seinem Frost?
18 У сөзини әвәтип, уларни еритиду; Униң шамилини чиқирип, суларни аққузиду.
Er spricht, so zerschmilzt es; er läßt seinen Wind wehen, so tauet's auf.
19 У Өз сөз-каламини Яқупқа, Бәлгүлимилирини һәм һөкүмлирини Исраилға аян қилиду;
Er zeiget Jakob sein Wort, Israel seine Sitten und Rechte.
20 У башқа һеч бир әлгә мундақ муамилә қилмиғандур; Униң һөкүмлирини болса, улар билип баққан әмәс. Һәмдусана!
So tut er keinen Heiden, noch läßt sie wissen seine Rechte. Halleluja!

< Зәбур 147 >