Зәбур 147
1 Һәмдусана! Яһни мәдһийиләңлар! Бәрһәқ, бундақ қилиш шериндур; Худайимизни күйләңлар! Мәдһийә оқуш инсанға яришиду.
Lobpreist den Herrn! Weil er so gut, ist unser Gott des Lobes wert; weil er so liebevoll, des Ruhmes würdig.
2 Пәрвәрдигар Йерусалимни бена қилмақта; Исраилниң сүргүн қилинғанлирини У жиғип келиду;
Der Herr erbaut Jerusalem; er sammelt die Zerstreuten Israels.
3 У көңли сунуқларни давалайду; Уларниң ярилирини таңиду.
Er heilet die gebrochenen Herzen und lindert ihre Schmerzen
4 У юлтузларниң санини санайду; Уларниң һәммисигә бир-бирләп исим қойиду.
Der Sterne Zahl hat er bestimmt und ruft sie all mit Namen auf.
5 Улуқдур Рәббимиз, зор қудрәтликтур; Униң чүшиниши чәксиздур.
Ja, unser Herr ist groß, gewaltig, und seine Weisheit unbeschreiblich.
6 Пәрвәрдигар мулайим мөминләрни йөләп көтириду; Рәзилләрни йәргичә төвән қилиду.
Der Herr hebt die Gebeugten auf; die Frevler aber beugt er in den Staub. -
7 Пәрвәрдигарға тәшәккүрләр билән нахша ейтиңлар; Күйләрни чилтарға тәңшәп ейтиңлар!
So dankt dem Herrn in Wechselchören! So singet auf der Zither unserm Gott,
8 У асманни булутлар билән қаплитиду, Зиминға ямғурни бекитиду, Тағларда от-чөпләрни өстүриду;
ihm, der den Himmel deckt mit Wolken und so der Erde Regen schafft, der Gras auf Bergen sprossen läßt,
9 Малларға озуқ, Тағ қарғисиниң җүҗилири зарлиғанда, уларға озуқ бериду;
und der dem Wilde Futter gibt, den jungen Raben das, wonach sie rufen!
10 Ат күчидин У зоқ алмайду; Адәмниң чәбдәс путлирини хурсәнлик дәп билмәйду;
Er hat nicht Lust an Rosses Stärke; nicht achtet er des Mannes Kraft.
11 Пәрвәрдигар бәлки Өзидин әйминидиғанларни, Өзиниң өзгәрмәс муһәббитигә үмүт бағлиғанларни хурсәнлик дәп билиду.
Dem Herrn gefallen, die vor ihm sich fürchten, und wer auf seine Gnade harrt. -
12 Пәрвәрдигарни махтаңлар, и Йерусалим; Худайиңни мәдһийилә, и Зион.
Lobpreis den Herrn, Jerusalem! Lobsinge, Sion, deinem Gott!
13 Чүнки У дәрвазилириңниң тақақлирини мәһкәм қилиду; Сениңдә туруватқан пәрзәнтлириңгә бәхит-бәрикәт бәрди.
Er festigt deiner Tore Riegel und segnet darin deine Söhne,
14 У чәт-чегаралириңда арам-течлиқ жүргүзиду, Сени буғдайниң есили билән қанаәтләндүриду.
und wieder gibt er deinen Grenzen Frieden und sättigt dich mit feinstem Weizen.
15 У Өз әмир-бешарәтлирини йәр йүзигә әвәтиду; Униң сөз-калами интайин тез жүгүриду.
Zur Erde sendet er sein Wort, und schnell läuft sein Befehl.
16 У ақ қарни жуңдәк бериду, Қиравни күлләрдәк тарқитиду.
Wie Wolle gibt er Schnee und streut den Reif wie Asche.
17 Униң музини нан увақлиридәк қилип парчиливетиду; Униң соғуғи алдида ким туралисун?
Er wirft sein Eis wie Brocken hin; vor seiner Kälte bleibt das Wasser stehen.
18 У сөзини әвәтип, уларни еритиду; Униң шамилини чиқирип, суларни аққузиду.
Dann sendet er sein Wort; er macht sie schmelzen. Er gibt mir leis Befehl, und sie zergehn in Wasser.
19 У Өз сөз-каламини Яқупқа, Бәлгүлимилирини һәм һөкүмлирини Исраилға аян қилиду;
Er, der sein Wort läßt Jakob hören, Gesetz und Rechte Israel.
20 У башқа һеч бир әлгә мундақ муамилә қилмиғандур; Униң һөкүмлирини болса, улар билип баққан әмәс. Һәмдусана!
So hat er keinem Heidenvolk getan, seine Gebote lehrte er sie nicht. Alleluja!
