Зәбур 147
1 Һәмдусана! Яһни мәдһийиләңлар! Бәрһәқ, бундақ қилиш шериндур; Худайимизни күйләңлар! Мәдһийә оқуш инсанға яришиду.
Praise ye Yah, For it is good, to make melody to our GOD, —For it is delightful, seemly is praise!
2 Пәрвәрдигар Йерусалимни бена қилмақта; Исраилниң сүргүн қилинғанлирини У жиғип келиду;
Yahweh, is building Jerusalem, The outcasts of Israel, will he gather together.
3 У көңли сунуқларни давалайду; Уларниң ярилирини таңиду.
He is healing the broken in heart, —and binding up their hurts.
4 У юлтузларниң санини санайду; Уларниң һәммисигә бир-бирләп исим қойиду.
Counting the number of the stars, To all of them—names, he giveth.
5 Улуқдур Рәббимиз, зор қудрәтликтур; Униң чүшиниши чәксиздур.
Great is our Lord, and of abounding strength, And, his knowledge, cannot be expressed.
6 Пәрвәрдигар мулайим мөминләрни йөләп көтириду; Рәзилләрни йәргичә төвән қилиду.
Yahweh, relieveth the humbled! casting the lawless down to the earth.
7 Пәрвәрдигарға тәшәккүрләр билән нахша ейтиңлар; Күйләрни чилтарға тәңшәп ейтиңлар!
Respond to Yahweh with thanksgiving, Make melody to our God with the lyre.
8 У асманни булутлар билән қаплитиду, Зиминға ямғурни бекитиду, Тағларда от-чөпләрни өстүриду;
Who covereth the heavens with clouds, preparing rain for the earth, who causeth the mountains to sprout grass:
9 Малларға озуқ, Тағ қарғисиниң җүҗилири зарлиғанда, уларға озуқ бериду;
Giving, to the beast, its food, to the young ravens, when they cry.
10 Ат күчидин У зоқ алмайду; Адәмниң чәбдәс путлирини хурсәнлик дәп билмәйду;
Not in the strength of the horse, doth he delight, Not in the legs of a man, hath he pleasure:
11 Пәрвәрдигар бәлки Өзидин әйминидиғанларни, Өзиниң өзгәрмәс муһәббитигә үмүт бағлиғанларни хурсәнлик дәп билиду.
Yahweh, hath pleasure, in them who revere him, in them who wait for his lovingkindness.
12 Пәрвәрдигарни махтаңлар, и Йерусалим; Худайиңни мәдһийилә, и Зион.
Laud thou, O Jerusalem, Yahweh, Praise thy God, O Zion:
13 Чүнки У дәрвазилириңниң тақақлирини мәһкәм қилиду; Сениңдә туруватқан пәрзәнтлириңгә бәхит-бәрикәт бәрди.
For he hath strengthened the bars of thy gates, He hath blessed thy children in thy midst:
14 У чәт-чегаралириңда арам-течлиқ жүргүзиду, Сени буғдайниң есили билән қанаәтләндүриду.
Who maketh thy boundaries to be peace, With the marrow of wheat, doth he satisfy thee:
15 У Өз әмир-бешарәтлирини йәр йүзигә әвәтиду; Униң сөз-калами интайин тез жүгүриду.
Who sendeth his utterance to the earth, How swiftly, runneth his word!
16 У ақ қарни жуңдәк бериду, Қиравни күлләрдәк тарқитиду.
Who giveth snow like wool, Hoar-frost—like ashes, he scattereth:
17 Униң музини нан увақлиридәк қилип парчиливетиду; Униң соғуғи алдида ким туралисун?
Casting forth his ice like crumbs, Before his cold, who can stand?
18 У сөзини әвәтип, уларни еритиду; Униң шамилини чиқирип, суларни аққузиду.
He sendeth forth his word and melteth them, He causeth his wind to blow, the waters, stream along:
19 У Өз сөз-каламини Яқупқа, Бәлгүлимилирини һәм һөкүмлирини Исраилға аян қилиду;
Declaring his word unto Jacob, His statutes and his regulations, unto Israel.
20 У башқа һеч бир әлгә мундақ муамилә қилмиғандур; Униң һөкүмлирини болса, улар билип баққан әмәс. Һәмдусана!
He hath not dealt so with any nation, and, his regulations, he maketh not known to them. Praise ye Yah!
