< Зәбур 147 >

1 Һәмдусана! Яһни мәдһийиләңлар! Бәрһәқ, бундақ қилиш шериндур; Худайимизни күйләңлар! Мәдһийә оқуш инсанға яришиду.
Halleluja! Ja, det er godt at lovsynge vor Gud, ja, det er lifligt, Lovsang sømmer sig.
2 Пәрвәрдигар Йерусалимни бена қилмақта; Исраилниң сүргүн қилинғанлирини У жиғип келиду;
HERREN bygger Jerusalem, han samler de spredte af Israel,
3 У көңли сунуқларни давалайду; Уларниң ярилирини таңиду.
han læger dem, hvis Hjerte er sønderknust, og forbinder deres Saar;
4 У юлтузларниң санини санайду; Уларниң һәммисигә бир-бирләп исим қойиду.
han fastsætter Stjernernes Tal og giver dem alle Navn.
5 Улуқдур Рәббимиз, зор қудрәтликтур; Униң чүшиниши чәксиздур.
Vor Herre er stor og vældig, hans Indsigt er uden Maal;
6 Пәрвәрдигар мулайим мөминләрни йөләп көтириду; Рәзилләрни йәргичә төвән қилиду.
HERREN holder de ydmyge oppe, til Jorden bøjer han gudløse.
7 Пәрвәрдигарға тәшәккүрләр билән нахша ейтиңлар; Күйләрни чилтарға тәңшәп ейтиңлар!
Syng for HERREN med Tak, leg for vor Gud paa Citer!
8 У асманни булутлар билән қаплитиду, Зиминға ямғурни бекитиду, Тағларда от-чөпләрни өстүриду;
Han dækker Himlen med Skyer, sørger for Regn til Jorden, lader Græs spire frem paa Bjergene og Urter til Menneskers Brug;
9 Малларға озуқ, Тағ қарғисиниң җүҗилири зарлиғанда, уларға озуқ бериду;
Føde giver han Kvæget og Ravneunger, som skriger;
10 Ат күчидин У зоқ алмайду; Адәмниң чәбдәс путлирини хурсәнлик дәп билмәйду;
hans Hu staar ikke til stærke Heste, han har ikke Behag i rapfodet Mand;
11 Пәрвәрдигар бәлки Өзидин әйминидиғанларни, Өзиниң өзгәрмәс муһәббитигә үмүт бағлиғанларни хурсәнлик дәп билиду.
HERREN har Behag i dem, der frygter ham, dem, der bier paa hans Miskundhed.
12 Пәрвәрдигарни махтаңлар, и Йерусалим; Худайиңни мәдһийилә, и Зион.
Lovpris HERREN, Jerusalem, pris, o Zion, din Gud!
13 Чүнки У дәрвазилириңниң тақақлирини мәһкәм қилиду; Сениңдә туруватқан пәрзәнтлириңгә бәхит-бәрикәт бәрди.
Thi han gør dine Portstænger stærke, velsigner dine Børn i din Midte;
14 У чәт-чегаралириңда арам-течлиқ жүргүзиду, Сени буғдайниң есили билән қанаәтләндүриду.
dine Landemærker giver han Fred, mætter dig med Hvedens Fedme;
15 У Өз әмир-бешарәтлирини йәр йүзигә әвәтиду; Униң сөз-калами интайин тез жүгүриду.
han sender sit Bud til Jorden, hastigt løber hans Ord,
16 У ақ қарни жуңдәк бериду, Қиравни күлләрдәк тарқитиду.
han lader Sne falde ned som Uld, som Aske spreder han Rim,
17 Униң музини нан увақлиридәк қилип парчиливетиду; Униң соғуғи алдида ким туралисун?
som Brødsmuler sender han Hagl, Vandene stivner af Kulde fra ham;
18 У сөзини әвәтип, уларни еритиду; Униң шамилини чиқирип, суларни аққузиду.
han sender sit Ord og smelter dem, de strømmer, naar han rejser sit Vejr.
19 У Өз сөз-каламини Яқупқа, Бәлгүлимилирини һәм һөкүмлирини Исраилға аян қилиду;
Han kundgør sit Ord for Jakob, sine Vedtægter og Lovbud for Israel.
20 У башқа һеч бир әлгә мундақ муамилә қилмиғандур; Униң һөкүмлирини болса, улар билип баққан әмәс. Һәмдусана!
Saa gjorde han ikke mod andre Folk, dem kundgør han ingen Lovbud. Halleluja!

< Зәбур 147 >