Зәбур 142

1 Давут ғарда йошурунуп турған вақитта язған «Масқил»: — Мән Пәрвәрдигарға авазимни аңлитип налә-пәряд көтиримән; Пәрвәрдигарға авазим билән йелинимән;

Maaskiilii Daawit Ani gara Waaqayyotti nan iyya; sagalee kootiinis fuula Waaqayyoo duratti waammata koo nan dhiʼeeffadha.

2 Униң алдида дад-зарлиримни төкимән; Униңға аваричилигимни ейтимән.

Ani guungummii koo fuula isaa duratti nan dhangalaasa; dhibee koos fuula isaa duratti nan himadha.

3 Роһум ичимдә түгишәй дәп қалғанда, Шу чағда басқан йолумни билгәнсән; Мән маңған йолда улар маңа қилтақ салди.

Yeroof hafuurri koo na keessatti laafu, situ karaa koo beeka. Namoonni daandii ani deemu irra, kiyyoo naa kaaʼaniiru.

4 Оң йенимға қарап баққайсән; Әтрапимда мени тонуйдиған адәм йоқтур; Панаһгаһ йоқап кәтти; Һеч адәм җенимға көйүнмәйду.

Gara mirga koo ilaali; argis; namni naa yaadu tokko iyyuu hin jiru; ani iddoon itti kooluu galu tokko illee hin qabu; namni jireenya kootiif yaadus hin jiru.

5 Мән Саңа пәряд көтәрдим, и Пәрвәрдигар; Саңа: «Сән мениң Башпанаһимсән, Тирикләрниң зиминида болған Несивәмдурсән» — дедим.

Yaa Waaqayyo, sitti nan iyyadha; “Ati iddoo ani itti kooluu galuu dha; biyya warra jiraatoo keessattis ati qooda koo ti” nan jedha.

6 Мениң пәрядимға қулақ салғайсән; Чүнки мән интайин харап әһвалға чүшүрүлдум; Мени қоғлиғучилиримдин қутулдурғайсән; Чүнки улар мәндин күчлүктур.

Ani abdii kutadheeraatii, kadhannaa koo naa dhagaʼi; warra na ariʼatan jalaa na baasi; isaan akka malee natti cimaniiruutii.

7 Сениң намиңни тәбриклишим үчүн, Җенимни түрмидин чиқарғайсән; Һәққанийлар әтрапимда олишиду; Чүнки Сән маңа зор меһриванлиқ көрситисән.

Akka ani maqaa kee galateeffadhuuf, lubbuu koo mana hidhaatii naa baasi. Sababii ati waan gaarii naa gooteef, qajeeltonni naannoo kootti walitti qabamu.