Зәбур 137

1 Бабилдики дәрия-ериқлар бойида биз олтардуқ; Зионни әслигинимиздә, бәрһәқ жиға көтәрдуқ;

An den Strömen Babels saßen wir und weinten, wenn wir Zions gedachten.

2 Чилтаримизни арисидики сөгәтләргә есип қойдуқ.

An den Weiden, die dort sind, hängten wir unsre Harfen auf.

3 Чүнки бизни сүргүн қилғанлар биздин нахша тәләп қилди; Бизни зарлатқучилар биздин тамашә тәләп қилип: — «Һәй, Зион нахшилиридин бирни бизгә ейтқина» — дейишти.

Denn die uns daselbst gefangen hielten, forderten Lieder von uns, und unsre Peiniger, daß wir fröhlich seien: «Singet uns eines von den Zionsliedern!»

4 Яқа жутта туруп Пәрвәрдигарниң нахшисини қандақму ейтайли?

Wie sollten wir des HERRN Lied singen auf fremdem Boden?

5 Әй Йерусалим, мән сени унтусам, Оң қолум [маһаритини] унтусун!

Vergesse ich deiner, Jerusalem, so verdorre meine Rechte!

6 Сени әслимисәм, — Йерусалимни әң чоң хурсәнлигимдин әвзәл көрмисәм — Тилим таңлайимға чаплишип қалсун!

Meine Zunge müsse an meinem Gaumen kleben, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich Jerusalem nicht über meine höchste Freude setze!

7 И Пәрвәрдигар, Едом балилиридин һесап алғанда, Йерусалимниң бешиға чүшкән күнини ядиңға кәлтүргәйсән; Чүнки улар: «Уни йәр билән йәксан қилиңлар, Улиғичә йәр билән йәксан қилиңлар!» дейишти.

Gedenke, HERR, den Kindern Edoms den Tag Jerusalems, wie sie sprachen: «Zerstöret, zerstöret sie bis auf den Grund!»

8 И булиниш алдида турған Бабил қизи, Бизгә қилған қилмишлириңни өзүңгә қайтурғучи бәхитликтур!

Tochter Babel, du Verwüsterin! Wohl dem, der dir vergilt, was du uns angetan!

9 Бовақлириңни елип ташқа атқучи киши бәхитликтур!

Wohl dem, der deine Kindlein nimmt und sie zerschmettert am Felsgestein!