Зәбур 137

1 Бабилдики дәрия-ериқлар бойида биз олтардуқ; Зионни әслигинимиздә, бәрһәқ жиға көтәрдуқ;

An den Strömen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.

2 Чилтаримизни арисидики сөгәтләргә есип қойдуқ.

An den Weiden, die dort waren, hingen wir unsere Zithern auf.

3 Чүнки бизни сүргүн қилғанлар биздин нахша тәләп қилди; Бизни зарлатқучилар биздин тамашә тәләп қилип: — «Һәй, Зион нахшилиридин бирни бизгә ейтқина» — дейишти.

Denn dort begehrten, die uns gefangen geführt, Lieder von uns, und unsere Peiniger Fröhlichkeit: “Singt uns eines von den Zionsliedern!”

4 Яқа жутта туруп Пәрвәрдигарниң нахшисини қандақму ейтайли?

Wie könnten wir die Jahwe-Lieder singen auf dem Boden der Fremde!

5 Әй Йерусалим, мән сени унтусам, Оң қолум [маһаритини] унтусун!

Wenn ich deiner vergesse, Jerusalem, so schrumpfe meine Rechte ein.

6 Сени әслимисәм, — Йерусалимни әң чоң хурсәнлигимдин әвзәл көрмисәм — Тилим таңлайимға чаплишип қалсун!

Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein!

7 И Пәрвәрдигар, Едом балилиридин һесап алғанда, Йерусалимниң бешиға чүшкән күнини ядиңға кәлтүргәйсән; Чүнки улар: «Уни йәр билән йәксан қилиңлар, Улиғичә йәр билән йәксан қилиңлар!» дейишти.

Gedenke, Jahwe, den Edomitern, den Unglückstag Jerusalems, die da riefen: “Nieder damit, nieder damit bis auf den Grund in ihr!”

8 И булиниш алдида турған Бабил қизи, Бизгә қилған қилмишлириңни өзүңгә қайтурғучи бәхитликтур!

Tochter Babel, du Verwüsterin, wohl dem, der dir vergilt, was du uns angethan!

9 Бовақлириңни елип ташқа атқучи киши бәхитликтур!

Wohl dem, der deine zarten Kinder packt und schmettert an den Felsen.