Зәбур 127

1 «Жуқириға чиқиш нахшиси»; Сулайман язған күй: — Пәрвәрдигар Өзи өй салмиса, Салғучилар бекардин-бекар униңға әҗир сиңдүриду; Пәрвәрдигар шәһәрни сақлимиса, Күзәтчиләр бекардин-бекар ойғақ туриду.

Cantico di Maalot, di Salomone SE il Signore non edifica la casa, In vano vi si affaticano gli edificatori; Se il Signore non guarda la città, In vano vegghiano le guardie.

2 Силәрниң сәһәрдә орнуңлардин қопушуңлар, Кәч болғанда йетишиңлар, Җапа-мушәққәтни нандәк йегиниңлар бекардин-бекардур; Чүнки У Өз сөйгинигә уйқини бериду.

[Voi] che vi levate la mattina a buon'ora, [e] tardi vi posate, [E] mangiate il pane di doglie, in vano [il fate]; In luogo di ciò, Iddio dà il sonno a colui ch'egli ama.

3 Мана, балилар Пәрвәрдигардин болған мирастур, Балиятқуниң мевиси Униң мукапатидур;

Ecco, i figliuoli [sono] una eredità del Signore; Il frutto del ventre [è] un premio.

4 Яшлиқта тапқан балилар, Батурниң қолидики оқлардәк болиду.

Quali [son] le saette in mano d'un valent'[uomo], Tali [sono] i figliuoli in giovanezza.

5 Оқдени мошулар билән толған адәм бәхитликтур; [Шәһәр] дәрвазисида туруп дүшмәнләр билән сөзлишиватқинида, Улар йәргә қарап қалмайду.

Beato l'uomo che ne ha il suo turcasso pieno; [Tali] non saranno confusi, Quando parleranno co' [lor] nemici nella porta.