Зәбур 120

1 «Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди.

われ困苦にあひてヱホバをよびしかば我にこたへたまへり

2 И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән.

ヱホバよねがはくは虚偽のくちびる欺詐の舌よりわが霊魂をたすけいだしたまへ

3 Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил?

あざむきの舌よなんぢに何をあたへられ 何をくはへらるべきか

4 — Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун!

ますらをの利き箭と金萑花のあつき炭となり

5 Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай!

わざはひなるかな我はメセクにやどりケダルの幕屋のかたはらに住めり

6 Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән;

わがたましひは平安をにくむものと偕にすめり

7 Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.

われは平安をねがふ されど我ものいふときにかれら戰爭をこのむ