Зәбур 120

1 «Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди.

Waƙar haurawa. Na yi kira ga Ubangiji cikin damuwata, ya kuwa amsa mini.

2 И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән.

Ka cece ni, ya Ubangiji, daga leɓuna masu ƙarya da kuma daga harsuna masu yaudara.

3 Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил?

Me zai yi maka, me kuma ya fi, ya kai harshe mai yaudara?

4 — Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун!

Zai hukunta ku da kibiyoyi masu tsini na jarumi, tare da garwashin wuta na itacen tsintsiya.

5 Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай!

Kaitona da nake zama a Meshek, da nake zama a ciki tentunan Kedar!

6 Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән;

Da daɗewa na zauna a cikin waɗanda suke ƙin salama.

7 Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.

Ni mutum ne mai salama; amma sa’ad da na yi magana, su sai su yi ta yaƙi.