Зәбур 120

1 «Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди.

Ein Stufenlied. / Zu Jahwe hab ich gerufen in meiner Not, / Und er hat mich erhört.

2 И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән.

Jahwe, so rette mich auch jetzt von der Lügenlippe, / Von arglistiger Zunge!

3 Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил?

Was wird er dir geben, was dir zufügen, / Du arglistige Zunge?

4 — Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун!

Scharfe Pfeile eines Starken / Mit glühenden Kohlen aus Ginstersträuchern.

5 Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай!

Weh mir, daß ich ein Fremdling bin in Meschech, / Bei Kedars Zelten wohnen muß!

6 Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән;

Zu lange schon hab ich weilen müssen / Bei denen, die Frieden hassen.

7 Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.

Ich will Frieden; doch wenn ich nur rede, / So beginnen sie Krieg.