Зәбур 120

1 «Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди.

In my trouble I cried to the Lord: and he heard me.

2 И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән.

O Lord, deliver my soul from wicked lips, and a deceitful tongue.

3 Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил?

What shall be given to thee, or what shall be added to thee, to a deceitful tongue.

4 — Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун!

The sharp arrows of the mighty, with coals that lay waste.

5 Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай!

Woe is me, that my sojourning is prolonged! I have dwelt with the inhabitants of cedar:

6 Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән;

My soul hath been long a sojourner.

7 Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.

With them that hate peace I was peaceable: when I spoke to them they fought against me without cause.