Зәбур 120

1 «Жуқириға чиқиш нахшиси» Бешимға күн чүшкәндә мән Пәрвәрдигарға нида қилдим; У маңа җавап бәрди.

A Canticle in steps. When troubled, I cried out to the Lord, and he heard me.

2 И Пәрвәрдигар, җенимни ялған сөзләйдиған ләвләрдин, Алдамчи тилдин қутулдурғайсән.

O Lord, free my soul from lips of iniquity and from the deceitful tongue.

3 Саңа немә берилиду, Саңа немә қошулуши керәк, Әй алдамчи тил?

What will be given to you, or what will be added to you, for a deceitful tongue?:

4 — Палван атқан өткүр оқлар, Арча чоғлири саңа тәгсун!

the sharp arrows of the powerful, along with the burning coals of desolation.

5 Мәшәк диярида мусапир болуп яшиғинимға, Кедар чедирлири арисида турғинимға һалимға вай!

Woe to me, for my sojourning has been prolonged. I have lived with the inhabitants of Kedar.

6 Мән течлиққа өчләр арисида узундин буян туруватимән;

My soul has long been a sojourner.

7 Мән течлиқпәрвәрмән; Бирақ гәп қилсам, улар урушимизла, дәйду.

With those who hated peace, I was peaceful. When I spoke to them, they fought against me without cause.