< Зәбур 107 >

1 Аһ, Пәрвәрдигарға тәшәккүр ейтиңлар! Чүнки У меһривандур, әбәдийдур Униң меһир-муһәббити!
Pris Herren, for han er god, hans miskunnhet varer evindelig.
2 Пәрвәрдигар яв қолидин қутқузғанлар, У һәмҗәмәт болуп қутқузған хәлқи буни давамлиқ баян қилсун —
Så sie Herrens gjenløste, de som han har gjenløst av nødens hånd,
3 Йәни У шәриқ билән ғәриптин, шимал билән җәнуптин, Һәр қайси жутлардин жиғивелинғанлар буни ейтсун!
og som han har samlet fra landene, fra øst og fra vest, fra nord og fra havet.
4 Улар чөл-баяванни кезип пинһан йолда адашти, Адәм маканлашқан һеч бир шәһәрни тапалмастин.
De fór vill i ørkenen, i et uveisomt øde, de fant ikke en by å bo i.
5 Ач һәмдә уссуз болуп, Җени чиқай дәп қалди.
De var hungrige og tørste, deres sjel vansmektet i dem.
6 Андин Пәрвәрдигарға пәряд қилди, У уларни мушәққәтлиридин азат қилди.
Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler utfridde han dem,
7 Маканлашқидәк шәһәргә йәткичә, У уларни түз йолда башлиди.
og han førte dem på rett vei, så de gikk til en by de kunde bo i.
8 Улар Пәрвәрдигарға тәшәккүр ейтсун! Униң өзгәрмәс муһәббити үчүн, Инсан балилириға көрсәткән мөҗизилири үчүн!
De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;
9 Чүнки У чаңқиған көңүлни қандурди, Ач қалған җанни есил немәтләр билән толдурди.
for han mettet den vansmektende sjel og fylte den hungrige sjel med godt.
10 Зүлмәттә, өлүм көләңгисидә яшиғанлар, Төмүр кишән селинип, азап чәккәнләрни болса,
De satt i mørke og i dødsskygge, bundet i elendighet og jern,
11 (Чүнки улар Тәңриниң әмирлиригә қаршилиқ қилди, Һәммидин Алий Болғучиниң несиһәтини кәмситти)
fordi de hadde vært gjenstridige mot Guds ord og foraktet den Høiestes råd.
12 — У уларни җапа-мушәққәт тартқузуп кәмтәр қилди, Улар путлишип жиқилди, уларға ярдәмгә бирисиму йоқ еди.
Derfor bøide han deres hjerter ved lidelse; de snublet, og det var ikke nogen hjelper.
13 Андин Пәрвәрдигарға йелинип пәряд қилди, У уларни мушәққәтлиридин азат қилди.
Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler frelste han dem.
14 Уларни зулмәт һәм өлүм сайисидин чиқирип, Уларниң зәнҗир-асарәтлирини сундуруп ташлиди.
Han førte dem ut av mørke og dødsskygge og rev sønder deres bånd.
15 Улар Пәрвәрдигарға тәшәккүр ейтсун! Униң өзгәрмәс муһәббити үчүн, Инсан балилириға көрсәткән мөҗизилири үчүн!
De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;
16 Мана У мис дәрвазиларни парә-парә қилип, Төмүр тақақларни кесип ташлиди.
for han brøt sønder porter av kobber og hugg sønder bommer av jern.
17 Һамақәтләр өз итаәтсизлик йоллиридин, Қәбиһликлиридин азапларға учрайду;
De var dårer og blev plaget for sin syndige vei og for sine misgjerninger;
18 Көңлидә һәр хил озуқ-түлүктин бизар болуп, Өлүм дәрвазилириға йеқинлишиду.
deres sjel vemmedes ved all mat, og de kom nær til dødens porter.
19 Андин Пәрвәрдигарға йелинип пәряд қилиду, У уларни мушәққәтлиридин азат қилиду.
Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler frelste han dem.
20 У сөз-каламини әвәтип, уларни сақайтиду, Уларни заваллиқлиридин қутқузиду.
Han sendte sitt ord og helbredet dem og reddet dem fra deres graver.
21 Улар Пәрвәрдигарға тәшәккүр ейтсун! Униң өзгәрмәс муһәббити үчүн, Адәм балилириға көрсәткән мөҗизилири үчүн!
De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;
22 Қурбанлиқ сүпитидә тәшәккүрләр ейтсун, Униң қилғанлирини тәнтәнилик нахшилар билән баян қилсун!
og ofre takkoffere og fortelle om hans gjerninger med jubel.
23 Кемиләрдә деңизға чүшүп қатниғучилар, Улуқ суларда тирикчилик қилғучилар,
De som fór ut på havet i skib, som drev handel på store vann,
24 Булар Пәрвәрдигарниң ишлириға гувачидур, Чоңқур океанда көрсәткән карамәтләрни көргүчидур.
de så Herrens gjerninger og hans underverker på dypet.
25 Чүнки У бир сөз биләнла шиддәтлик шамални чиқирип, Долқунлирини өркәшлитиду;
Han bød og lot det komme en stormvind, og den reiste dets bølger.
26 Кемичиләр асман-пәләк өрләйду, Суларниң тәһтилиригә чүшиду, Дәһшәттин уларниң җени ерип кетиду.
De fór op imot himmelen, de fór ned i avgrunnene, deres sjel blev motløs i ulykken.
27 Улар мәс адәмдәк әләң-сәләң ирғаңлайду, Һәр қандақ әқил-чариси түгәйду;
De tumlet og vaklet som en drukken mann, og all deres visdom blev til intet.
28 Андин Пәрвәрдигарға йелинип пәряд қилиду, У уларни мушәққәтлиридин азат қилиду.
Da ropte de til Herren i sin nød, og av deres trengsler førte han dem ut.
29 У боранни тиничлитиду, Су долқунлириму җим болиду.
Han lot stormen bli til stille, og bølgene omkring dem tidde.
30 Шуниң билән улар течлиғидин шатлиниду; У уларни тәшна болған арамгаһиға йетәкләп бариду.
Og de gledet sig over at de la sig; og han førte dem til den havn de ønsket.
31 Улар Пәрвәрдигарға тәшәккүр ейтсун! Униң өзгәрмәс муһәббити үчүн, Инсан балилириға көрсәткән мөҗизилири үчүн!
De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn
32 Улар хәлиқниң җамаитидиму Уни улуқлисун, Ақсақаллар мәҗлисидә Уни мәдһийилисун.
og ophøie ham i folkets forsamling og love ham der hvor de gamle sitter.
33 У дәрияларни чөлгә, Булақларни қақаслиққа айландуриду.
Han gjorde elver til en ørken og vannkilder til et tørstig land,
34 Аһалисиниң яманлиғи түпәйлидин, Һосуллуқ йәрни шорлуқ қилиду.
et fruktbart land til et saltland for deres ondskaps skyld som bodde der.
35 У йәнә чөл-баяванни көлгә, Чаңқақ йәрни булақларға айландуриду;
Han gjorde en ørken til en vannrik sjø og et tørt land til vannkilder.
36 Ачларни шу йәргә җайлаштуруп, Улар олтирақлашқан бир шәһәрни бәрпа қилиду;
Og han lot de hungrige bo der, og de grunnla en by til å bo i.
37 Улар етизларни һайдап-терип, үзүмзарларни бәрпа қилиду; Булар һосул-мәһсулатни мол бериду.
Og de tilsådde akrer og plantet vingårder, og de vant den frukt de bar.
38 У уларға бәрикәт бериду, Шуниң билән уларниң сани хеләла ешип бариду, У уларниң мал-варанлирини һеч азайтмайду.
Og han velsignet dem, og de blev meget tallrike, og av fe gav han dem ikke lite.
39 Улар йәнә җәбир-зулум, бала-қаза һәм дәрд-әләмгә йолуғуп, Сани азийип, пүкүлиду.
Så minket de igjen og blev nedbøiet ved trengsel, ulykke og sorg.
40 У есилзадиләр үстигә кәмситишлирини төкиду, Йолсиз дәшт-сәһрада уларни сәргәрдан қилиду;
Han som utøser forakt over fyrster og lar dem fare vill i et uveisomt øde,
41 Лекин мискин адәмни җәбир-зулумдин жуқури көтирип сақлайду, Униң аилә-тавабатини қой падисидәк көп қилиду.
han ophøiet den fattige av elendighet og gjorde slektene som hjorden.
42 Буни көңли дуруслар көрүп шатлиниду; Пасиқларниң ағзи етилиду.
De opriktige ser det og gleder sig, og all ondskap lukker sin munn.
43 Кимки дана болса, буларни байқисун, Пәрвәрдигарниң меһри-шәпқәтлирини чүшәнсун!
Den som er vis, han akte på dette og merke på Herrens nådegjerninger!

< Зәбур 107 >