Зәбур 105
1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр ейтиңлар, Униң намини чақирип илтиҗа қилиңлар, Униң қилғанлирини хәлиқләр арисида аян қилиңлар!
Дякуйте Господу, кличте Ім'я́ Його́, серед наро́дів звіщайте про чи́ни Його!
2 Униңға нахшилар ейтип, Уни күйләңлар; Униң пүткүл карамәт мөҗизилири үстидә сеғинип ойлиниңлар.
Співайте Йому, грайте Йому, говоріть про всі чу́да Його́!
3 Муқәддәс намидин пәхирлинип даңлаңлар, Пәрвәрдигарни издигүчиләрниң көңли шатлансун!
Хваліться святим Його Йме́нням, хай ті́шиться серце шука́ючих Господа!
4 Пәрвәрдигарни һәмдә Униң күчини издәңлар, Дидар-һозурини тохтимай издәңлар.
Пошу́куйте Господа й силу Його, лице Його за́вжди шукайте!
5 Униң яратқан мөҗизилирини, Карамәт-аламәтлирини һәм ағзидин чиққан һөкүмлирини әстә тутуңлар,
Пам'ятайте про чу́да Його, які Він учинив, про озна́ки Його та про при́суди уст Його,
6 И Униң қули Ибраһим нәсли, Өзи таллиғанлири, Яқупниң оғуллири!
ви, насіння Авраама, раба Його, сини Яковові, вибра́нці Його́!
7 У, Пәрвәрдигар — Худайимиз, Униң һөкүмлири пүткүл йәр йүзидидур.
Він — Госпо́дь, Бог наш, по ці́лій землі Його при́суди!
8 Өзи түзгән әһдисини әбәдий ядида тутиду — — Бу Униң миң әвлатқичә вәдишләшкән сөзидур, —
Він пам'ятає наві́ки Свого заповіта, те слово, яке наказав був на тисячу родів,
9 Йәни Ибраһим билән түзгән әһдиси, Исһаққа ичкән қәсимидур.
що склав Він його з Авраа́мом, і прися́гу Свою — для Ісака.
10 У буни Яқупқиму низам дәп җәзмләштүрди, Исраилға әбәдий әһдә қилип берип: —
Він поставив її за Зако́на для Якова, Ізраїлеві — заповітом навіки,
11 «Саңа Қанаан зиминини беримән, Уни мирасиң болған несивәң қилимән», — деди,
говорячи: „Я дам тобі Край ханаа́нський, частину спа́дщини для вас“!
12 — Гәрчә шу чағда уларниң сани аз, Етиварға елинмиған, шу йәрдики мусапирлар болсиму.
Тоді їх було́ невелике число, нечисле́нні були та прихо́дьки на ній,
13 Улар у жуттин бу жутқа, Бу әлдин у қәбилигә кезип жүрди;
і ходили вони від наро́ду до наро́ду, від царства до іншого лю́ду.
14 У һеч кимниң уларни езишигә йол қоймиди, Уларни дәп падишаларғиму тәнбиһ берип: —
Не дозво́лив ніко́му Він кри́вдити їх, і за них Він царям докоря́в:
15 Мән мәсиһ қилғанлиримға тәгмә, Пәйғәмбәрлиримгә яман иш қилма! — деди.
„Не дото́ркуйтеся до Моїх помаза́нців, а пророкам Моїм не робі́те лихого!“
16 У әшу жутқа ачарчилиқни буйруди, Тирәк болған аш-нанни қурутувәтти.
І покликав Він голод на землю, всяке хлі́бне стебло́ полама́в.
17 У улардин бурун бир адәмни әвәткән еди, Йүсүп қул қилип сетилған еди.
Перед їхнім обличчям Він мужа послав, — за раба Йо́сип про́даний був.
18 Униң путлири зәнҗирдә ағриди, Униң җени төмүргә кирип қисилди;
Кайда́нами му́чили но́ги його, залізо пройшло в його тіло,
19 Шундақла та өзигә ейтилған вәһий әмәлгә ашурулғичә, Пәрвәрдигарниң сөз-калами уни синап тавлиди;
аж до ча́су випо́внення сло́ва Його, — слово Господнє його було ви́явило.
20 Пирәвн адәмлирини әвәтип уни бошатқузди, Қовмларниң һөкүмдари уни һөрлүккә чиқарди.
Цар послав — і його розв'яза́в, воло́дар народів — і його був звільни́в.
21 Уни өз ордисиға ғоҗидар қилип қойди, Пүтүн мал-мүлкигә башлиқ қилип тайинлап,
Він настанови́в його паном над домом своїм, і воло́дарем над усім маєтком своїм,
22 Өз вәзирлирини униң ихтиярида болуп тәрбийилинишкә, Ақсақаллириға даналиқ үгитишкә тапшурди.
щоб в'язни́в він його можновла́дців по волі своїй, а старших його умудря́в.
23 Шуниң билән Исраил Мисирға кәлди, Яқуплар Һамниң зиминида мусапир болуп яшиди.
І Ізраїль прибув до Єги́пту, і Яків заме́шкав у Ха́мовім кра́ї.
24 [Пәрвәрдигар] Өз хәлқини көп нәсиллик қилип, Әзгүчилиридин күчлүк қилди.
А наро́д Свій Він сильно розмно́жив, і зробив був рясні́шим його від його ворогів.
25 У [Мисирлиқларниң] қәлбидә Өз хәлқигә нәпрәт һасил қилди, Уларни Өз қуллириға һейлә-микирлик болушқа майил қилди.
Він переміни́в їхнє серце, щоб народа Його ненави́діли, щоб брались на хи́трощі проти рабів Його.
26 У Өз қули болған Мусани, Өзиниң таллиғини Һарунни йоллиди.
Він послав був Мойсея, Свого раба, Аарона, що вибрав його,
27 Улар [Мисирда] илаһий аламәтләрни аян қилип, Һам зиминида униң мөҗизилирини орнатти.
— вони положили були серед них Його ре́чі знаме́нні, та чу́да у Ха́мовім кра́ї.
28 Пәрвәрдигар қараңғулуқни әвәтип, [Зиминни] зулмәткә қаплитивәтти; [Мисирлиқлар] Униң әмригә қарши турған әмәсму?
Він темно́ту наслав — і поте́мніло, і вони не проти́вились слову Його.
29 У уларниң сулирини қанға айландурди, Белиқлирини қурутивәтти.
Він перемінив їхню воду на кров, і вмори́в їхню рибу.
30 Уларниң йәрлирини миж-миж пақилар басти, Шаһ-әмирлириниң һуҗрилириғиму улар толуп кәтти.
Їхній край зарої́вся був жа́бами, навіть в поко́ях царів їхніх.
31 У бир сөз биләнла, ғуж-ғуж чивинлар бесип кәлди; Һәммә булуң-пучқақларда ғиң-ғиң учар чүмүлиләр.
Він сказав — й прибули́ рої мух, воші в ці́лому о́бширі їхньому.
32 У ямғурниң орниға мөлдүр яғдуруп, Бу зиминға ялқунлуқ от чүшүрди.
Він градом зробив їхній дощ, палю́чий огонь — на їхню землю.
33 У үзүм таллирини, әнҗур дәрәқлирини урди, Зиминдики дәрәқләрни сундурувәтти.
І Він повибивав виноград їхній та фіґове дерево їхнє, і дереви́ну на о́бширі їхньому повило́млював.
34 У бир сөз қилиши биләнла, чекәткиләр кәлди, Сансиз жутқур һашарәтләр мижилдап,
Він сказав — і найшла сарана́ та гу́сінь без ліку, —
35 Зиминида бар болған гияларни жутувәтти, Етизларниң барлиқ һосуллирини йәп түгәтти.
усю ярину́ в їхнім кра́ї поже́рла, і плід землі їхньої з'їла.
36 [Ахирда] зиминидики барлиқ тунҗа туғулғанларни, Уларниң ғурури болған биринчи оғул балилирини қиривәтти.
I Він повбивав усіх пе́рвістків в їхньому краї, поча́ток усякої їхньої сили.
37 Өз хәлқини болса, алтун-күмүчләрни көтәргүзүп чиқарди, Қәбилилиридә бирисиму жиқилип чүшүп қалғини йоқ.
І Він ви́провадив їх у срі́блі та в золоті, і серед їхніх племе́н не було́, хто б спіткну́вся.
38 Уларниң чиққиниға Мисир хошал болди, Чүнки уларниң вәһимиси [Мисирлиқларға] чүшти.
Єгипет радів, коли вийшли вони, бо страх перед ними напа́в був на них.
39 У уларға булутни сайивән болушқа, Отни түндә нур болушқа бәрди.
Він хмару простяг на заслону, а огонь — на осві́тлення ночі.
40 Улар сориди, У бөдиниләрни чиқарди, Уларни самавий нан билән қандурди.
Зажадав був Ізраїль — і Він перепели́ці наслав, і хлібом небесним Він їх годува́в.
41 У ташни ярди, сулар булдуқлап чиқти; Қақаслиқта дәриядәк ақти.
Відчинив був Він скелю — й лину́ла вода, потекли́ були ріки в пустинях,
42 Чүнки У бәргән муқәддәс сөзини, Өз қули Ибраһимни әстә тутти.
бо Він пам'ятав за святе Своє слово, за Авраама, Свого раба.
43 У хәлқини шат-хурамлиқ билән, Өз таллиғинини шатиянә тәнтәниләр билән [азадлиққа] чиқарди.
І Він з радістю вивів наро́д Свій, зо співом — вибра́нців Своїх,
44 У уларға әлләрниң зиминлирини берип, Уларни хәлиқләрниң әҗир-меһнәтлиригә муйәссәр қилди,
І їм землю наро́дів роздав, і посі́ли вони працю лю́дів,
45 Бу, уларниң Униң бәлгүлимилирини тутуп, Қанунлириға итаәт қилиши үчүн еди! Һәмдусана!
щоб вико́нували Його за́повіді, та зако́ни Його берегли́! Алілу́я!
