Зәбур 104
1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
Lova HERREN, min själ. HERRE, min Gud, du är hög och stor, i majestät och härlighet är du klädd.
2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
Du höljer dig i ljus såsom i en mantel, du spänner ut himmelen såsom ett tält;
3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
du timrar på vattnen dina salar, molnen gör du till din vagn, och du far fram på vindens vingar.
4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
Du gör vindar till dina sändebud, eldslågor till dina tjänare.
5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
Du grundade jorden på hennes fästen, så att hon icke vacklar till evig tid.
6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
Med djupet betäckte du henne såsom med en klädnad; uppöver bergen stodo vattnen.
7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
Men för din näpst flydde de; för ljudet av ditt dunder hastade de undan.
8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
Berg höjde sig, och dalar sänkte sig, på den plats som du hade bestämt för dem.
9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
En gräns satte du, som vattnen ej fingo överskrida, så att de icke åter skulle betäcka jorden.
10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
Du lät källor flyta fram i dalarna, mellan bergen togo de sin väg.
11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
De vattna alla markens djur, vildåsnorna släcka i dem sin törst.
12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
Vid dem bo himmelens fåglar, från trädens grenar höja de sin röst.
13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
Du vattnar bergen från dina salar, jorden mättas av den frukt du skapar.
14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
Du låter gräs skjuta upp för djuren och örter till människans tjänst. Så framalstrar du bröd ur jorden
15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
och vin, som gläder människans hjärta; så gör du hennes ansikte glänsande av olja, och brödet styrker människans hjärta.
16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
HERRENS träd varda ock mättade, Libanons cedrar, som han har planterat;
17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
fåglarna bygga där sina nästen, hägern gör sitt bo i cypresserna.
18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
Stenbockarna hava fått de höga bergen, klyftorna är klippdassarnas tillflykt.
19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
Du gjorde månen till att bestämma tiderna; solen vet stunden då den skall gå ned.
20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
Du sänder mörker, och det bliver natt; då komma alla skogens djur i rörelse,
21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
de unga lejonen ryta efter rov och begära sin föda av Gud.
22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
Solen går upp; då draga de sig tillbaka och lägga sig ned i sina kulor.
23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
Människan går då ut till sin gärning och till sitt arbete intill aftonen.
24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
Huru mångfaldiga äro icke dina verk, o HERRE! Med vishet har du gjort dem alla. Jorden är full av vad du har skapat.
25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
Se ock havet, det stora ock vida: ett tallöst vimmel rör sig däri, djur både stora och små.
26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
Där gå skeppen sin väg fram, Leviatan, som du har skapat att leka däri.
27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
Alla vänta de efter dig, att du skall giva dem deras mat i rätt tid.
28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
Du giver dem, då samla de in; du upplåter din hand, då varda de mättade med goda håvor.
29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
Du fördöljer ditt ansikte, då förskräckas de; du tager bort deras ande, då förgås de och vända åter till sitt stoft igen.
30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
Du sänder ut din ande, då varda de skapade, och du förnyar jordens anlete.
31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
HERRENS ära förblive evinnerligen; må HERREN glädja sig över sina verk,
32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
han som skådar på jorden, och hon bävar, han som rör vid bergen, och de ryka.
33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
Jag vill sjunga till HERRENS ära, så länge jag lever; jag vill lovsjunga min Gud, så länge jag är till.
34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
Mitt tal behage honom väl; må jag själv få glädja mig i HERREN.
35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
Men må syndare försvinna ifrån jorden och inga ogudaktiga mer vara till. Lova HERREN, min själ Halleluja!
