Зәбур 104
1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
Lofva Herran, min själ; Herre, min Gud, du äst ganska härlig, du äst dägelig och allstinges väl beprydd.
2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
Ljus är din klädnad, som du uppå hafver; du utsträcker himmelen såsom ett tapet.
3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
Du hvälfver honom ofvan med vatten; du far i skyn såsom i en vagn, och går på vädrens vingar;
4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
Du, som gör dina Änglar till väder, och dina tjenare till eldslåga;
5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
Du, som grundar jordena på hennes botten, så att hon blifver i evig tid.
6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
Med djupet betäcker du henne, såsom med ett kläde, och vatten stå öfver bergen.
7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
Men för ditt näpsande fly de; för ditt dundrande fara de bort.
8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
Bergen resa högt upp, och dalarna sätta sig ned i det rum, som du dem skickat hafver.
9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
Du hafver satt ett mål, der komma de intet öfver; och måga icke åter betäcka jordena.
10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
Du låter källor uppbrista i dalomen, så att vatten emellan bergen flyta;
11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
Att all djur på markene måga dricka, och vildåsnarna sin törst släcka.
12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
När dem sitta himmelens foglar, och sjunga på qvistarna.
13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
Du fuktar bergen ofvanefter; du gör landet fullt med frukt, den du förskaffar.
14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
Du låter gräs växa för boskapen, och säd menniskomen till nytto; att du skall låta komma bröd utaf jordene;
15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
Och att vin skall fröjda menniskones hjerta, och hennes ansigte dägeligit varda af oljo, och bröd styrka menniskones hjerta;
16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
Att Herrans trä skola full med must stå; de cedreträ på Libanon, som han planterat hafver.
17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
Der hafva foglarna sitt näste, och hägrar bo uppe i furoträn.
18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
De höga berg äro de stengetters tillflykt, och stenklyfterna de kunilers.
19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
Du gör månan, till att derefter skifta året; solen vet sin nedergång.
20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
Du gör mörker, att natt varder; då draga sig all vilddjur ut;
21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
De unga lejon, som ryta efter rof, och sin mat söka af Gudi;
22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
Men när solen uppgår, draga de bort, och lägga sig uti sina kulor.
23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
Så går då menniskan ut till sitt arbete, och till sitt åkerverk intill aftonen.
24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
Herre, huru äro din verk så stor och mång! Du hafver visliga skickat dem all, och jorden är full af dina ägodelar.
25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
Hafvet, det så stort och vidt är, der kräla uti, utan tal, både stor och liten djur.
26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
Der gå skepp; der äro hvalfiskar, som du gjort hafver, att de deruti leka skola.
27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
Allt vänter efter dig, att du skall gifva dem mat i sin tid.
28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
Då du gifver dem, så samla de; när du upplåter dina hand, så varda de med god ting mättade.
29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
Om du fördöljer ditt ansigte, så varda de förskräckte; du tager deras anda bort, så förgås de, och varda åter till stoft igen.
30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
Du låter ut din anda, så varda de skapade, och du förnyar jordenes ansigte.
31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
Herrans ära är evig; Herren hafver behag till sin verk.
32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
Han ser uppå jordena, så bäfvar hon; han kommer vid bergen, så ryka de.
33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
Jag vill sjunga Herranom i mina lifsdagar, och lofva min Gud, så länge jag är till.
34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
Mitt tal behage honom väl; jag gläder mig af Herranom.
35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
Syndarena hafve en ända på jordene, och de ogudaktige vare icke mer till; lofva, min själ, Herran. Halleluja.
