Зәбур 104
1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
¡Bendice a Yahvé, alma mía! ¡Yahvé, Dios mío, cuán grande eres! Te has vestido de majestad y de belleza,
2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
envuelto en luz como en un manto. Extendiste el cielo como un cortinaje;
3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
construiste tu morada superior sobre las aguas, haces de las nubes tu carroza, cabalgas sobre las alas del viento.
4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
A los vientos haces tus mensajeros, y ministros tuyos los relámpagos centellantes.
5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
Cimentaste la tierra sobre sus bases de suerte que no vacile jamás.
6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
La habías cubierto con el océano como de un manto; las aguas se posaban sobre los montes.
7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
Mas huyeron a un grito tuyo, —temblaron a la voz de tu trueno,
8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
surgieron los montes, bajaron los valles—, hasta el lugar que les habías destinado.
9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
Les fijaste un límite que no traspasarán, para que no vuelvan a cubrir la tierra.
10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
Haces correr en arroyos las fuentes que brotan entre los montes,
11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
para que beban todas las bestias del campo y sacien su sed los asnos monteses.
12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
A sus orillas posan las aves del cielo, que cantan entre el ramaje.
13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
Desde tu morada riegas los montes; la tierra se sacia del fruto de tus obras.
14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
Produces el heno para los ganados, y las plantas que sirven al hombre, para que saque pan de la tierra,
15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
y vino que alegre el corazón del hombre; para que el aceite dé brillo a su rostro y el pan vigorice su corazón.
16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
Satúranse los árboles de Yahvé, los cedros del Líbano que Él plantó.
17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
Las aves anidan en ellos; en los abetos tiene su casa la cigüeña.
18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
Los altos montes dan refugio a los antílopes, las peñas, a los conejos.
19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
Para señalar los tiempos, hiciste la luna; el sol conoce la hora de su ocaso.
20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
Mandas las tinieblas, y viene la noche; en ellas rondan todas las fieras de las selvas.
21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
Los leoncillos rugen en pos de la presa, e imploran de Dios el sustento;
22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
al salir el sol se retiran, y se tienden en sus madrigueras;
23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
y el hombre acude a su trabajo, a su labranza, hasta la tarde.
24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
¡Cuán variadas son tus obras, oh Yahvé! Todo lo hiciste con sabiduría; llena está la tierra de tus riquezas.
25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
Mira el mar, grande y anchuroso: allí un hormiguear sin número, de animales pequeños y grandes.
26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
Allí transitan las naves, y ese leviatán que creaste para que en él juguetease.
27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
Todos esperan de Ti que a su tiempo les des el alimento.
28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
Se lo das y ellos lo toman; al abrir Tú la mano se hartan de bienes.
29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
Si Tú escondes el rostro, desfallecen; si retiras Tú su aliento, expiran, y vuelven a su polvo.
30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
Cuando envías tu soplo, son creados, y renuevas la faz de la tierra.
31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
Sea eterna la gloria de Yahvé; gócese Yahvé en sus obras.
32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
Mira Él a la tierra, y ella tiembla; toca Él los montes, y humean.
33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
A Yahvé cantaré mientras viva; tañeré salmos a mi Dios mientras yo tenga el ser.
34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
Séanle gratos mis acentos! Yo en Yahvé me gozaré.
35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
¡Sean quitados de la tierra los pecadores y no haya más impíos! ¡Bendice, alma mía, a Yahvé! ¡Hallelú Yah!
