Зәбур 104
1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
Ipsi David. Benedic, anima mea, Domino: Domine Deus meus, magnificatus es vehementer. Confessionem et decorem induisti,
2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
amictus lumine sicut vestimento. Extendens cælum sicut pellem,
3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
qui tegis aquis superiora ejus: qui ponis nubem ascensum tuum; qui ambulas super pennas ventorum:
4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
qui facis angelos tuos spiritus, et ministros tuos ignem urentem.
5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
Qui fundasti terram super stabilitatem suam: non inclinabitur in sæculum sæculi.
6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
Abyssus sicut vestimentum amictus ejus; super montes stabunt aquæ.
7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
Ab increpatione tua fugient; a voce tonitrui tui formidabunt.
8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
Ascendunt montes, et descendunt campi, in locum quem fundasti eis.
9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
Terminum posuisti quem non transgredientur, neque convertentur operire terram.
10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
Qui emittis fontes in convallibus; inter medium montium pertransibunt aquæ.
11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
Potabunt omnes bestiæ agri; expectabunt onagri in siti sua.
12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
Super ea volucres cæli habitabunt; de medio petrarum dabunt voces.
13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
Rigans montes de superioribus suis; de fructu operum tuorum satiabitur terra:
14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
producens fœnum jumentis, et herbam servituti hominum, ut educas panem de terra,
15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
et vinum lætificet cor hominis: ut exhilaret faciem in oleo, et panis cor hominis confirmet.
16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani quas plantavit:
17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
illic passeres nidificabunt: herodii domus dux est eorum.
18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
Montes excelsi cervis; petra refugium herinaciis.
19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
Fecit lunam in tempora; sol cognovit occasum suum.
20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
Posuisti tenebras, et facta est nox; in ipsa pertransibunt omnes bestiæ silvæ:
21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
catuli leonum rugientes ut rapiant, et quærant a Deo escam sibi.
22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
Ortus est sol, et congregati sunt, et in cubilibus suis collocabuntur.
23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
Exibit homo ad opus suum, et ad operationem suam usque ad vesperum.
24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
Quam magnificata sunt opera tua, Domine! omnia in sapientia fecisti; impleta est terra possessione tua.
25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
Hoc mare magnum et spatiosum manibus; illic reptilia quorum non est numerus: animalia pusilla cum magnis.
26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
Illic naves pertransibunt; draco iste quem formasti ad illudendum ei.
27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
Omnia a te expectant ut des illis escam in tempore.
28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
Dante te illis, colligent; aperiente te manum tuam, omnia implebuntur bonitate.
29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
Avertente autem te faciem, turbabuntur; auferes spiritum eorum, et deficient, et in pulverem suum revertentur.
30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
Emittes spiritum tuum, et creabuntur, et renovabis faciem terræ.
31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
Sit gloria Domini in sæculum; lætabitur Dominus in operibus suis.
32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
Qui respicit terram, et facit eam tremere; qui tangit montes, et fumigant.
33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
Cantabo Domino in vita mea; psallam Deo meo quamdiu sum.
34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
Jucundum sit ei eloquium meum; ego vero delectabor in Domino.
35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
Deficiant peccatores a terra, et iniqui, ita ut non sint. Benedic, anima mea, Domino.
