Зәбур 104
1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
Benedici il Signore, anima mia, Signore, mio Dio, quanto sei grande! Rivestito di maestà e di splendore,
2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
avvolto di luce come di un manto. Tu stendi il cielo come una tenda,
3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
costruisci sulle acque la tua dimora, fai delle nubi il tuo carro, cammini sulle ali del vento;
4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
fai dei venti i tuoi messaggeri, delle fiamme guizzanti i tuoi ministri.
5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
Hai fondato la terra sulle sue basi, mai potrà vacillare.
6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
L'oceano l'avvolgeva come un manto, le acque coprivano le montagne.
7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
Alla tua minaccia sono fuggite, al fragore del tuo tuono hanno tremato.
8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
Emergono i monti, scendono le valli al luogo che hai loro assegnato.
9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
Hai posto un limite alle acque: non lo passeranno, non torneranno a coprire la terra.
10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
Fai scaturire le sorgenti nelle valli e scorrono tra i monti;
11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
ne bevono tutte le bestie selvatiche e gli ònagri estinguono la loro sete.
12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
Al di sopra dimorano gli uccelli del cielo, cantano tra le fronde.
13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
Dalle tue alte dimore irrighi i monti, con il frutto delle tue opere sazi la terra.
14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
Fai crescere il fieno per gli armenti e l'erba al servizio dell'uomo, perché tragga alimento dalla terra:
15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
il vino che allieta il cuore dell'uomo; l'olio che fa brillare il suo volto e il pane che sostiene il suo vigore.
16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
Si saziano gli alberi del Signore, i cedri del Libano da lui piantati.
17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
Là gli uccelli fanno il loro nido e la cicogna sui cipressi ha la sua casa.
18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
Per i camosci sono le alte montagne, le rocce sono rifugio per gli iràci.
19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
Per segnare le stagioni hai fatto la luna e il sole che conosce il suo tramonto.
20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
Stendi le tenebre e viene la notte e vagano tutte le bestie della foresta;
21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
ruggiscono i leoncelli in cerca di preda e chiedono a Dio il loro cibo.
22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
Sorge il sole, si ritirano e si accovacciano nelle tane.
23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
Allora l'uomo esce al suo lavoro, per la sua fatica fino a sera.
24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
Quanto sono grandi, Signore, le tue opere! Tutto hai fatto con saggezza, la terra è piena delle tue creature.
25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
Ecco il mare spazioso e vasto: lì guizzano senza numero animali piccoli e grandi.
26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
Lo solcano le navi, il Leviatàn che hai plasmato perché in esso si diverta.
27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
Tutti da te aspettano che tu dia loro il cibo in tempo opportuno.
28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
Tu lo provvedi, essi lo raccolgono, tu apri la mano, si saziano di beni.
29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
Se nascondi il tuo volto, vengono meno, togli loro il respiro, muoiono e ritornano nella loro polvere.
30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
Mandi il tuo spirito, sono creati, e rinnovi la faccia della terra.
31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
La gloria del Signore sia per sempre; gioisca il Signore delle sue opere.
32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
Egli guarda la terra e la fa sussultare, tocca i monti ed essi fumano.
33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
Voglio cantare al Signore finché ho vita, cantare al mio Dio finché esisto.
34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
A lui sia gradito il mio canto; la mia gioia è nel Signore.
35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
Scompaiano i peccatori dalla terra e più non esistano gli empi. Benedici il Signore, anima mia.
