Зәбур 104
1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
Min sjæl, lov HERREN! HERRE min Gud, du er saare stor! Du er klædt i Højhed og Herlighed,
2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
hyllet i Lys som en Kappe! Himlen spænder du ud som et Telt;
3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
du hvælver din Højsal i Vandene, gør Skyerne til din Vogn, farer frem paa Vindens Vinger;
4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
Vindene gør du til Sendebud, Ildsluer til dine Tjenere!
5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
Du fæsted Jorden paa dens Grundvolde, aldrig i Evighed rokkes den;
6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
Verdensdybet hylled den til som en Klædning, Vandene stod over Bjerge.
7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
For din Trusel flyede de, skræmtes bort ved din Tordenrøst,
8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
for op ad Bjerge og ned i Dale til det Sted, du havde beredt dem;
9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
du satte en Grænse, de ej kommer over, saa de ikke igen skal tilhylle Jorden.
10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
Kilder lod du rinde i Dale, hen mellem Bjerge flød de;
11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
de læsker al Markens Vildt, Vildæsler slukker deres Tørst;
12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
over dem bygger Himlens Fugle, mellem Grenene lyder deres Kvidder.
13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
Fra din Højsal vander du Bjergene, Jorden mættes fra dine Skyer;
14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
du lader Græs gro frem til Kvæget og Urter til Menneskets Tjeneste, saa du frembringer Brød af Jorden
15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
og Vin, der glæder Menneskets Hjerte, og lader Ansigtet glinse af Olie, og Brødet skal styrke Menneskets Hjerte.
16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
HERRENS Træer bliver mætte, Libanons Cedre, som han har plantet,
17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
hvor Fuglene bygger sig Rede; i Cypresser har Storken sin Bolig.
18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
Højfjeldet er for Stenbukken, Klipperne Grævlingens Tilflugt.
19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
Du skabte Maanen for Festernes Skyld, Solen kender sin Nedgangs Tid;
20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
du sender Mørke, Natten kommer, da rører sig alle Skovens Dyr;
21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
de unge Løver brøler efter Rov, de kræver deres Føde af Gud.
22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
De sniger sig bort, naar Sol staar op, og lægger sig i deres Huler;
23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
Mennesket gaar til sit Dagværk, ud til sin Gerning, til Kvæld falder paa.
24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
Hvor mange er dine Gerninger, HERRE, du gjorde dem alle med Visdom; Jorden er fuld af, hvad du har skabt!
25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
Der er Havet, stort og vidt, der vrimler det uden Tal af Dyr, baade smaa og store;
26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
Skibene farer der, Livjatan, som du danned til Leg deri.
27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
De bier alle paa dig, at du skal give dem Føde i Tide;
28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
du giver dem den, og de sanker, du aabner din Haand, og de mættes med godt.
29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
Du skjuler dit Aasyn, og de forfærdes; du tager deres Aand, og de dør og vender tilbage til Støvet;
30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
du sender din Aand, og de skabes, Jordens Aasyn fornyer du.
31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
HERRENS Herlighed vare evindelig, HERREN glæde sig ved sine Værker!
32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
Et Blik fra ham, og Jorden skælver, et Stød fra ham, og Bjergene ryger.
33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
Jeg vil synge for HERREN, saa længe jeg lever, lovsynge min Gud, den Tid jeg er til.
34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
Min Sang være ham til Behag, jeg har min Glæde i HERREN.
35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
Maatte Syndere svinde fra Jorden og gudløse ikke mer være til! Min Sjæl, lov HERREN! Halleluja!
