Луқа 20
1 Вә шу күнләрдин бир күни у ибадәтханиниң һойлилирида хәлиққә тәлим берип хуш хәвәрни елан қиливатқанда, баш каһинлар вә Тәврат устазлири билән ақсақаллар униң алдиға келип униңдин:
അഥൈകദാ യീശു ർമനിദരേ സുസംവാദം പ്രചാരയൻ ലോകാനുപദിശതി, ഏതർഹി പ്രധാനയാജകാ അധ്യാപകാഃ പ്രാഞ്ചശ്ച തന്നികടമാഗത്യ പപ്രച്ഛുഃ
2 — Бизгә ейтқин: Сән қиливатқан бу ишларни қайси һоқуққа асасән қиливатисән? Саңа бу һоқуқни ким бәргән? — дәп сориди.
കയാജ്ഞയാ ത്വം കർമ്മാണ്യേതാനി കരോഷി? കോ വാ ത്വാമാജ്ഞാപയത്? തദസ്മാൻ വദ|
3 У уларға җавап берип: — Мәнму силәрдин бир ишни сорай; силәр маңа ейтип бериңларчу,
സ പ്രത്യുവാച, തർഹി യുഷ്മാനപി കഥാമേകാം പൃച്ഛാമി തസ്യോത്തരം വദത|
4 — Йәһя жүргүзгән чөмүлдүрүш әрштинму, яки инсанлардинму? — дәп сориди.
യോഹനോ മജ്ജനമ് ഈശ്വരസ്യ മാനുഷാണാം വാജ്ഞാതോ ജാതം?
5 Улар өз ара мулаһизә қилишип: — Әгәр «Әрштин кәлгән» десәк, у бизгә: «Ундақта, силәр немә үчүн [Йәһяға] ишәнмидиңлар?» дәйду.
തതസ്തേ മിഥോ വിവിച്യ ജഗദുഃ, യദീശ്വരസ്യ വദാമസ്തർഹി തം കുതോ ന പ്രത്യൈത സ ഇതി വക്ഷ്യതി|
6 Әгәр: «Инсанлардин кәлгән» десәк, бу барлиқ халайиқ бизни чалма-кесәк қилип өлтүриду. Чүнки улар Йәһяниң пәйғәмбәр екәнлигигә ишәндүрүлгән, — дейишти.
യദി മനുഷ്യസ്യേതി വദാമസ്തർഹി സർവ്വേ ലോകാ അസ്മാൻ പാഷാണൈ ർഹനിഷ്യന്തി യതോ യോഹൻ ഭവിഷ്യദ്വാദീതി സർവ്വേ ദൃഢം ജാനന്തി|
7 Вә улар: — [Униң] [һоқуқиниң] қәйәрдин кәлгәнлигини билмәймиз, — дәп җавап беришти.
അതഏവ തേ പ്രത്യൂചുഃ കസ്യാജ്ഞയാ ജാതമ് ഇതി വക്തും ന ശക്നുമഃ|
8 Әйса уларға: — Ундақта, мәнму бу ишларни қайси һоқуққа асасән қиливатқанлиғимни ейтмаймән, — деди.
തദാ യീശുരവദത് തർഹി കയാജ്ഞയാ കർമ്മാണ്യേതാതി കരോമീതി ച യുഷ്മാൻ ന വക്ഷ്യാമി|
9 У халайиққа муну тәмсилни сөзләшкә башлиди: — «Бир киши бир үзүмзарлиқ бәрпа қилип, уни бағвәнләргә иҗаригә берип, өзи яқа жутқа берип у йәрдә узун вақит турупту.
അഥ ലോകാനാം സാക്ഷാത് സ ഇമാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാം വക്തുമാരേഭേ, കശ്ചിദ് ദ്രാക്ഷാക്ഷേത്രം കൃത്വാ തത് ക്ഷേത്രം കൃഷീവലാനാം ഹസ്തേഷു സമർപ്യ ബഹുകാലാർഥം ദൂരദേശം ജഗാമ|
10 Үзүмләрни жиғидиған мәзгил кәлгәндә бағвәнләрниң үзүмзарлиқтики мевидин униңға беришкә қуллиридин бирини улариниң йениға әвәтипту. Лекин бағвәнләр уни уруп-думбалап қуруқ қол яндуруветипту.
അഥ ഫലകാലേ ഫലാനി ഗ്രഹീതു കൃഷീവലാനാം സമീപേ ദാസം പ്രാഹിണോത് കിന്തു കൃഷീവലാസ്തം പ്രഹൃത്യ രിക്തഹസ്തം വിസസർജുഃ|
11 У йәнә башқа бир қулни әвәтипту. Лекин улар униму думбалап, харлап, йәнә қуруқ қол қайтуруветипту.
തതഃ സോധിപതിഃ പുനരന്യം ദാസം പ്രേഷയാമാസ, തേ തമപി പ്രഹൃത്യ കുവ്യവഹൃത്യ രിക്തഹസ്തം വിസസൃജുഃ|
12 У йәнә үчинчисини әвәтипту; улар униму уруп яриландуруп, талаға һайдап чиқириветипту.
തതഃ സ തൃതീയവാരമ് അന്യം പ്രാഹിണോത് തേ തമപി ക്ഷതാങ്ഗം കൃത്വാ ബഹി ർനിചിക്ഷിപുഃ|
13 [Ахирда] үзүмзарлиқниң ғоҗайини: «Қандақ қилсам болар? Сөйүмлүк оғлумни әвәтәй; улар уни көрсә, һеч болмиғанда униң һөрмитини қилар?» дәпту.
തദാ ക്ഷേത്രപതി ർവിചാരയാമാസ, മമേദാനീം കിം കർത്തവ്യം? മമ പ്രിയേ പുത്രേ പ്രഹിതേ തേ തമവശ്യം ദൃഷ്ട്വാ സമാദരിഷ്യന്തേ|
14 Бирақ бағвәнләр униң оғлини көрүп бир-бири билән мәслиһәтлишип: «Бу болса мирасхор; келиңлар, уни җайливетәйли, андин мирас бизниңки болиду» дейишипту.
കിന്തു കൃഷീവലാസ്തം നിരീക്ഷ്യ പരസ്പരം വിവിച്യ പ്രോചുഃ, അയമുത്തരാധികാരീ ആഗച്ഛതൈനം ഹന്മസ്തതോധികാരോസ്മാകം ഭവിഷ്യതി|
15 Шуниң билән улар уни үзүмзарлиқниң сиртиға ачиқип өлтүрүветипту. Әнди бундақ әһвалда үзүмзарлиқниң ғоҗайини уларни қандақ қилиду?
തതസ്തേ തം ക്ഷേത്രാദ് ബഹി ർനിപാത്യ ജഘ്നുസ്തസ്മാത് സ ക്ഷേത്രപതിസ്താൻ പ്രതി കിം കരിഷ്യതി?
16 У келип у бағвәнләрни йоқитип үзүмзарлиқни башқиларға тапшуриду». Халайиқ буни аңлап: — Бундақ ишлар һәргиз болмисун! — дейишти.
സ ആഗത്യ താൻ കൃഷീവലാൻ ഹത്വാ പരേഷാം ഹസ്തേഷു തത്ക്ഷേത്രം സമർപയിഷ്യതി; ഇതി കഥാം ശ്രുത്വാ തേ ഽവദൻ ഏതാദൃശീ ഘടനാ ന ഭവതു|
17 Лекин у уларға көзлирини тикип мундақ деди: — Ундақ болса, муқәддәс язмиларда «Тамчилар ташливәткән таш болса, Буҗәк теши болуп тикләнди» дәп йезилған сөз зади немини көрситиду?
കിന്തു യീശുസ്താനവലോക്യ ജഗാദ, തർഹി, സ്ഥപതയഃ കരിഷ്യന്തി ഗ്രാവാണം യന്തു തുച്ഛകം| പ്രധാനപ്രസ്തരഃ കോണേ സ ഏവ ഹി ഭവിഷ്യതി| ഏതസ്യ ശാസ്ത്രീയവചനസ്യ കിം താത്പര്യ്യം?
18 Бу «таш»қа жиқилған киши парә-парә болуп кетиду; лекин бу таш һәр кимниң үстигә чүшсә, уни кукум-талқан қиливетиду.
അപരം തത്പാഷാണോപരി യഃ പതിഷ്യതി സ ഭംക്ഷ്യതേ കിന്തു യസ്യോപരി സ പാഷാണഃ പതിഷ്യതി സ തേന ധൂലിവച് ചൂർണീഭവിഷ്യതി|
19 Баш каһинлар вә Тәврат устазлири униң бу тәмсили өзлиригә қаритип ейтқанлиғини билип шу һаман униңға қол селиш йолини издиди; лекин улар халайиқтин қорқушти.
സോസ്മാകം വിരുദ്ധം ദൃഷ്ടാന്തമിമം കഥിതവാൻ ഇതി ജ്ഞാത്വാ പ്രധാനയാജകാ അധ്യാപകാശ്ച തദൈവ തം ധർതും വവാഞ്ഛുഃ കിന്തു ലോകേഭ്യോ ബിഭ്യുഃ|
20 Шуңа улар униң кәйнидин марап, уни [Рим] валийисиниң һөкүмранлиғида сораққа тартишқа тапшуруш үчүн бир нәччә адәмләрни сетивелип, соқунуп киришкә әвәтти. Улар сәмимий қияпәткә киривелип, униң сөзидин йочуқ издәп жүрәтти.
അതഏവ തം പ്രതി സതർകാഃ സന്തഃ കഥം തദ്വാക്യദോഷം ധൃത്വാ തം ദേശാധിപസ്യ സാധുവേശധാരിണശ്ചരാൻ തസ്യ സമീപേ പ്രേഷയാമാസുഃ|
21 Улар униңға мундақ соал қойди: — Әй устаз, силини дурус сөз қилидиған вә дурус тәлим беридиған, һеч қандақ адәмниң йүз-хатирисини [қәтъий] қилмайдиған, бәлки Худаниң йолини садиқлиқ билән үгитип келиватқан адәм дәп билимиз.
തദാ തേ തം പപ്രച്ഛുഃ, ഹേ ഉപദേശക ഭവാൻ യഥാർഥം കഥയൻ ഉപദിശതി, കമപ്യനപേക്ഷ്യ സത്യത്വേനൈശ്വരം മാർഗമുപദിശതി, വയമേതജ്ജാനീമഃ|
22 [Рим императори] Қәйсәргә баҗ-селиқ тапшуруш Тәврат қануниға уйғунму-йоқ?».
കൈസരരാജായ കരോസ്മാഭി ർദേയോ ന വാ?
23 Амма у уларниң һейлисини көрүп йетип уларға: — Немишкә мени синимақчисиләр?
സ തേഷാം വഞ്ചനം ജ്ഞാത്വാവദത് കുതോ മാം പരീക്ഷധ്വേ? മാം മുദ്രാമേകം ദർശയത|
24 Маңа бир күмүч динар көрситиңлар. Буниң үстидики сүрәт вә нам-исим кимниң? — деди. Улар униңға: Қәйсәрниңки, — деди.
ഇഹ ലിഖിതാ മൂർതിരിയം നാമ ച കസ്യ? തേഽവദൻ കൈസരസ്യ|
25 Вә у уларға: — Ундақ болса, Қәйсәрниң һәққини Қәйсәргә, Худаниң һәққини Худаға тапшуруңлар, — деди.
തദാ സ ഉവാച, തർഹി കൈസരസ്യ ദ്രവ്യം കൈസരായ ദത്ത; ഈശ്വരസ്യ തു ദ്രവ്യമീശ്വരായ ദത്ത|
26 Улар халайиқниң алдида униң сөзлиридин уни тутувалғидәк һеч қандақ йочуқ тапалмиди. Улар униң бу җававиға һәйрануһәс болуп, зувани тутулди.
തസ്മാല്ലോകാനാം സാക്ഷാത് തത്കഥായാഃ കമപി ദോഷം ധർതുമപ്രാപ്യ തേ തസ്യോത്തരാദ് ആശ്ചര്യ്യം മന്യമാനാ മൗനിനസ്തസ്ഥുഃ|
27 Вә «өлгәнләр тирилмәйду» дәп инкар қилидиған Садуқийларниң бәзилири униң алдиға келип соал қоюп мундақ деди:
അപരഞ്ച ശ്മശാനാദുത്ഥാനാനങ്ഗീകാരിണാം സിദൂകിനാം കിയന്തോ ജനാ ആഗത്യ തം പപ്രച്ഛുഃ,
28 — Устаз, Муса [пәйғәмбәр Тәвратта] бизгә: «Аяли бар, амма пәрзәнт көрмигән киши өлүп кәтсә, өлгүчиниң ака яки иниси тул қалған йәңгисини әмригә елип, қериндиши үчүн нәсил қалдуруши керәк» — дәп язған.
ഹേ ഉപദേശക ശാസ്ത്രേ മൂസാ അസ്മാൻ പ്രതീതി ലിലേഖ യസ്യ ഭ്രാതാ ഭാര്യ്യായാം സത്യാം നിഃസന്താനോ മ്രിയതേ സ തജ്ജായാം വിവഹ്യ തദ്വംശമ് ഉത്പാദയിഷ്യതി|
29 Әнди йәттә ака-ука бар еди. Чоңи өйләнгәндин кейин пәрзәнт көрмәй аләмдин өтти.
തഥാച കേചിത് സപ്ത ഭ്രാതര ആസൻ തേഷാം ജ്യേഷ്ഠോ ഭ്രാതാ വിവഹ്യ നിരപത്യഃ പ്രാണാൻ ജഹൗ|
30 Иккинчи қериндиши аялини әмригә елип, пәрзәнт көрмәй аләмдин өтти.
അഥ ദ്വിതീയസ്തസ്യ ജായാം വിവഹ്യ നിരപത്യഃ സൻ മമാര| തൃതീയശ്ച താമേവ വ്യുവാഹ;
31 Андин үчинчиси уни алди; шундақ қилип, йәттиси уни әмригә елип пәрзәнт көрмәй өлди.
ഇത്ഥം സപ്ത ഭ്രാതരസ്താമേവ വിവഹ്യ നിരപത്യാഃ സന്തോ മമ്രുഃ|
32 Һәммисидин кейин аялму өлди.
ശേഷേ സാ സ്ത്രീ ച മമാര|
33 Әнди тирилиш күнидә бу аял уларниң қайсисиниңки болар? Чүнки йәттиси уни хотунлуққа алған-дә?!
അതഏവ ശ്മശാനാദുത്ഥാനകാലേ തേഷാം സപ്തജനാനാം കസ്യ സാ ഭാര്യ്യാ ഭവിഷ്യതി? യതഃ സാ തേഷാം സപ്താനാമേവ ഭാര്യ്യാസീത്|
തദാ യീശുഃ പ്രത്യുവാച, ഏതസ്യ ജഗതോ ലോകാ വിവഹന്തി വാഗ്ദത്താശ്ച ഭവന്തി (aiōn g165)
35 Лекин у аләмдин несивә болушқа, шундақла өлүкләрдин тирилишкә лайиқ саналғанлар өйләнмәйду, ятлиқ болмайду. (aiōn g165)
കിന്തു യേ തജ്ജഗത്പ്രാപ്തിയോഗ്യത്വേന ഗണിതാം ഭവിഷ്യന്തി ശ്മശാനാച്ചോത്ഥാസ്യന്തി തേ ന വിവഹന്തി വാഗ്ദത്താശ്ച ന ഭവന്തി, (aiōn g165)
36 Чүнки улар йәнә өлмәйду, пәриштиләргә охшаш болиду; «өлүмдин тирилиштин туғулған пәрзәнтләр» болғачқа, улар Худаниң оғуллиридур.
തേ പുന ർന മ്രിയന്തേ കിന്തു ശ്മശാനാദുത്ഥാപിതാഃ സന്ത ഈശ്വരസ്യ സന്താനാഃ സ്വർഗീയദൂതാനാം സദൃശാശ്ച ഭവന്തി|
37 Әнди өлгәнләрниң тирилдүрүлүшини һәтта Муса [пәйғәмбәр] өзиму аян қилған; чүнки [Тәвраттики] «тикәнлик» дегән вақиәниң хатирисидә у Пәрвәрдигарни: «Ибраһимниң Худаси, Исһақниң Худаси вә Яқупниң Худаси» дәп баян қилған.
അധികന്തു മൂസാഃ സ്തമ്ബോപാഖ്യാനേ പരമേശ്വര ഈബ്രാഹീമ ഈശ്വര ഇസ്ഹാക ഈശ്വരോ യാകൂബശ്ചേശ്വര ഇത്യുക്ത്വാ മൃതാനാം ശ്മശാനാദ് ഉത്ഥാനസ്യ പ്രമാണം ലിലേഖ|
38 У өлүкләрниң Худаси әмәс, бәлки тирикләрниң Худасидур; чүнки униңға нисбәтән һәммәйлән тириктур!
അതഏവ യ ഈശ്വരഃ സ മൃതാനാം പ്രഭു ർന കിന്തു ജീവതാമേവ പ്രഭുഃ, തന്നികടേ സർവ്വേ ജീവന്തഃ സന്തി|
39 Шуниң билән Тәврат устазлиридин бир қанчиси баһа берип: — Устаз, яхши ейттиң, — деди.
ഇതി ശ്രുത്വാ കിയന്തോധ്യാപകാ ഊചുഃ, ഹേ ഉപദേശക ഭവാൻ ഭദ്രം പ്രത്യുക്തവാൻ|
40 Чүнки улардин һеч ким йәнә униңдин соал сорашқа җүръәт қилалмиди.
ഇതഃ പരം തം കിമപി പ്രഷ്ടം തേഷാം പ്രഗൽഭതാ നാഭൂത്|
41 Әнди у уларға соал қойди: — Кишиләр Мәсиһни қандақсигә Давутниң оғли дәйду?
പശ്ചാത് സ താൻ ഉവാച, യഃ ഖ്രീഷ്ടഃ സ ദായൂദഃ സന്താന ഏതാം കഥാം ലോകാഃ കഥം കഥയന്തി?
42 Чүнки Давут өзи Зәбурда: Пәрвәрдигар мениң Рәббимгә ейттики: — «Мән сениң дүшмәнлириңни тәхтипәриң қилғичә, Мениң оң йенимда олтарғин!» — дегәнғу?
യതഃ മമ പ്രഭുമിദം വാക്യമവദത് പരമേശ്വരഃ| തവ ശത്രൂനഹം യാവത് പാദപീഠം കരോമി ന| താവത് കാലം മദീയേ ത്വം ദക്ഷപാർശ്വ ഉപാവിശ|
ഇതി കഥാം ദായൂദ് സ്വയം ഗീതഗ്രന്ഥേഽവദത്|
44 Амма Давут уни «Рәббим» дәп чақирған йәрдә, ундақта у қандақму униң оғли болиду?
അതഏവ യദി ദായൂദ് തം പ്രഭും വദതി, തർഹി സ കഥം തസ്യ സന്താനോ ഭവതി?
45 Вә барлиқ халайиқ қулақ селип аңлаватқанда, у мухлислириға мундақ деди: —
പശ്ചാദ് യീശുഃ സർവ്വജനാനാം കർണഗോചരേ ശിഷ്യാനുവാച,
46 — Тәврат устазлиридин һошияр болуңлар. Улар узун тонларни кийивалған һалда ғадийип жүрүшкә, базарларда кишиләрниң уларға болған саламлириға, синагогларда алдинқи орунларда, зияпәтләрдиму төрдә олтиришқа амрақ келиду.
യേഽധ്യാപകാ ദീർഘപരിച്ഛദം പരിധായ ഭ്രമന്തി, ഹട്ടാപണയോ ർനമസ്കാരേ ഭജനഗേഹസ്യ പ്രോച്ചാസനേ ഭോജനഗൃഹസ്യ പ്രധാനസ്ഥാനേ ച പ്രീയന്തേ
47 Улар тул аялларниң барлиқ өй-бесатлирини йәвалиду вә көз-көз қилип ялғандин узундин-узун дуалар қилиду. Уларниң тартидиған җазаси техиму еғир болиду!
വിധവാനാം സർവ്വസ്വം ഗ്രസിത്വാ ഛലേന ദീർഘകാലം പ്രാർഥയന്തേ ച തേഷു സാവധാനാ ഭവത, തേഷാമുഗ്രദണ്ഡോ ഭവിഷ്യതി|
