Йәрәмияниң жиға-зарлири 5
1 Бешимизға чүшкәнләрни есиңгә кәлтүргәйсән, и Пәрвәрдигар; Қара, бизниң рәсвачилиқта қалғинимизни нәзириңгә алғайсән!
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Мирасимиз ятларға, Өйлиримиз яқа жутлуқларға тапшурулди.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Биз житим-йесирләр, атисизлар болуп қалдуқ; Анилиримизму тул қалди.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Ичидиған суни сетивелишимиз керәк; Отунни пәқәт пулға алғили болиду.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Бизни қоғлиғучилар тап бастуруп келиватиду; Һалсирап, һеч арам тапалмаймиз.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Җан сақлиғидәк бир чишләм нанни дәп, Мисир һәм Асурийәгә қол берип бойсунғанмиз.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Ата-бовилиримиз гуна садир қилип дуниядин кәтти; Биз болсақ, уларниң қәбиһлигиниң җазасини көтиришкә қалдуқ.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Үстимиздин һөкүм сүргүчиләр қуллардур; Бизни уларниң қолидин азат қилғучи йоқтур.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Далада қилич түпәйлидин, Ненимизни тепишқа җенимизни тәвәккул қилмақтимиз.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Теримиз тонурдәк қизиқ, Ачлиқ түпәйлидин қизитма бизни басмақта.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Зионда аяллар, Йәһуда шәһәрлиридә пак қизлар аяқ асти қилинди.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Әмирләр қолидин дарға есип қоюлди; Ақсақалларниң һөрмити һеч қилинмиди.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Яш жигитләр ярғунчақта җапа тартмақта, Оғул балилиримиз отун жүкләрни йүдүп дәлдәңшип маңмақта.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 Ақсақаллар шәһәр дәрвазисида олтармас болди; Жигитләр нәғмә-навадин қалди.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Шат-хурамлиқ көңлимиздин кәтти, Уссул ойнишимиз матәмгә айланди.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Бешимиздин таҗ жиқилди; Һалимизға вай! Чүнки биз гуна садир қилдуқ!
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Буниң түпәйлидин жүрәклиримиз муҗулди; Булар түпәйлидин көзлиримиз қараңғулашти —
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 — Зион теғиға қарап көзлиримиз қараңғулашти, Чүнки у чөлдәрәп кәтти, Чилбөрә униңда пайлап жүрмәктә.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Сән, и Пәрвәрдигар, мәңгүгә һөкүм сүрисән; Тәхтиң дәвирдин-дәвиргә давамлишиду.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Сән немишкә бизни дайим унтуйсән? Немишкә шунчә узунғичә биздин ваз кечисән?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Бизни йениңға қайтурғайсән, и Пәрвәрдигар! Шундақ болғанда биз қайталаймиз! Күнлиримизни қедимкидәк әслигә кәлтүргәйсән,
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 — Әгәр сән бизни мутләқ чәткә қақмиған болсаң, Әгәр биздин чәксиз ғәзәпләнмигән болсаң!
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
