Йәрәмияниң жиға-зарлири 3
1 (Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
Jag är en elände man, den hans grymhets ris se måste.
2 Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
Han hafver ledt mig, och låtit mig gå i mörkrena, och icke i ljusena.
3 Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
Han hafver vändt sina hand emot mig, och handlar fast annorlunda med mig alltid.
4 (Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
Han hafver gjort mitt kött och mina hud gammal, och sönderslagit min ben.
5 У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
Han hafver byggt emot mig, och bevefvat mig uti galla och mödo.
6 У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
Han hafver lagt mig uti mörkret, lika som de döda i verldene.
7 (Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
Han hafver innemurat mig, så att jag icke utkomma kan, och satt mig uti hårda fjettrar.
8 Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
Och om jag än ropade och både, så stoppar han öronen till för mina bön.
9 У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
Han hafver igenmurat min väg med huggen sten, och mina stigar igentäppt.
10 (Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
Han hafver vaktat efter mig lika som en björn, lika som ett lejon i lönlig rum.
11 Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
Han hafver låtit mig fela om vägen; han hafver rifvit mig i stycken sönder, och tillintetgjort.
12 У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
Han hafver spänt sin båga, och satt mig; såsom ett mål för pilenom.
13 (Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
Han hafver utaf kogret låtit skjuta mig i mina njurar.
14 Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
Jag är vorden till spott allo mino folke, och deras dagliga visa.
15 У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
Han hafver måttat mig med bitterhet, och gifvit mig malört dricka.
16 (Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
Han hafver slagit mina tänder sönder i små stycke, och vältrat mig uti asko.
17 Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
Min själ är fördrifven ifrå fridenom; goda, dagar måste jag förgäta.
18 Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
Jag sade: Mitt hopp är ute, att jag någon tid mer skall vara när Herranom.
19 (Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!
Kom dock ihåg, huru jag är elände och öfvergifven, och malört och galla druckit hafver.
20 Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
Du varder ju deruppå tänkandes; ty min själ säger mig det.
21 Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
Det lägger jag på hjertat, derföre hoppas mig ännu.
22 (Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
Herrans mildhet är det, att ännu icke är ute med oss; hans barmhertighet hafver än nu icke ända;
23 Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
Utan hon är hvar morgon ny, och din trohet är stor.
24 Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
Herren är min del, säger min själ; derför vill jag hoppas uppå honom.
25 (Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
Ty Herren är god dem som hoppas uppå honom, och den själ som frågar efter honom.
26 Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
Det är en kostelig ting, att man är tålig, och hoppas uppå Herrans hjelp.
27 Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
Det är en kostelig ting, att man drager oket i ungdomen;
28 (Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
Att en, som öfvergifven är, hafver tålamod, när honom något uppåkommer;
29 Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
Och sätter sin mun uti stoft, och vänter efter hoppet;
30 Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
Och låtter slå sig vid kindbenet, och lägger mycken försmädelse uppå sig.
31 (Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
Ty Herren drifver icke ifrå sig evinnerliga;
32 Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
Utan han bedröfvar väl; men han förbarmar sig igen, efter sin stora mildhet.
33 Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
Ty han plågar och bedröfvar icke menniskona af hjertat;
34 (Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
Lika som han ville platt undertrycka låta de elända på jordene;
35 Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
Och låta deras sak för Gudi orätta vara;
36 Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
Och dem falskeliga döma låta, lika som Herren såge det intet.
37 (Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
Ho tör då säga, att sådant sker utan Herrans befallning;
38 Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
Och att hvarken ondt eller godt kommer igenom hans befallning?
39 Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
Hvi knorra då menniskorna alltså, medan de lefva? Hvar och en knorre emot sina synder.
40 (Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
Och låt oss ransaka och söka vårt väsende, och omvända oss till Herran.
41 Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
Låt oss upplyfta vår hjerta, samt med händerna, till Gud i himmelen.
42 Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
Vi, vi hafve syndat, och olydige varit; derföre hafver du med rätta intet skonat;
43 (Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
Utan du hafver förmörkrat oss med vrede, och förföljt och dräpit utan barmhertighet.
44 Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
Du hafver betäckt dig med en sky, att ingen bön derigenom komma kunde.
45 Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
Du hafver gjort oss till träck och slemhet ibland folken.
46 (Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];
Alle våre fiender gapa med munnen emot oss.
47 Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
Vi varde förtryckte och plågade med förskräckelse och ångest.
48 Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
Min ögon rinna med vattubäcker, öfver mins folks dotters jämmer.
49 (Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,
Min ögon flyta, och kunna icke aflåta; ty der är ingen återvända;
50 Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.
Tilldess Herren af himmelen skådar härned, och ser dertill.
51 Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
Mitt öga fräter mig lifvet bort, för alla mins stads döttrars skull.
52 (Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
Mine fiender hafva besnärt mig, lika som en fågel, utan sak.
53 Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
De hafva förgjort mitt lif uti ene kulo, och kastat uppå mig stenar.
54 Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
De hafva ock begjutit mitt hufvud med vatten; då sade jag: Nu är det platt ute med mig.
55 (Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
Men jag åkallade ditt Namn, Herre, nedan utu kulone;
56 Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
Och du hörde mina röst: Bortgöm icke din öron för mitt suckande och ropande.
57 Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
Nalka dig till mig, när jag åkallar dig och säg; Frukta dig intet.
58 (Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
Uträtta, du Herre, mins själs sak, och förlossa mitt lif.
59 И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
Herre, se dock till, huru orätt mig sker, och hjelp mig till min rätt.
60 Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
Du ser alla deras hämnd, och alla deras tankar emot mig.
61 (Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
Herre, du hörer deras försmädelse, och alla deras tankar öfver mig;
62 Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
Mina motståndares läppar, och deras rådslag emot mig dagliga.
63 Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.
Se dock, ehvad de sig lägga eller uppstå, så qväda de visor om mig.
64 (Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
Vedergäll dem, Herre, såsom de förtjent hafva.
65 Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
Låt dem deras hjerta förskräckas och känna dina banno.
66 Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!
Förfölj dem med grymhet, och förgör dem under Herrans himmel.
