Йәрәмияниң жиға-зарлири 3
1 (Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.
2 Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.
3 Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.
4 (Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.
5 У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.
6 У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.
7 (Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.
8 Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.
9 У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.
10 (Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.
11 Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.
12 У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.
13 (Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.
14 Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.
15 У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.
16 (Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.
17 Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,
18 Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.
19 (Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!
Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!
20 Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.
21 Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:
22 (Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.
23 Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.
24 Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.
25 (Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.
26 Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.
27 Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,
28 (Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,
29 Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -
30 Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.
31 (Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
For Herren forkaster ikke til evig tid,
32 Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;
33 Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.
34 (Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,
35 Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
bøier mannens rett for den Høiestes åsyn
36 Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?
37 (Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?
38 Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?
39 Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!
40 (Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!
41 Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!
42 Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.
43 (Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.
44 Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.
45 Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.
46 (Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];
De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.
47 Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.
48 Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.
49 (Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,
Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,
50 Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.
før Herrens øie ser ned fra himmelen.
51 Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.
52 (Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.
53 Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.
54 Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.
55 (Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.
56 Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!
57 Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!
58 (Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.
59 И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!
60 Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.
61 (Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,
62 Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.
63 Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.
Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.
64 (Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.
65 Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.
66 Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!
Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.
