Аюп 39
1 Сән тағдики явайи өшкиләрниң қачан туғидиғанлиғини биләмсән? Җәрәнләрниң балилиғанлиғини күзитип баққанмусән?
Knowest thou the time when the wild goats of the rock bring forth? Or canst thou observe when the hinds are in labor?
2 Уларниң боғаз болғили нәччә ай болғанлиғини саналамсән? Уларниң балилайдиған вақтидин хәвириң барму?
Canst thou number the months they fulfill, And know the season when they bring forth?
3 Улар қәддини пүкүп, йетип балилирини туғиду, Улар өзидики толғақни чиқирип ташлайду;
They bow themselves; they bring forth their young; They cast forth their pains.
4 Уларниң балилири күчлинип йетилиду, Улар далада өсүп, [анисиниң] йенидин чиқип қайтип кәлмәйду.
Their young ones are strong; they grow up in the fields; They go away, and return not to them.
5 Явайи ешәкни далаға қоюветип әркинликкә чиқарған ким? Шаш ешәкниң нохтилирини йешивәткән ким?
Who hath sent forth the wild ass free? Who hath loosed the bands of the wild ass,
6 Чөл-баяванни униң өйи қилғанмән, Шорлуқниму униң туралғуси қилғанмән.
To whom I have given the wilderness for his house, And the barren land for his dwelling-place?
7 У шәһәрниң қийқас-сүрәнлиридин жирақ туруп уни мазақ қилиду; У ешәкчиниң вақиришиниму аңлимайду.
He scorneth the tumult of the city, And heedeth not the shouting of the driver;
8 У тағларни өз яйлиғим дәп кезиду, Шу йәрдики һәммә гүл-гияни издәп жүриду.
The range of the mountains is his pasture; He seeketh after every green thing,
9 Явайи кала болса хизмитиңгә киришкә рази боламду? Сениң оқуруңниң йенида турушқа унамду?
Will the wild-ox consent to serve thee? Will he pass the night at thy crib?
10 Явайи калини тана билән бағлап, тапқа чүшүрәләмсән?! У саңа әгишип җилғиларда меңип тирна тартамду?
Canst thou bind the wild-ox with the harness to the furrow? Or will he harrow the valleys after thee?
11 Униң күчи зор болғанлиғи үчүн униңға тайинамсән? Әмгигиңни униңға аманәт қиламсән?
Wilt thou rely upon him because his strength is great, And commit to him thy labor?
12 Данлириңни өйгә көтирип әкилишни униңға тапшурамсән? «[Данлиримни] хаминимға жиғиштуриду» дәп униңға ишәнәмсән?
Wilt thou trust him to bring home thy grain, And gather in thy harvest?
13 Төгиқуш қанатлирини шатлиқ билән қақиду, Бирақ булар ләйләкниң қанат учлири һәм пәйлиригә йетәмду?
The wing of the ostrich moveth joyfully; But is it with loving pinion and feathers?
14 У тухумлирини йәргә ташлап қойиду, Тухумлирим топида исситилсун, дәйду.
Nay, she layeth her eggs on the ground; She warmeth them in the dust,
15 Уларниң тәсадипий дәссилип янҗилидиғанлиғини, Далидики бирәр һайванниң асанла уларни дәссәп-чәйләйдиғанлиғини унтуйду.
And forgetteth that the foot may crush them, And that the wild beast may break them.
16 Балилирини өзиниң әмәстәк бағрини қаттиқ қилиду; Униң туғутиниң әҗри бекарға кетиду, Бирақ у писәнт қилмиғандәк туриду.
She is cruel to her young, as if they were not hers; Her labor is in vain, yet she feareth not;
17 Чүнки Тәңри уни кам әқил қилған, Униңға даналиқни бәрмигән.
Because God hath denied her wisdom, And hath not given her understanding.
18 Һалбуки, у жүгүрүш алдида мәйдисини жуқуриға көтәргинидә, Ат һәм атлиқларни кәмситип мазақ қилиду.
Yet when she lasheth herself up on high, She laugheth at the horse and his rider.
19 Сән атқа күч беғишлиғанмидиң? Сән униң бойниға йәлпүнүп туридиған яйлини кийгүзгәнмидиң?
Hast thou given the horse strength? Hast thou clothed his neck with his trembling mane?
20 Сән уни һәйвәтлик пурқушлири билән адәмни қорқутидиған, Чекәткидәк сәкрәйдиған қилаламсән?
Hast thou taught him to bound like the locust? How majestic his snorting! how terrible!
21 У әшәддийлик билән йәр татилап-зохчуп, Өз күчидин шатлинип кетиду, Қураллиқ қошун билән җәң қилишқа атлиниду.
He paweth in the valley; he exulteth in his strength, And rusheth into the midst of arms.
22 У қорқунучқа нисбәтән күлүпла қойиду, Һеч немидин қорқмайду; Қиличниң бисидин у янмайду.
He laugheth at fear; he trembleth not, And turneth not back from the sword.
23 Оқдан, җулалиқ нәйзә, Гөрзиму униң йенида шарақшийду,
Against him rattle the quiver, The flaming spear, and the lance.
24 У йәрни аччиқ һәм ғәзәп билән жутуветиду, [Җәң] канайини бир аңлапла һаяҗанлинип қин-қиниға патмай кетиду.
With rage and fury he devoureth the ground; He will not believe that the trumpet soundeth.
25 Канайларниң авази биләнла у: «Айһай!» дәйду, У җәңни жирақтин пурап болиду. У сәркәрдиләрниң товлашлирини, җәңчиләрниң вақирашлирини хошаллиқ билән аңлайду.
At every blast of the trumpet, he saith, Aha! And snuffeth the battle afar off, —The thunder of the captains, and the war-shout.
26 Сар сениң әқлиң билән учамду, Қанатлирини җәнупқа қарап керәмду?
Is it by thy wisdom that the hawk flieth, And spreadeth his wings toward the south?
27 Бүркүт буйруғуң билән жуқуриға пәрваз қилип көтириләмду, Угисини жуқуриға саламду?
Doth the eagle soar at thy command, And build his nest on high?
28 У қорам ташниң үстидә маканлишиду, У тағниң чоққисиға қониду, Тик қияниму туралғуси қилиду.
He dwelleth and lodgeth upon the rock, Upon the peak of the rock, and the stronghold.
29 Шу йәрдин у овни пайлап байқивалиду, Көзлири жирақ-жирақларни күзитиду.
From thence he spieth out prey; His eyes discern it from afar.
30 Униң балилири қан шорайду; Өлтүрүлгәнләр нәдә болса, у шу йәрдә болиду».
His young ones suck up blood; And where the slain are, there is he.
