Аюп 39
1 Сән тағдики явайи өшкиләрниң қачан туғидиғанлиғини биләмсән? Җәрәнләрниң балилиғанлиғини күзитип баққанмусән?
Knowest thou the time when the chamois of the rock bring forth? or markest thou when the hinds do calve?
2 Уларниң боғаз болғили нәччә ай болғанлиғини саналамсән? Уларниң балилайдиған вақтидин хәвириң барму?
Numberest thou the months of gestation which they complete and knowest thou the time when they bring forth?
3 Улар қәддини пүкүп, йетип балилирини туғиду, Улар өзидики толғақни чиқирип ташлайду;
They bend themselves: they drop their young ones; throw off their pains.
4 Уларниң балилири күчлинип йетилиду, Улар далада өсүп, [анисиниң] йенидин чиқип қайтип кәлмәйду.
Their little ones become strong; they grow up in the open field; they go forth, and return not unto them.
5 Явайи ешәкни далаға қоюветип әркинликкә чиқарған ким? Шаш ешәкниң нохтилирини йешивәткән ким?
Who sent out the wild ass free? or who loosened the bonds of the forest-ass?
6 Чөл-баяванни униң өйи қилғанмән, Шорлуқниму униң туралғуси қилғанмән.
To whom I assigned the wilderness as his house, and the salty land as his dwellings.
7 У шәһәрниң қийқас-сүрәнлиридин жирақ туруп уни мазақ қилиду; У ешәкчиниң вақиришиниму аңлимайду.
He laugheth at the noise of a town, and the shoutings of the driver he heareth not.
8 У тағларни өз яйлиғим дәп кезиду, Шу йәрдики һәммә гүл-гияни издәп жүриду.
What he espieth on the mountains is his pasture, and after every green thing doth he search.
9 Явайи кала болса хизмитиңгә киришкә рази боламду? Сениң оқуруңниң йенида турушқа унамду?
Will the forest-ox be willing to serve thee, or will he stay over night at thy crib?
10 Явайи калини тана билән бағлап, тапқа чүшүрәләмсән?! У саңа әгишип җилғиларда меңип тирна тартамду?
Canst thou bind the forest-ox with a rope [to labor] in the furrow? or will he harrow valleys, following after thee?
11 Униң күчи зор болғанлиғи үчүн униңға тайинамсән? Әмгигиңни униңға аманәт қиламсән?
Wilt thou trust him, because his strength is great? and wilt thou leave to him thy labor?
12 Данлириңни өйгә көтирип әкилишни униңға тапшурамсән? «[Данлиримни] хаминимға жиғиштуриду» дәп униңға ишәнәмсән?
Wilt thou confide in him, that he should bring home thy seed, and gather it into thy threshing-floor?—
13 Төгиқуш қанатлирини шатлиқ билән қақиду, Бирақ булар ләйләкниң қанат учлири һәм пәйлиригә йетәмду?
The wing of the ostrich moveth joyfully: hath she the pinions and plumage of the careful stork?
14 У тухумлирини йәргә ташлап қойиду, Тухумлирим топида исситилсун, дәйду.
[No, ] for she intrusteth her eggs to the earth, and letteth them be hatched out on the dust:
15 Уларниң тәсадипий дәссилип янҗилидиғанлиғини, Далидики бирәр һайванниң асанла уларни дәссәп-чәйләйдиғанлиғини унтуйду.
And she forgetteth that a foot may crush them, or that the beast of the field may stamp them down.
16 Балилирини өзиниң әмәстәк бағрини қаттиқ қилиду; Униң туғутиниң әҗри бекарға кетиду, Бирақ у писәнт қилмиғандәк туриду.
He hath made her callous against her young, as though they were not hers: her labor is in vain, [but she feeleth] no dread;
17 Чүнки Тәңри уни кам әқил қилған, Униңға даналиқни бәрмигән.
Because God hath denied her wisdom, and he hath not imparted to her understanding.
18 Һалбуки, у жүгүрүш алдида мәйдисини жуқуриға көтәргинидә, Ат һәм атлиқларни кәмситип мазақ қилиду.
At the time she raiseth herself up on high, she laugheth at the horse and his rider.
19 Сән атқа күч беғишлиғанмидиң? Сән униң бойниға йәлпүнүп туридиған яйлини кийгүзгәнмидиң?
Dost thou give the horse strength? dost thou clothe his neck with the rolling mane?
20 Сән уни һәйвәтлик пурқушлири билән адәмни қорқутидиған, Чекәткидәк сәкрәйдиған қилаламсән?
Canst thou make him jump like a locust? his majestic snort is terrible.
21 У әшәддийлик билән йәр татилап-зохчуп, Өз күчидин шатлинип кетиду, Қураллиқ қошун билән җәң қилишқа атлиниду.
Men spy about in the valley, and he rejoiceth in his strength: he goeth forth to meet the armed array.
22 У қорқунучқа нисбәтән күлүпла қойиду, Һеч немидин қорқмайду; Қиличниң бисидин у янмайду.
He laugheth at fear, and is not dismayed; and turneth not back from before the sword.
23 Оқдан, җулалиқ нәйзә, Гөрзиму униң йенида шарақшийду,
Over him rattle the quiver, the glittering spear and the lance.
24 У йәрни аччиқ һәм ғәзәп билән жутуветиду, [Җәң] канайини бир аңлапла һаяҗанлинип қин-қиниға патмай кетиду.
With impatient noise and rage he holloweth [with his hoof] the ground, and keepeth not quiet when the cornet's voice [is heard].
25 Канайларниң авази биләнла у: «Айһай!» дәйду, У җәңни жирақтин пурап болиду. У сәркәрдиләрниң товлашлирини, җәңчиләрниң вақирашлирини хошаллиқ билән аңлайду.
Midst the sound of the cornet he uttereth his joyful neigh; and from afar he perceiveth the battle, the loud call of the captains, and the battle-cry.—
26 Сар сениң әқлиң билән учамду, Қанатлирини җәнупқа қарап керәмду?
Is it through thy understanding that the hawk flieth along, and spreadeth out his wings toward the south?
27 Бүркүт буйруғуң билән жуқуриға пәрваз қилип көтириләмду, Угисини жуқуриға саламду?
Or is it by your order that the eagle doth mount upward, and buildeth high up his nest?
28 У қорам ташниң үстидә маканлишиду, У тағниң чоққисиға қониду, Тик қияниму туралғуси қилиду.
On a rock he dwelleth, and spendeth his nights, on a rocky crag and mountain fastness.
29 Шу йәрдин у овни пайлап байқивалиду, Көзлири жирақ-жирақларни күзитиду.
From there he espieth his food, from afar can his eyes behold.
30 Униң балилири қан шорайду; Өлтүрүлгәнләр нәдә болса, у шу йәрдә болиду».
His young ones, also, sip up blood: and where the slain be, there is he.
