Аюп 30
1 — «Бирақ һазир болса, яшлар мени мазақ қилиду, Уларниң дадилирини һәтта падамни бақидиған иштлар билән биллә ишләшкә йол қоюшниму яман көрәттим.
Et maintenant, ceux qui sont plus jeunes que moi se moquent de moi, ceux dont j’aurais dédaigné de mettre les pères avec les chiens de mon troupeau.
2 Уларниң мағдури кәткәндин кейин, Қолидики күч маңа немә пайда йәткүзәлисун?
Même à quoi m’aurait servi la force de leurs mains? La vigueur a péri pour eux.
3 Йоқсузлуқ һәм ачлиқтин йигләп кәткән, Улар узундин буян чөлдәрәп кәткән дәшт-баяванда қуруқ йәрни ғаҗайду.
Desséchés par la disette et la faim, ils s’enfuient dans les lieux arides, dès longtemps désolés et déserts;
4 Улар әмән-шивақни чатқаллар арисидин юлиду, Шумбуйиниң йилтизлириниму терип өзлиригә нан қилиду.
Ils cueillent le pourpier de mer parmi les broussailles, et, pour leur pain, la racine des genêts.
5 Улар әл-жутлардин һайдиветилгән болиду, Кишиләр уларни көрүпла оғрини көргәндәк вақирап тиллайду.
Ils sont chassés du milieu [des hommes], (on crie après eux comme après un voleur, )
6 Шуниң билән улар сүрлүк җилғиларда қонуп, Ташлар арисида, ғарлар ичидә яшашқа мәҗбур болиду.
Pour demeurer dans des gorges affreuses, dans les trous de la terre et des rochers;
7 Чатқаллиқ арисида улар һаңрап кетиду, Тикәнләр астида улар дүгдийип олтиришиду;
Ils hurlent parmi les broussailles, ils se rassemblent sous les ronces:
8 Наданларниң, нам-абройисизларниң балилири, Улар зиминдин сүртоқай һайдиветилгән.
Fils d’insensés, et fils de gens sans nom, ils sont chassés du pays.
9 Мән һазир болсам буларниң һәҗвий нахшиси, Һәтта сөз-чөчикиниң дәстики болуп қалдим!
Et maintenant, je suis leur chanson et je suis le sujet de leur entretien.
10 Улар мәндин нәпрәтлинип, Мәндин жирақ туруп, Йүзүмгә түкүрүштинму янмайду.
Ils m’ont en horreur, ils se tiennent loin de moi, et n’épargnent pas à ma face les crachats;
11 Чүнки [Худа] мениң һаят риштимни үзүп, мени җапаға чөмдүргән, Шуниң билән шу адәмләр алдимда тизгинлирини еливәткән.
Car Il a délié ma corde et m’a affligé: ils ont jeté loin [tout] frein devant moi.
12 Оң йенимда бир топ чүпрәндә яшлар орнидин туруп, Улар путумни турған йеридин иштиривәтмәкчи, Улар сепилимға һуҗум пәләмпәйлирини көтирип туриду;
Cette jeune engeance se lève à ma droite; ils poussent mes pieds et préparent contre moi leur chemin pernicieux;
13 Улар йолумни бузуветиду, Уларниң һеч йөләнчүки болмисиму, Һалакитимни илгири сүрмәктә.
Ils détruisent mon sentier, ils contribuent à ma calamité, sans que personne leur vienne en aide;
14 Улар сепилниң кәң бөсүк җайидин бөсүп киргәндәк киришиду; Вәйранилигимдин пайдилинип чоң ташлардәк домилап киришиду.
Ils viennent comme par une large brèche, ils se précipitent au milieu du fracas.
15 Вәһимиләр бурулуп мени өз нишани қилған; Шуниң билән һөрмитим шамал өтүп йоқ болғандәк һайдиветилди, Аватчилиғимму булут өтүп кәткәндәк өтүп кәтти.
Des terreurs m’assaillent, elles poursuivent ma gloire comme le vent, et mon état de sûreté est passé comme une nuée.
16 Һазир болса җеним қачидин төкүлүп кәткәндәк; Азаплиқ күнләр мени тутувалди.
Et maintenant, mon âme se répand en moi: les jours d’affliction m’ont saisi.
17 Кечиләр болса, маңа сүйәклиримгичә санҗимақта; Ағриқлирим мени чишләп дәм алмайду.
La nuit perce mes os [et les détache] de dessus moi, et ceux qui me rongent ne dorment pas;
18 [Ағриқлар] зор күчи билән маңа кийим-кечигимдәк болди; Улар көйнигимниң яқисидәк маңа чаплишивалди.
Par leur grande force ils deviennent mon vêtement; ils me serrent comme le collet de ma tunique.
19 Худа мени сазлиққа ташливәткән, Мән топа-чаңға вә күлгә охшаш болуп қалдим.
Il m’a jeté dans la boue, et je suis devenu comme la poussière et la cendre.
20 Мән Саңа налә-пәряд көтәрмәктимән, Бирақ Сән маңа җавап бәрмәйсән; Мән орнумдин турсам, Сән пәқәтла маңа қарапла қойисән.
Je crie à toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens là, et tu me regardes!
21 Сән өзгирип маңа бир залим болдуң; Қолуңниң күчи билән маңа зәрбә қиливатисән;
Tu t’es changé pour moi en [ennemi] cruel; tu me poursuis avec la force de ta main.
22 Сән мени көтирип Шамалға миндүргәнсән; Боран-чапқунда тәәллуқатимни йоқ қиливәткәнсән.
Tu m’enlèves sur le vent, tu fais qu’il m’emporte, et tu dissous ma substance.
23 Чүнки Сән мени ахирида өлүмгә, Йәни барлиқ һаят егилириниң «жиғилиш өйи»гә кәлтүрүватисән.
Car je sais que tu m’amènes à la mort, la maison de rassemblement de tous les vivants.
24 У һалак қилған вақтида кишиләр налә-пәряд көтәрсиму, У қолини узатқанда, дуаниң дәрвәқә һеч қандақ нәтиҗиси йоқ;
Toutefois, dans sa ruine, n’étend-il pas la main, et, dans sa calamité, ne jette-t-il pas un cri [de détresse]?
25 Мән күнлири тәс киши үчүн жиғлап [дуа қилған] әмәсму? Намратлар үчүн җеним азапланмидиму?
N’ai-je pas pleuré sur celui pour qui les temps étaient durs, et mon âme n’a-t-elle pas été attristée pour le pauvre?
26 Мән өзүм яхшилиқ күтүп жүргиним билән, яманлиқ келип қалди; Нур күткиним билән, қараңғулуқ кәлди.
Car j’attendais le bien, et le mal est arrivé; je comptais sur la lumière, et l’obscurité est venue.
27 Ичим қазандәк қайнап, арамлиқ тапмайватиду; Азаплиқ күнләр маңа йүзләнди.
Mes entrailles bouillonnent et ne cessent pas; les jours d’affliction sont venus sur moi.
28 Мән қуяш нурини көрмәйму қаридап жүрмәктимән; Халайиқ арисида мән орнумдин туруп, налә-пәряд көтиримән.
Je marche tout noirci, mais non par le soleil; je me lève dans l’assemblée, je crie;
29 Мән чилбөриләргә қериндаш болуп қалдим, Һувқушларниң һәмраһи болдум.
Je suis devenu le frère des chacals et le compagnon des autruches.
30 Терәм қарийип мәндин аҗрап кетиватиду, Сүйәклирим қизиқтин көйүп кетиватиду.
Ma peau devient noire [et se détache] de dessus moi, et mes os sont brûlés par la sécheresse;
31 Чилтаримдин матәм мәрсийәси чиқиду, Нейимниң авази һаза тутқучиларниң жиғисиға айлинип қалди».
Et ma harpe est changée en deuil, et mon chalumeau est devenu la voix des pleureurs.
