Аюп 29
1 Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:
2 «Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
Ah! quem me dera ser como eu fui nos mezes passados! como nos dias em que Deus me guardava!
3 У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:
4 Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:
5 Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.
6 Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:
7 Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
Quando sahia a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:
8 Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
Os moços me viam, e se escondiam, e até os edosos se levantavam e se punham em pé:
9 Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
Os principes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua bocca:
10 Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
A voz dos chefes se escondia: e a sua lingua se pegava ao seu paladar:
11 Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bemaventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
12 Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
Porque eu livrava o miseravel, que clamava: como tambem o orfão que não tinha quem o soccoresse.
13 Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viuva.
14 Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
Vestia-me da justiça: e ella me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juizo.
15 Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
Eu fui o olho do cego, como tambem os pés do coxo:
16 Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
Aos necessitados era pae, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligencia;
17 Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
E quebrava os queixaes do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.
18 Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.
19 Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
A minha raiz se estendia junto ás aguas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;
20 Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.
21 Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
Ouvindo-me esperavam, e em silencio attendiam ao meu conselho.
22 Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões distillavam sobre elles;
23 Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua bocca, como a chuva tardia
24 Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
Se me ria para elles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;
25 Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquelle que consola os que pranteiam.
