Аюп 29
1 Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
2 «Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
3 У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
4 Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
5 Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
6 Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
7 Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
8 Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
9 Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
10 Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
11 Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
12 Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
13 Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
14 Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
15 Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
Oculus fui cæco, et pes claudo.
16 Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
17 Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
18 Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
19 Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
20 Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
21 Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
22 Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
23 Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
24 Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
25 Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
