Аюп 29
1 Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
And Job again took up the word and said,
2 «Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
If only I might again be as I was in the months which are past, in the days when God was watching over me!
3 У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
When his light was shining over my head, and when I went through the dark by his light.
4 Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
As I was in my flowering years, when my tent was covered by the hand of God;
5 Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
While the Ruler of all was still with me, and my children were round me;
6 Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
When my steps were washed with milk, and rivers of oil were flowing out of the rock for me.
7 Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
When I went out of my door to go up to the town, and took my seat in the public place,
8 Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
The young men saw me, and went away, and the old men got up from their seats;
9 Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
The rulers kept quiet, and put their hands on their mouths;
10 Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
The chiefs kept back their words, and their tongues were joined to the roofs of their mouths.
11 Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
For when it came to their ears, men said that I was truly happy; and when their eyes saw, they gave witness to me;
12 Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
For I was a saviour to the poor when he was crying for help, to the child with no father, and to him who had no supporter.
13 Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
The blessing of him who was near to destruction came on me, and I put a song of joy into the widow's heart.
14 Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
I put on righteousness as my clothing, and was full of it; right decisions were to me a robe and a head-dress.
15 Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
I was eyes to the blind, and feet to him who had no power of walking.
16 Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
I was a father to the poor, searching out the cause of him who was strange to me.
17 Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
By me the great teeth of the evil-doer were broken, and I made him give up what he had violently taken away.
18 Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
Then I said, I will come to my end with my children round me, my days will be as the sand in number;
19 Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
My root will be open to the waters, and the night mist will be on my branches,
20 Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
My glory will be ever new, and my bow will be readily bent in my hand.
21 Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
Men gave ear to me, waiting and keeping quiet for my suggestions.
22 Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
After I had said what was in my mind, they were quiet and let my words go deep into their hearts;
23 Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
They were waiting for me as for the rain, opening their mouths wide as for the spring rains.
24 Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
I was laughing at them when they had no hope, and the light of my face was never clouded by their fear.
25 Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
I took my place as a chief, guiding them on their way, and I was as a king among his army. ...
