Аюп 29
1 Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
And Job continued his discourse:
2 «Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
“How I long for the months gone by, for the days when God watched over me,
3 У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
when His lamp shone above my head, and by His light I walked through the darkness,
4 Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
when I was in my prime, when the friendship of God rested on my tent,
5 Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
when the Almighty was still with me and my children were around me,
6 Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
when my steps were bathed in cream and the rock poured out for me streams of oil!
7 Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
When I went out to the city gate and took my seat in the public square,
8 Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
the young men saw me and withdrew, and the old men rose to their feet.
9 Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
The princes refrained from speaking and covered their mouths with their hands.
10 Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
The voices of the nobles were hushed, and their tongues stuck to the roofs of their mouths.
11 Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
For those who heard me called me blessed, and those who saw me commended me,
12 Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
because I rescued the poor who cried out and the fatherless who had no helper.
13 Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
The dying man blessed me, and I made the widow’s heart sing for joy.
14 Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
I put on righteousness, and it clothed me; justice was my robe and my turban.
15 Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
I served as eyes to the blind and as feet to the lame.
16 Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
I was a father to the needy, and I took up the case of the stranger.
17 Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
I shattered the fangs of the unjust and snatched the prey from his teeth.
18 Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
So I thought: ‘I will die in my nest and multiply my days as the sand.
19 Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
My roots will spread out to the waters, and the dew will rest nightly on my branches.
20 Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
My glory is ever new within me, and my bow is renewed in my hand.’
21 Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
Men listened to me with expectation, waiting silently for my counsel.
22 Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
After my words, they spoke no more; my speech settled on them like dew.
23 Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
They waited for me as for rain and drank in my words like spring showers.
24 Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
If I smiled at them, they did not believe it; the light of my countenance was precious.
25 Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
I chose their course and presided as chief. So I dwelt as a king among his troops, as a comforter of the mourners.
